SIEMASZKIEWICZ Eugenia

Urodzona 1 sierpnia 1932 w Zwierzyńcu pod Biłgorajem; córka Mikołaja Siemaszkiewicza, prawnika, pracownika leśnictwa, i Nadziei z Potiomkinów, nauczycielki. W okresie okupacji niemieckiej przebywała we wsi Milanów pod Parczewem, a potem w Kozienicach. W 1946 zamieszkała we Wrocławiu, gdzie od jesieni tego roku uczęszczała do I Gimnazjum i Liceum. Po zdaniu matury w 1949, studiowała rusycystykę na Uniwersytecie Wrocławskim, a następnie od 1952 kontynuowała studia na Uniwersytecie Warszawskim; w 1955 uzyskała magisterium. Pracowała najpierw w redakcji tygodnika Związku Zawodowego Pracowników Budowlanych pt. „Budowniczy Warszawy”, a od 1956 w tygodniku „Fundamenty”, tu drukowała też reportaże i felietony. Debiutowała w 1955 artykułem na temat wałbrzyskiego Teatru Lalki i Aktora Chochlik, opublikowanym w tygodniku „Sprawy i Ludzie” (nr 37). Jako tłumaczka literatury rosyjskiej debiutowała w 1958 przekładami wierszy Sergieja Jesienina pt. A niech ..., Świszcze wiatr srebrny, Takaś prosta ..., ogłoszonymi w „Odrze” (nr 37). Od 1959 była zatrudniona jako redaktorka i tłumaczka w tygodniku „Nowe Czasy”. W 1967 zaczęła publikować utwory prozą. W 1969 wyszła za mąż za Seweryna Pollaka↑, poetę, tłumacza, eseistę. W 1970 przeszła na rentę inwalidzką. Kontynuowała twórczość literacką i przekładową; prozę i tłumaczenia drukowała sporadycznie w czasopismach, m.in. w „Miesięczniku Literackim”, „Odrze”, „Przekroju” oraz wychodzących poza cenzurą „Zapisie” (1981) i „Arce” (1985-86). Od 1999 mieszkała we Wrocławiu, gdzie zmarła 19 października 2014.