BIO

Born on 14 March 1887 in Krakow into a Polonized Austrian-Jewish family; son of the owner of a trade agency Leon Schiller de Schildenfeld, and Izydora née Pfau. He was initially home-schooled, before attending St Anna's Secondary School in Krakow between 1897 and 1905. He completed his advanced secondary education as an extramural pupil in 1906. In 1903, together with Juliusz Maluszek (later Osterwa), he staged a school theatre production titled Wieczór Trzech Wieszczów (An Evening with the Three Bards). In 1905, he performed with the Zielony Balonik (Green Balloon) literary cabaret, singing Old Polish and French hymns and songs, as well as pieces he had penned himself. In 1906/07, he was briefly associated with Arnold Szyfman's Figliki (Capers) cabaret. In 1906/07, he studied philosophy and Polish philology at the Jagiellonian University (UJ) in Krakow, where. He was involved in the activities of the academic group Życie (Life). He made his debut in 1907 with a translation from the French of an excerpt of Marcel Schwob's Vies imaginaires (Polish: Żywoty urojone; English: Imaginary Lives), which appeared in the weekly "Nasz Kraj" (1907 vols. 7 and no. 17; and 1908, vol. 2). He abandoned his studies and left for Paris in late 1907 (or early 1908) together with the British woman Madeline Meager (who later used the surname Schiller; they had a son together, Vivian). He attended lectures at the Sorbonne, as well as theatre performances, operas and cabarets in the city. He became acquainted with the British theatre director and theorist Edward Gordon Craig in 1908. The same year, he published in Craig's Florence-based periodical "The Mask" his first article, Two theatres. Introduction to an essay on the grotesque theatre (translated into English by M. Meager, 1908, no. 9, and 1909 nos 10 and 11). He split up with Meager in 1909 and returned to Poland, settling in Warsaw. He began performing with the Momus cabaret, where he sang songs, including some written himself. Following a suicide attempt, he received treatment at the Sankt Blasien sanatorium in Germany. From autumn 1910 to spring 1911, he was again in Paris, where he performed with the Polish cabaret Oberża Pieśniarska (Song Tavern). He co-founded the Society of Polish Artists (Towarzystwo Artystów Polskich) in Paris, performing as a singer and presenting readings of excerpts of his (now lost) dramatic epic poem. After returning to Krakow, he completed a course for graduates of advanced secondary education at the Trade Academy in 1912. He then took an internship in the offices of his father's company. In parallel, he published reviews and articles on theatre in the periodicals "Goniec Poniedziałkowy" (1912) and "Krytyka" (1912-13; including in 1913 the programmatic essays titled Teatralia). He was involved in exhibitions of set designs and models held in Warsaw in 1913 (which he organized) and in Krakow in 1914. Between 1913 and 1916, he was a singer in various concerts, including in 1916 the Wieczór pieśni staropolskich (Evening of Old Polish song) performed in Krakow and other cities, as well as in the political satire show Enkaeńskie zwierciadło, czyli na ciężkie czasy lekkich żartów wiązanka (NKN Mirror or, A bunch of light laughs in difficult times), which he also co-authored. (The NKN stands for Naczelny Komitet Narodowy [Supreme National Council], an organ that served as a form of government during World War I in the regions of Poland under Austrian control). In 1914, he married the actress Zofia Reger, who performed under the stage name Modrzewska (they divorced around 1923). He contributed to the periodical "Czas" and also produced anthologies of Old Polish hymns and carols, as well as folk songs. In 1916/17, he studied music composition and theory under Josef Bohuslav Foerster in Vienna. He returned to Poland in 1917 and in autumn of that year he was involved in organizing the First Exhibition of Polish Expressionists in Krakow. He soon moved to Warsaw, where he made his debut as a theatre director with a production of Tadeusz Konczyński's play Królewna Lilejka (Princess Lilejka) at the Polski Theatre. Between 1918 and 1921, he was literary and musical director of that theatre, where he continued to direct plays, compose music for performances, translate dramas from French, and prepare scripts for theatre productions (making his debut as a scriptwriter in 1919 with Szopka staropolska [Old Polish Nativity]). He also edited the periodical "Teatr", which was published by the Polski Theatre. He joined the Association of Polish Stage Artists (ZASP) in 1919, while in 1922 he was elected to the Association's Supreme Artistic Council. In May 1920, he was a signatory to the Declaration of left-leaning Polish writers (Oświadczenie pisarzy polskich lewicy społecznej). During the Polish Soviet-War in 1920, he was employed at the Central Propaganda Committee. He published articles on theatre in periodicals including "Scena Polska" (1921). In 