SŁONCZYŃSKA Anna

Urodzona 1893 w Warszawie w rodzinie ziemiańskiej; córka Władysława de Verbno Słonczyńskiego, urzędnika, i Wandy z Jarockich. Ukończyła IV Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Krakowie, następnie w 1912-14 studiowała filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Należała do Sodalicji Mariańskiej. Debiutowała w 1914 wierszem pt. Ave Maria opublikowanym na łamach pisma „Sodalis Marianus” (nr 4), w którym drukowała do 1916. Od tegoż roku ogłaszała wiersze w „Głosie Narodu”. Po wybuchu I wojny światowej przebywała w 1915 w Salzburgu, skąd pisywała do „Wiedeńskiego Kuriera Polskiego”. Około 1916 zamieszkała w Warszawie i podjęła stałą współpracę z „Kurierem Warszawskim” (do 1939). Wiersze i artykuły zamieszczała m.in. także w „Tygodniku Ilustrowanym” (1922-24, 1927-29, 1932-33), „Bluszczu” (1925-27, 1936), „Kobiecie Współczesnej” (1927-29), „Myśli Narodowej” (1928-29, 1932), „Tęczy” (1929-34). Wchodziła w skład zarządów Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich (od 1926), Zrzeszenia Pisarzy Katolickich (od 1928) oraz komitetu organizacyjnego Zjednoczenia Polskich Pisarzy Katolickich. Należała też do Polskiego PEN Clubu. W 1932 uczestniczyła w zjeździe pisarzy katolickich w Warszawie. Zajmowała się działalnością charytatywną. W czasie okupacji niemieckiej mieszkała nadal w Warszawie. Zginęła w sierpniu 1944, w pierwszych dniach powstania warszawskiego.