SIEROTWIŃSKI Stanisław

Urodzony 6 lutego 1909 w Krakowie; syn Stanisława Sierotwińskiego, urzędnika Zarządu Miejskiego, i Marii z Czekayów. Uczęszczał do prywatnego gimnazjum Stanisława Jaworskiego w Krakowie. Po zdaniu matury w 1927, studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ); w 1933 uzyskał magisterium. W czasie studiów pełnił funkcję prezesa Koła Polonistów Studentów UJ oraz przewodniczącego Stałej Delegacji Kół Naukowych ośrodka krakowskiego. Debiutował w 1929 artykułem pt. Mieczysław Romanowski poeta czynu, ogłoszonym na łamach katowickiego czasopisma „Na tropie” (nr 1-2). Od 1930 ogłaszał artykuły w „Kurierze Lwowskim” (podpisane: Stanisław Czekay). W 1934 odbył praktykę bibliotekarską w Bibliotece Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie, po czym w 1935-36 zajmował się porządkowaniem zbiorów Archiwum Pawlikowskich w Medyce, zbierając jednocześnie materiały do pracy doktorskiej. W 1935 ożenił się z Marią Zajączkowską, po wojnie bibliotekarką w Bibliotece Akademii Medycznej w Krakowie. Doktoryzował się w 1936 na Uniwersytecie Poznańskim na podstawie rozprawy pt. Mieczysław Pawlikowski – człowiek i pisarz na tle epoki (promotor profesor Tadeusz Grabowski). W 1936-39 był urzędnikiem w firmie „Dobrolin”, początkowo w Krakowie, a następnie w Stanisławowie, gdzie jednocześnie od 1938 pracował jako wolontariusz w Bibliotece Miejskiej im. W. Smagłowskiego. W 1939 w drodze konkursu został zatrudniony na stanowisku kierownika tejże Biblioteki. Po zajęciu Stanisławowa przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939, przedostał się do Krakowa, gdzie przebywał przez cały okres okupacji niemieckiej, zarabiając na utrzymanie jako sprzedawca w prywatnej firmie handlowej. Jednocześnie aktywnie uczestniczył w tajnym nauczaniu i w podziemnej działalności kulturalnej, m.in. gromadząc konspiracyjne publikacje literackie. Po wyzwoleniu Krakowa, od lutego 1945 pracował w utworzonej przy Bibliotece Jagiellońskiej (BJ) placówce zabezpieczającej zbiory bibliotek opuszczonych i podworskich na terenie województwa krakowskiego, rzeszowskiego i kieleckiego. W 1945 był inicjatorem powołania przy BJ urzędu delegata ministra oświaty do zabezpieczenia księgozbiorów opuszczonych i porzuconych na Ziemiach Zachodnich i do 1947 pełnił tę funkcję. W 1945 został członkiem Związku Bibliotekarzy Polskich i był jego aktywnym działaczem (m.in. w 1951 pełnił funkcję kierownika Sekcji Bibliograficznej Koła Krakowskiego). W 1947 przeszedł do pracy bibliotekarskiej w BJ, gdzie po ukończeniu w 1948 kursu dokształcającego dla bibliotekarzy zajmował różne kierownicze stanowiska. W 1948-51 wchodził w skład zarządu oraz przewodniczył Sekcji Dokumentacji Konwersatorium Naukoznawczego w Krakowie. W 1949-50 był członkiem redakcji miesięcznika „Życie Nauki”. W 1949-51 współpracował z Komisją Bibliotekarsko-Bibliograficzną Polskiego Komitetu Normalizacyjnego. W 1952-56 należał do komitetu redakcyjnego Słownika pracowników książki polskiej. Od 1954 prowadził zajęcia dydaktyczne z nauk pomocniczych literatury w krakowskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP), gdzie w 1957 otrzymał stanowisko zastępcy profesora; od tego czasu prowadził także zajęcia z poetyki, historii literatury oraz seminaria magisterskie. W 1956 został powołany na członka Komisji Historycznoliterackiej Oddziału Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Krakowie. W 1956 zainicjował wydawanie „Kalendarza Bibliotekarza” oraz wchodził w skład jego redakcji, a w 1957 został członkiem zespołu redakcyjnego „Informatora Bibliotekarza”. W 1957 uzyskał przeniesienie z BJ na UJ i do 1969 prowadził w Katedrze Historii Literatury Polskiej zajęcia z historii literatury polskiej, bibliografii, edytorstwa i nauk pomocniczych. Jednocześnie wykładał też w WSP w Katowicach (1958-63) i w Kielcach (1964-65). W 1959 był założycielem, a następnie przewodniczącym specjalnej Podkomisji do Badań Literatury Krajowej Okresu 1939-44, utworzonej w ramach Komisji Historycznoliterackiej Oddziału PAN w Krakowie. Od 1960 pełnił funkcję sekretarza naukowego „Ruchu Literackiego” i do 1968 wchodził w skład jego zespołu redakcyjnego (tu też artykuły i recenzje podpisane: estees, Estees, S.S.). Od 1960 współpracował z redakcją Polskiego słownika biograficznego (autor ponad 50 życiorysów). W 1963 habilitował się na UJ na podstawie rozprawy pt. Maryla Wolska. Środowisko, życie, twórczość. W 1964 otrzymał stanowisko docenta w krakowskiej WSP i związał się z tą uczelnią na stałe; w 1974 został tu profesorem nadzwyczajnym. W 1964-70 prowadził zajęcia dydaktyczne na UJ w studium słowianoznawstwa i germanistyki. Należał do grona współautorów Encyklopedii wiedzy o książce (wyd. 1971) oraz Encyklopedii wiedzy o prasie (wyd. 1975). Współpracował z Towarzystwem Przyjaciół Nauki i Sztuki w Rzeszowie i z Ośrodkiem Prasoznawczym w Krakowie. Był członkiem zarządu Towarzystwa Miłośników Kultury i Sztuki Góralskiej oraz wchodził w skład rady naukowej kwartalnika „Karpaty” (1974). Zmarł 23 lipca 1975 w Krakowie.