1921/22, he was active in the Association of Warsaw Theatres, which he co-founded with Ludwik Heller and Ryszard Ordyński. In 1922, he was head of the chamber theatre Maska, co-authored and performed a satirical farce with the Skamander group at the Pikador cabaret, and was a director with the Reduta Theatre, which was led by Juliusz Osterwa. In 1923, Schiller became artistic director of this theatre, where he staged, among other things, performances of Old Polish dramas and his own mystery plays Pastorałka (Pastoral) and Wielkanoc (Easter). These works were also performed during a tour of the eastern borderlands of the interwar Polish republic in 1924. The same year, he was among the members of Reduta who left the company. Schiller became head of the W. Bogusławski Theatre in Warsaw, where he collaborated with Wilam Horzyca in the 1924/25 season and with Aleksander Zelwerowicz in the 1925/26 season. Following the closure of this theatre in 1926, he was a director at the Polski Theatre in Warsaw until 1929, before spending the 1929/30 season at the Miejski (Municipal) Theatre in Lodz, which was run by Karol Adwentowicz. He resigned from his post at the Polski Theatre following the political scandal that ensued after the performance of Bertolt Brecht's The Threepenny Opera. He was a member of the Marxist group associated with Jan Hempel. He was also involved as a director and teacher with amateur workers' theatres linked to the Communist Party of Poland (KPP). He was active in Jędrzej Cierniak's Institute of Folk Theatres, where between 1929 and 1933 he served as deputy director. In 1928, he and Zelwerowicz represented Polish theatres at the anniversary of the Moscow Art Theatre. From 1928, he collaborated with Polish Radio as author and performer of spoken word and musical shows, including the cycle Kuranty staroświeckie (Old World Courantes). He also wrote radio plays. He composed film scores, including the music for Janko Muzykant (Janko the Musician, 1930), and was head of the cinematic adaptation of Stanisław Moniuszko's opera Halka (1936). In 1930, he married the actress Ewa Kuncewicz (they subsequently divorced). The same year, he was appointed artistic director of the Municipal Theatres in Lwow (Ukrainian: Lviv) but was soon relieved of his duties for reasons including his support for the national actors' strike. In 1931, he ran the Melodram Theatre in Warsaw, where he staged musical comedies and vaudeville pieces. In 1932, he again directed at the Municipal Theatres in Lwow following an invitation from their new director W. Horzyca. The same year, he staged a production of Adam Mickiewicz's Dziady (Forefathers' Eve) for the first time. He soon had to leave Lwow, however, following a campaign in the right-wing press that was critical both of his theatre activities (including a production of Sergei Tretyakov's Roar, China! Polish: Krzyczcie Chiny!) and of his support for an international call for peace in light of the threat of war with the USSR that was signed by other left-leaning artists and writers. He was arrested but following interventions by Horzyca, among others, he was released after several hours' interrogation. From 1932 to 1934, he worked as a director and manager, alongside Stefan Jaracz and later K. Adwentowicz, of the Ateneum Theatre in Warsaw. From 1933, he was head of the Department of Directing at the State Institute of Theatrical Arts (PIST) having established the Department himself. In 1936, he set up the Warsztaty Teatralne (Theatre Workshops) company that operated at the school until 1939. From 1934, he was a guest director at numerous Warsaw theatre (including between 1934 and 1937 at theatres that were part of the Association for Promoting Theatre Culture). He also directed plays in Lodz, Wilno (Vilnius), Lwow, Paris and Sofia. In 1935, he received the Golden Laurel award of the Polish Academy of Literature in recognition of his role in promoting admiration for Polish drama. In 1936, he was re-elected to the Supreme Artistic Council of ZASP, also serving until 1937 on the editorial committee of the Association's quarterly "Scena Polska". During the initial period of German occupation, he continued to live in Warsaw, earning a living as a songwriter and accompanist in cafes including Sztuka, Mon Café and Żak. He was actively involved in underground artistic life during the war, giving lectures in the underground PIST theatre school until 1941. He became involved in the Polish Socialist Party – Liberty, Equality, Independence. In 1940, he joined the Secret Theatre Council that was created on the recommendation of the Polish government-in-exile in London. In March 1941, he was arrested by the Gestapo (in connection with the repressions following the assassination of the actor and Nazi collaborator Igo Sym). Following a brief period in Pawiak prison in Warsaw, he was sent to the Auschwitz concentration camp. Here he performed recitals and songs for prisoners in