SKOSZKIEWICZ Janusz

Urodzony 11 stycznia 1922 w Jadwisinie pod Zegrzem (województwo warszawskie); syn Mariana Skoszkiewicza, księgowego, i Jadwigi z Szuszkiewiczów, nauczycielki. Uczęszczał do gimnazjum i liceum humanistycznego w Rakowicach (obecnie dzielnica Krakowa); w 1939 zdał maturę. W czasie okupacji niemieckiej pracował jako robotnik leśny w Rytwianach pod Sandomierzem. Zapadł na chorobę Heinego-Medina i przez kilka miesięcy leczył się w szpitalu w Krakowie, po czym powrócił do Rytwian pod opiekę ojca. W 1945 podjął pracę w Urzędzie Gminnym w Radomyślu, a potem był zatrudniony w kancelarii tartaku w Kraśniku. Jesienią 1945 rozpoczął studia w Państwowym Pedagogium w Oliwie. W tymże roku wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej (od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej). Od czerwca 1946 pracował jako referent prasowy w Wojewódzkim Urzędzie Informacji i Propagandy w Gdańsku-Wrzeszczu, a następnie od 1947 w Urzędzie Zatrudnienia w Gdyni. Debiutował jako poeta w 1948 utworem pt. Jesienią, ogłoszonym w „Kamenie” (nr 4/6); Wiersze drukował także m.in. w piśmie „Rejsy” (1945-53). Współpracował z Polskim Radiem; przygotowywał dla rozgłośni lokalnych reportaże i pogadanki popularno-naukowe głównie o tematyce przyrodniczej i dotyczącej rybołówstwa, m.in. wspólnie z żoną, Janiną z Radlińskich. Od lipca 1949 był zatrudniony w Morskim Instytucie Rybackim (w Wydziale Wydawniczo-Propagandowym) przy redagowaniu „Biuletynu Rybackiego”, a od 1951 w piśmie „Rybak i Przetwórca”. W 1950 został kandydatem na członka Związku Literatów Polskich (ZLP) i prowadził Koło Młodych przy Oddziale Gdańskim; W 1951-52 był instruktorem Gabinetu Literatury w Młodzieżowym Domu Kultury w Gdyni. W 1952 przeprowadził się wraz z żoną do Łodzi i utrzymywał z dorywczych prac literackich. W 1953 znalazł zatrudnienie jako referent kulturalno-oświatowy w Spółdzielni im. L. Korabielnikowej, a następnie od czerwca 1954 do września 1955 był zastępcą kierownika Internatu dla Inwalidów. Studiował eksternistyczne na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego (1955-58). W 1957 przez kilka miesięcy pracował na stanowisku starszego redaktora w Łódzkim Ośrodku Telewizji, po czym ze względu na pogarszający się stan zdrowia, zrezygnował ze stałej posady. Rozwijał twórczość literacką; wiersze, opowiadania, przekłady z literatur obcych, recenzje oraz artykuły na tematy literackie publikował głównie w piśmie „Odgłosy” (1958-80). Równocześnie współpracował z rozgłośnią łódzką Polskiego Radia jako autor słuchowisk, felietonów i reportaży. Od 1962 był członkiem ZLP. Wyróżniony m.in. odznakę Honorową miasta Łodzi (1971), Złotym Krzyżem Zasługi (1975) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1986). Zmarł 12 września 1990 w Łodzi.