SŁOBODNIKOWA Eleonora

Urodzona 22 maja 1901 w Zamościu; córka Eliasza Mandeltorta, farmaceuty, i Berty z Guzików, hafciarki. W 1915, uchodząc wraz z rodziną przed armią niemiecką, wyjechała z Zamościa do Kijowa, tu w 1919 ukończyła szkołę średnią, a następnie przez rok studiowała medycynę. Po powrocie do Polski w 1922 otrzymała świadectwo dojrzałości Państwowego Gimnazjum im. M. Konopnickiej w Zamościu. W 1923 zamieszkała w Warszawie i podjęła studia na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, które wkrótce przerwała z powodu złej sytuacji materialnej. Przez wiele lat pracowała w biurze transportowym „Polski Lloyd” w charakterze stenotypistki, tłumaczki i korespondentki w języku polskim i niemieckim. W 1932 wyszła za mąż za Włodzimierza Słobodnika, poetę i tłumacza. Po wybuchu II wojny światowej dotarła z mężem do Zamościa, stamtąd do Lwowa, włączonego 17 września 1939 do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. W czerwcu 1941, po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej, przedostała się wraz z mężem przez Kijów i Ufę do Moskwy, a następnie została ewakuowana do Fergany w Uzbekistanie, gdzie przebywała do końca wojny. W tym czasie zajmowała się gromadzeniem i tłumaczeniem bajek uzbeckich i tadżyckich. W sierpniu 1945 powróciła do Polski i zamieszkała w Łodzi. Od 1946 zajmowała się twórczością przekładową, dokonując przekładów z literatury rosyjskiej, często wspólnie z mężem. W 1949 została członkiem Związku Literatów Polskich; w 1951 pełniła funkcję sekretarza Sekcji Przekładów, a w 1953/54 funkcję wiceprzewodniczącej Sekcji Prozy i Przekładów. Od 1958 mieszkała w Warszawie. Zmarła 19 czerwca 1986 w Warszawie.