secret alongside Jaracz. He was released in May 1941 thanks to the efforts of his family and returned to Warsaw, where he continued his theatre activities. He staged Pastorałka (1942-43), Gody weselne (Wedding Ceremony; 1943) and Wielkanoc (1944) at the educational institute of the Congreation of the Samaritan Sisters in Henryków, near Warsaw. This institution was led by Sister Benigna (formerly known as the actress Stanisława Umińska). He also worked on producing editions of his theatre work, including one work titled Droga przez teatr (The path through the theatre), which featured essays and memoirs, including those written in Auschwitz (the manuscript is lost) and two volumes of Teatr żywy (Living theatre), which included scores and scripts for performances. These volumes were purchased via Zbigniew Mitzner for the publishing house Wisła, which was to start trading after the war. He collaborated with the theatre section of the Bureau of Information and Propaganda of the Home Army (AK). In June 1944, he became a Benedictine oblate and adopted the monastic name Ardalion. He faced threats from the extreme nationalist wings of the Polish underground, meaning that he went into hiding near Warsaw in Henryków, Niegów and Milanówek. He was involved in the 1944 Warsaw Uprising. He also organized artistic performances for uprising soldiers and civilians, as well as producing radio shows for the Błyskawica (Lightning) radio station. The premiere performance of his Kantaty na otwarcie Teatru Narodowego (Cantata for the Opening of the National Theatre) took place at the cafe "U aktorek". Following the defeat of the uprising, he was taken as AK officer to Oflag VII A in Murnau (Bavaria, Germany). Here he organized theatre performances, lectures about theatre, and collaborated with the editors of the camp periodical "TO. Wiadomości Teatru Obozowego". Following the liberation of the camp in April 1945, he established a branch of ZASP in the US and British zones of occupation of Germany and also organized a touring theatre, The W. Bogusławski Folk Theatre in Lingen (Teatr Ludowy im. W. Bogusławskiego w Lingen) under the patronage of the Polish office of the Young Men's Christian Association (YMCA). The theatre performed for Poles who remained in northern Germany and the Netherlands. In December 1945, he returned to Poland and initially settled in Warsaw before moving to Lodz in January 1946. He joined the Polish Workers' Party (PPR) in 1946 (which in 1948 merged with the PPS to form the ruling Polish United Workers' Party – PZPR). He was elected as a representative to the national parliament, the Legislative Sejm, for the period 1947-52. Between 1946 and 1949, he was director of the Polish Army State Theatre in Lodz and was also rector of the State Theatre School (PWST – formerly PIST) in Warsaw, temporarily based in Lodz to 1950. He published the theatre periodical "Łódź Teatralna" (1946-49) and was editor-in-chief of the Warsaw-based theatre monthly "Teatr" (1948-49). In 1947, he toured Czechoslovakia with a production of Wojciech Bogusławski's play Krakowiacy i Górale (The Presumed Miracle, or Krakovians and Highlanders). He was appointed to the Executive Committee of the Paris-based International Theatre Institute (ITI) and to the honorary committee of the periodical "La Revue Théâtrale". In 1949, married the psychologist and theatre historian Irena née Filozof (during the war she went into hiding as Maria Korzyniewska). The same year, he was transferred to Warsaw. During the 1949/50 season, he was director of the Polski Theatre together with its branch at the studio stage, the Kameralny Theatre in Warsaw; some of the productions prepared during his tenure were not permitted for public performance. In 1950, he was forced to resign from his post as rector of PWST and director of the Polski Theatre. The same year, he was made president of the Association of Polish Theatre and Film Artists (SPATiF, which replaced ZASP), while in 1951 he was made head of the theatre section of the State Institute of Arts. He was also responsible for coordinating and editing the Institute's theatre quarterly "Pamiętnik Teatralny". In 1953, he was briefly a lecturer at PWST. In 1949 and 1953, he received the State Artistic Prize. He was awarded the Gold Cross of Merit in 1945, the Order of the Banner of Labour – first class in 1949 and 1953, as well as – posthumously – the Commander's Cross with Star of the Order of Polonia Restituta in 1954. He died on 25 March 1954 in Warsaw, where he is buried at the Powązki Military Cemetery. In 1956, SPATiF established the Leon Schiller prize for young directors and theatre studies scholars. It was awarded regularly until 1971, before being presented intermittently in a different format. In 1989, the Polish Centre of the ITI initiated the establishment of the Leon Schiller Foundation, which is based in Warsaw and awards grants to Polish and international theatre artists and researchers.

