BIO
Urodzony 14 września 1877 we wsi Mała pod Ropczycami w rodzinie chłopskiej; syn Walentego Sinki, strażnika akcyzy miejskiej w Krakowie, i Felicji z Jopów; ojciec Grzegorza Sinki, teatrologa, anglisty i tłumacza. Uczył się w szkole ludowej w Krakowie, a od 1889 w III Gimnazjum klasycznym, które ukończył w 1896 z odznaczeniem. Następnie studiował filologię klasyczną i polską na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ). W 1900 uzyskał dyplom nauczycielski w zakresie filologii klasycznej i języka polskiego. W tymże roku doktoryzował się na UJ na podstawie rozprawy pt. De Gregorii Sanocei studiis humanioribus (promotor profesor Stefan Pawlicki). Rozprawa ta opublikowana w piśmie „Eos” (1900) była jego debiutem naukowym. Studia z zakresu filologii klasycznej i historii sztuki kontynuował na uniwersytetach w Berlinie (1900-01) i Bonn (1901-02). Po rocznej służbie wojskowej w 2. Pułku Artylerii Fortecznej armii austriackiej zakończonej egzaminem oficerskim rozpoczął w 1902 pracę w gimnazjum w Podgórzu pod Krakowem. Wkrótce potem uzyskał urlop i wyjechał na kolejne stypendium do Monachium, gdzie w 1902-04 pracował jako asystent przy opracowaniu słownika Thesaurus linguae latinae. W 1903 habilitował się na UJ na podstawie rozprawy pt. De Romanorum viro bono. W 1904/05 jako docent prywatny wykładał na UJ literaturę grecką i jednocześnie uczył w I Gimnazjum im. B. Nowodworskiego. W 1905 nawiązał stałą współpracę z dziennikiem „Czas”, w którym publikował artykuły i recenzje. W tymże roku otrzymał stypendium Akademii Umiejętności (AU) na studia zagraniczne z obowiązkiem skolacjonowania rękopisów zawierających mowy Grzegorza z Nazjanzu. Prace te prowadził w bibliotekach Paryża, Rzymu, Florencji, Wenecji, Mediolanu. Do kraju powrócił w 1907, gdy został mianowany profesorem nadzwyczajnym filologii klasycznej na Uniwersytecie we Lwowie, gdzie wykładał do 1913 (od 1911 jako profesor zwyczajny). W 1908 poślubił Annę Starzewską, córkę redaktora „Czasu”, Rudolfa Starzewskiego (zmarła 1941). W 1910-24 redagował miesięcznik „Eos”, w którym nadal ogłaszał liczne rozprawy i artykuły. Studia z zakresu filologii klasycznej oraz wpływów literatury antycznej na literaturę polską, a także literatury staropolskiej publikował m.in. w „Przeglądzie Polskim” (1908-13), „Pamiętniku Literackim” (1909-12), „Museionie” (1912-13) i „Ruchu Filozoficznym” (1912-13). W 1910 został wybrany na członka korespondenta AU. W 1913 przeniósł się na UJ, gdzie kierował II Katedrą Filologii Klasycznej. Zmobilizowany do armii austriackiej w sierpniu 1914, służył jako porucznik artylerii fortecznej w Krakowie i Przemyślu. Wyreklamowany z wojska w marcu 1916, powrócił do Katedry Filologii Klasycznej UJ (tu wykładał do września 1939). Kontynuował współpracę z „Czasem” (1916-39, też pod pseudonimem Jan Skowronek), w 1918-19 opublikował liczne artykuły dotyczące literatury polskiej w czasopiśmie literacko-artystycznym „Maski”. W 1919 został członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Umiejętności (PAU) i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Prowadził także ożywioną działalność dziennikarską jako recenzent literacki i teatralny (podpisany głównie: s.; T.S.) „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” (od 1920), „Przeglądu Współczesnego” (1922-37), „Kuriera Literacko-Naukowego” (od 1925; w 1927-39 dział Wśród nowych książek podpisany: R.) oraz „Nowej Książki” (od 1934). Należał do Związku Zawodowego Literatów Polskich. W 1925 odbył podróż do Grecji. W 1926 został członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego we Lwowie. W 1927-32 redagował „Archiwum Filologiczne Polskiej Akademii Umiejętności”. Po wybuchu II wojny światowej przebywał początkowo we Lwowie, a następnie przedostał się na teren okupacji niemieckiej do Krakowa, gdzie pracował jako dozorca zajętego przez gestapo domu, w którym mieszkał przed 1939. Przygotowywał w tym czasie do druku kolejne tomy Literatury greckiej, zarabiał na życie tłumaczeniem pism greckich Ojców Kościoła dla wydawnictwa, które planował utworzyć po wojnie ksiądz Ferdynand Machay. Od 1943 brał udział w tajnym nauczaniu UJ. Po zakończeniu wojny w 1945 był wykładowcą w Studiu Aktorskim przy Teatrze Miejskim im. J. Słowackiego w Krakowie. Od maja 1945 do 1952 kierował I Katedrą Filologii Klasycznej, od 1952 Zespołem Katedr Filologii Klasycznej, a od 1955 (do przejścia na emeryturę w 1960) Zespołową Katedrą Filologii Klasycznej. Studia i artykuły publikował w pismach „Eos” (1946-55) i „Meander” (1946-57). W 1947-50 przewodniczył Komisji Filologicznej PAU. W 1951 odbyło się uroczyste odnowienie jego doktoratu na UJ. Od 1952 był członkiem tytularnym, a od 1957 członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk (PAN). Zainicjował utworzenie Komisji Filologii Klasycznej przy Oddziale PAN w Krakowie i był jej pierwszym przewodniczącym (1957-66). Odznaczony m.in. dwukrotnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1936, 1954) i Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1957). Zmarł 22 lipca 1966 w Krakowie.
Twórczość
1. Helenizm Juliusza Słowackiego. [Studium]. „Rozprawy Akademii Umiejętności. Wydział Filologiczny” 1910 t. 47 s. 1-192. Wyd. osobne [rozszerzone] Warszawa: Instytut Wydawniczy „Biblioteki Polskiej” 1925, 251 s.
Nagrody
2. Antyk Wyspiańskiego. Kraków: Polska Akademia Umiejętności 1916, 319 s. Wyd. 2 uzupełnione i rozszerzone Warszawa: Instytut Wydawniczy „Biblioteki Polskiej” 1922, 370 s.
Nagrody
Zawartość
3. Przyczynki z Kodeksu Mogilskiego do dziejów oświaty w Polsce w XV wieku. [Autorzy:] T. Sinko, K. Michalski. Kraków: Akademia Umiejętności 1917, 86 s.
4. Genealogia kilku typów i figur Aleksandra Fredry. Kraków: Akademia Umiejętności 1918, 96 s. „Rozprawy Akademii Umiejętności. Wydział Filologiczny” T. 58 nr 2. Przedruk zob. poz. ↑.
5. Poetyka Sarbiewskiego. [Rozprawa]. Kraków: Polska Akademia Umiejętności 1918, 64 s. „Rozprawy Polskiej Akademii Umiejętności. Wydział Filologiczny” T. 58 nr 3.
6. Historia religii i filozofii w romansie Jana Potockiego. [Rozprawa]. Kraków: Polska Akademia Umiejętności 1920, 91 s. „Rozprawy Polskiej Akademii Umiejętności. Wydział Filologiczny” T. 59 nr 3.
7. Wyspiański i Krasiński. Rozwiązanie zagadek „Legionu” i „Wyzwolenia”. [Rozprawa]. Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza 1920, 57 s. Przedruk zob. poz. ↑.
8. Echa klasyczne w literaturze polskiej. Dwanaście studiów i szkiców. Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza 1923, 215 s.
Zawartość
9. O tradycjach klasycznych Adama Mickiewicza rozpraw pięcioro. Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza 1923, 128 s.
Zawartość
10. Rapsody historyczne Stanisława Wyspiańskiego. [Szkic]. „Przegląd Współczesny” 1923 t. 7 s. 188-215. Wyd. osobne Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza 1924, 70 s.
11. Żywy spadek po Grecji i Rzymie. Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza 1923, 48 s.
12. Polscy podróżnicy w Grecji i Troi. „Przegląd Współczesny” 1924 t. 11 s. 187-206, 357-384. Wyd. osobne Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza 1925, 79 s.
13. Od Olimpu do Olimpii. Wrażenia i rozważania z podróży greckiej. Lwów: Książnica-Atlas 1928, XII, 432 s.
14. Nasz przyjaciel Maro. (W dwutysięczną rocznicę urodzin Wergiliusza). [Szkic]. „Przegląd Współczesny” 1930 t. 35 s. 5-24. Wyd. osobne [rozszerzone] Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza 1930, 76 s.
15. Literatura grecka. Kraków: Polska Akademia Umiejętności 1931-1951. Por. poz. ↑.
T. 1. Cz. 1. Literatura archaiczna (wiek IX-VI przed Chrystusem). 1931, V, 412 s.; Cz. 2. Literatura klasyczna (wiek V-IV przed Chrystusem). 1932, V, 837 s.
T. 2. Literatura hellenistyczna: Cz. 1. Wiek III i II przed Chrystusem. 1947, VI, 536 s.; Cz. 2. Wiek I przed Chrystusem. 1948, 247 s.
Nagrody
T. 3. Cz. 1. Literatura grecka za Cesarstwa Rzymskiego (wiek I-III n.e.). 1951, VI, 616 s.; Cz. 2. Literatura za Cesarstwa II (wiek IV-VIII n.e.). Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum 1954, VI, 406 s.
Nagrody
16. Hellada i Roma w Polsce. Przegląd utworów na tematy klasyczne w literaturze polskiej ostatniego stulecia. Lwów: Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych 1933, 398 s.
Zawartość
17. Spór pióra z ołówkiem. [Powiastka dla dzieci]. Lwów: Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych 1933, 34 s.
18. Sen o chlebie i ziemniaku. [Powiastka dla dzieci]. Lwów: Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych 1934, 38 s.
19. Doskonały Grek i Rzymianin. [Powiastka dla dzieci]. Lwów: Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych 1939, 71 s.
20. Echa rzymskie i włoskie w „Silviludia” [M.] Sarbiewskiego. [Szkic]. Kraków: Polska Akademia Umiejętności 1939, 31 s. „Rozprawy Polskiej Akademii Umiejętności. Wydział Filologiczny” T. 66 nr 3.
21. Erudycja klasyczna Orzechowskiego. [Rozprawa]. Kraków: Polska Akademia Umiejętności 1939, 118 s. „Rozprawy Polskiej Akademii Umiejętności. Wydział Filologiczny” T. 65 nr 7.
22. Klasyczne przysłowia w polszczyźnie. Lwów, Warszawa: Książnica-Atlas 1939, 120 s.
23. Od filantropii do humanitaryzmu i humanizmu. Lwów: Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych 1939, 92 s. Wyd. 2 Warszawa: Instytut Wydawniczy „PAX” 1960.
24. Mickiewicz i antyk. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum 1957, 539 s.
Zawartość
25. Zarys historii literatury greckiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1959. Por. poz. ↑.
T. 1. Literatura archaiczna i klasyczna. Wiek VIII-IV p.n.e. włącznie. 1959, VIII, 944 s.
T. 2. Literatura w epoce hellenistycznej i za Cesarstwa Rzymskiego. 1959, 944 s.
26. Antyk w literaturze polskiej. Prace komparatystyczne. Wybór i oprac.: T. Bieńkowski. Wstęp: S. Stabryła. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1988, 543 s.
Zawartość
Nadto kilkanaście szkolnych podręczników i wypisów do nauki języka łacińskiego oraz gramatyki łacińskiej.
Artykuły w czasopismach i książkach zbiorowych, m.in.
Dotyczące literatury polskiej i jej związków z literaturą antyczną:.
Przekłady
Prace redakcyjne
T. 1. Dramaty: Batory pod Pskowem; Daniel; Królowa Polskiej Korony; Legenda I; Legenda II. 1924, LXXXXIV, 367 s.
T. 2. Tragedie: Meleager; Protesilas i Laodamia; Klątwa; Sędziowie. 1924, LX, 363 s.
T. 3. Dramaty: Warszawianka; Lelewel; Legion; Bolesław Śmiały; Skałka. 1925, CLXXXIX, 515 s.
T. 4. Dramaty: Wesele; Wyzwolenie; Akropolis. 1927, CLXIII, 688 s.
T. 5. Dramaty: Noc listopadowa; Achilleis; Powrót Odyssa. 1929, XC, 646 s.
Zob. też. Przekłady poz. ↑, ↑.
Omówienia i recenzje
• Ankieta dla IBL PAN 1951, 1957.
