SIEDLECKI Franciszek

Urodzony 6 czerwca 1906 w Kamieńcu Podolskim; syn Edwarda Siedleckiego, sędziego, i Marii z Kosteckich. Po rewolucji 1917 przyjechał z rodzicami do Polski. Mieszkał kolejno w Rajgrodzie, Ostrołęce, Kuczborku, Górznie. Początkowo uczył się w domu, a od IV klasy w gimnazjum w Mławie, gdzie założył i redagował szkolne pisemko literackie. Po zdaniu w 1929 matury, studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie studiów prowadził ożywioną działalność naukową, organizacyjną i wydawniczą w Kole Polonistów, kierował sekcją teorii literatury, zainicjował, a następnie był redaktorem naczelnym, wydawanego przez Koło w 1934-39 „Archiwum Tłumaczeń z Zakresu Teorii Literatury i Metodologii Badań Literackich”. W 1933 opublikował pierwsze studium z zakresu wersyfikacji pt. Polska nauka o wierszu na łamach „Wiadomościach Literackich” (nr 37). W 1935 uzyskał magisterium. W 1936 ukończył kurs bibliotekarski, zorganizowany przez Bibliotekę Narodową w Warszawie. Prace z zakresu wersologii, teorii przekładu poetyckiego, literatury rosyjskiej i radzieckiej, literatury dziecięcej i filmu ogłaszał nadal w „Wiadomościach Literackich” (do 1938), a także w „Skamandrze” (1935-36, 1938-39), „Lewarze” (w 1935-36 członek redakcji), „Przeglądzie Współczesnym” (1935-36), „Sygnałach” (1937-38) i „Życiu Literackim” (1937-38). Od listopada 1937 do czerwca 1938, korzystając ze stypendium Funduszu Kultury Narodowej, przebywał w Paryżu. Po powrocie pracował w dziale starych druków Biblioteki Narodowej. W czasie okupacji niemieckiej mieszkał nadal w Warszawie, pracując początkowo w biurze epidemiologicznym żydowskiego szpitala na Czystem, a następnie jako sprzedawca. Kontynuował prace naukowe, a także literackie. Zmarł na gruźlicę 10 lutego 1942 w Warszawie.