Twórczość

1. Kazimierz Junosza Stępowski. [Sylwetka]. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej w Polsce 1935, 39 s. Przedruk zob. poz. , , t. 2.

2. W dworku na Nowolipkach. Słuchowisko ku uczczeniu Wojciecha Bogusławskiego. Z cyklu „Kuranty”. Polskie Radio 1936. Druk „Droga” 1936 nr 9 s. 710-723, przedruk „Pamiętnik Teatralny” 1954 z. 3/4 s. 9-21.

3. Wincenty Drabik 1881-1933. [Współautorzy:] M. Treter, W. Zawistowski. Warszawa: Komitet Uczczenia Pamięci Wincentego Drabika 1936, 44 s.

4. Podróż teatralna Mickiewicza z Odyńcem. Fantazja. Powst. 1939-1944. Wyd. w oprac. J. Timoszewicza. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe 1973, 318 s. Prapremiera pt. Fantazja dydaktyczna: Scenariusz i reżyseria: L. René. Warszawa, Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna 1976 .

5. Najpilniejsze zadania teatru polskiego. [Referat wygłoszony na [...] 1-szym posiedzeniu Rady Teatralnej 16.VI.1946 w Teatrze Polskim w Warszawie]. Łódź: [b.w.] 1946, 34 s. Biblioteczka Myśli Współczesnej, nr 5. Przedruk zob. poz. , t. 5.

6. Baśń o teatrze polskim. [Projekt scenariusza filmowego]. Powst. ok. 1949. Druk „Dialog” 1956 nr 3 s. 3-10.

7. Pamiętnik Teatralny. Kwartalnik poświęcony historii i krytyce teatru. Prospekt wydawnictwa. Warszawa: PIS [Państwowy Instytut Sztuki] 1951, 12 s. Przedruk zob. poz. (t. 6).

8. Teatr ogromny. Oprac. i wstępem opatrzył: Z. Raszewski. Przypisy oprac.: J. Timoszewicz, Z. Raszewski. Warszawa: Czytelnik 1961, 549 s. Z prac Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk.

Zawartość: I. Droga przez Teatr: Myśli o odrodzeniu teatru (1908-1924): Przebudzenie (1908). Przekład Antoniego Dębnickiego; Myśli o odrodzeniu teatru (1913); Przyszłość teatru krakowskiego (1913); Przeszłość i przyszłość Teatru Polskiego (1918); Wykształcenie reżysera (1919); Theatrum militans (1924-1945): O scenę ludową w Warszawie (1924); Teatr popularny w Warszawie (1924); Teatr Jutra (1928); Uwspółcześnienie teatru lwowskiego (1930); Upadek teatru burżuazyjnego (1930). Przekład Ireny Schillerowej; Przed walką rozstrzygającą o jutro teatrów w Polsce (1931); Dwa lata teatru Schillera we Lwowie (1932); Nauka reżyserii (1935); Referat programowy Zjazdu ZASP (1936); Theatrum militans (1945); Pro domo nostra (1945-1952): Leon Schiller znowu z nami (1946); Konspiracyjna Rada Teatralna i wartość jej uchwał w dniu dzisiejszym (1946); Łódź Teatralna (1946); Z zagadnień repertuarowych (1948); Pro domo nostra. Fragmenty (1952). – II. O dramacie, operze i filmie: O dramacie: Nasz Bogusławski (1946); Żart, satyra i głębsze znaczenie w teatrze Fredry (1947); Przed warszawską inscenizacją „Dziadów” (1934); Teatr ogromny (1937), – O operze: Obrona opery (1938); Smutna fotografia (1938); „Halka” (1953), – O filmie: Człowiek teatru o kinie (1933); Leon Schiller o pracy filmowej (1937). – III. O artystach teatru: Do Ludwika Solskiego (1935); Warsztat aktorski Kamińskiego (1951); O Stanisławie Wysockiej (1951); Gdy Bolesławski przyjechał do Warszawy (1937); Pamięci Juliusza Osterwy (1947); Artysta teatru (Wincenty Drabik) (1936); Aleksander Zelwerowicz (1946); Buntownik i marzyciel. Urywki ze studium o Stefanie Jaraczu i jego czasach (1950); W hołdzie Karolowi Adwentowiczowi (1934, 1947); Kazimierz Junosza Stępowski (1935) [poz. ]; Pamięci Teofila Trzcińskiego (1953); Nad grobem Józefa Węgrzyna (1952); Jerzy Leszczyński (1932, 1952). – IV. Pochwała staroświecczyzny: Pochwała staroświecczyzny (1938; Przedmowa do „Śpiewnika żołnierskiego” (1915); Pomysł „Pastorałki” i różne próby jej wykonania (1931); „Miotełki warszawskie” (1938); „Podróż po Warszawie” (1938); Od inscenizatora (1948); Od zbieracza i inscenizatora (1949). – V. O krytyce i krytykach: Wspomnienie o Mieczysławie Rulikowskim (1951); O krytyce teatralnej (1952).

Przekłady

węgierski

Fragment: A hatalmas színház. [Przeł.] G. Redo. Budapest 1963.

9. Pisma. Oprac.: J. Timoszewicz [t. 1-4], A. Chojnacka [t. 5-6]. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy [t. 1-4]; Instytut Sztuki PAN [t. 5-6] 1978-2004.

[T. 1.] Na progu nowego teatru. 1908-1924. 1978, 485 s.

Zawartość: Mała kronika życia i twórczości Leona Schillera (1887-1938). – Dwa teatry. Wstęp do „Eseju o teatrze groteski”. Przeł. Krystyna Tarnowska; Nowy teatr w Polsce: Stanisław Wyspiański. Przeł. Maria Skibniewska; „Miód kasztelański”; Premiera i wznowienie; „Trzeba umrzeć, aby żyć”; Ostatnia premiera w teatrze – „Peer Gynt”; Forma sceniczna „Peer Gynt”; Wyspiański w literaturach zachodnioeuropejskich; Nowy kierunek badań teatrologicznych; Drogowskazy teatru krakowskiego; [Myśl o odrodzeniu teatru]; Wojna o poetów; „Krakowiacy i górale”; Śpiewy żołnierza polskiego; Otwarcie sezonu 1916/17; Wystawa i reżyseria; Przeszłość i przyszłość teatru Polskiego; Teatr i krytyka; Carlo Goldoni; Wojciech Bogusławski; Wykształcenie reżysera; Śp. Leonard Bończa-Stępiński; Teatr Polski w Warszawie 1913-1923. [Współautor: Henryk Opalski].

[T. 2]. Droga przez teatr. 1924-1939. 1983, 527 s.

Zawartość: Mała kronika życia i twórczości Schillera (1924-1939). – O Teatr im Bogusławskiego; O teatr popularny; Artystyczny teatr powszechny; [Teatr powszechny]. [Współautor:] W. Horzyca; Oświadczenie; List otwarty do Zarządu Głównego ZASP; Zeznania na procesie „Wiadomości Literackich”; Teatr jutra; [Teatr Adwentowicza w Łodzi]; Teatr społeczny w Łodzi; Teatr łódzki wciąż przoduje scenom polskim; O sobie i o teatrze lwowskim; O Lwowie i lwowie. Szkic etnograficzno-teatralny; Nasz program; „Zwycięstwo” Conrada w kształcie scenicznym; „Dorota Angermann” Hauptmanna w Teatrze Rozmaitości; „Kordian” na scenie Teatru Wielkiego; Upadek teatru burżuazyjnego. Przeł. Irena Schiller i Jerzy Timoszewicz; Powrót Ibsena. Z powodu „Heddy Gabler” w Teatrze Rozmaitości; O teatrze muzycznym; Do aktorów; Przed walką rozstrzygającą o jutro teatrów w Polsce; Wyjaśnienie; „Królowa Przedmieścia”; „Pastorałka”; „Ta banda pięknie gra...”; Jak stać się bogatym i szczęśliwym; Stulecie „Dziadów” w Teatrze Wielkim; Upadek polskich teatrów. Przeł. J. Runowska; Dwa lata teatru Schillera we Lwowie; Oświadczenie; „Czarne ghetto ” O'Neilla. Przed nową premierą w Teatrze Ateneum; Sztuka O'Neilla w Ateneum. List do redaktora „Wiadomości Literackich”. [Współautor Stefan Jaracz]; w teatrze łódzkim; „Dorota Angermann” Hauptmanna w teatrze Ateneum; [Spór o „Krzyczcie, Chiny! ” Tretiakowa]: „Krzyczcie, Chiny!” na Dzielnej. (Leon Schiller); Odpowiedź p. Schillerowi. (Jakub Rotbaum); Spór o „Krzyczcie, