SIMON Ludwik

Urodzony 19 września 1904 w Warszawie; syn Edwarda Simona, kupca, właściciela restauracji Simon i Stecki, i Zofii z domu Brabander. W 1923 ukończył Gimnazjum im. E. Konopczyńskiego w Warszawie. W tymże roku debiutował recenzją książki Stanisława Windakiewicza pt. Teatr polski przed powstaniem sceny narodowej, drukowaną w „Kurierze Polskim” (nr 94). W 1923-28 studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim i w 1928 uzyskał stopień doktora na podstawie pracy o teatrze francuskim w Warszawie w XVIII w. (promotor prof. Bronisław Gubrynowicz). Artykuły, recenzje, przyczynki bibliograficzne, dotyczące dramatu i sceny polskiej publikował m.in. w „Ruchu Literackim” (1926-30, 1932, 1934), „Życiu Teatru” (1926; tu rubryka Materiały do historii teatru polskiego), „Pamiętniku Literackim” (1929-36) i „Scenie Polskiej” (1929-31). W 1929 wykładał teatrologię w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Warszawie. W tym czasie rozpoczął zbieranie materiału do Bibliografii dramatu polskiego 1765-1939, której rękopis złożył w 1939 w Polskiej Akademii Umiejętności. W latach trzydziestych współpracował z czasopismem „Tygodnik Ilustrowany” (1928, 1935), a także z pismem bibliofilskim „Szpargały” (1935). Brał udział w pracach przygotowawczych do różnych bibliografii teatralnych, opracowywanych w Instytucie Teatrologicznym, działającym przy Związku Artystów Scen Polskich. W czasie okupacji niemieckiej przebywał nadal w Warszawie i pracował naukowo. Gromadził materiały do prac słownikowych z dziedziny teatru i bibliografii. Zagrożony aresztowaniem przeniósł się do Skolimowa, ale przyjeżdżał do Warszawy po niezbędne książki i notatki. Tam też zatrzymany przez gestapo w listopadzie 1943, zaginął bez wieści.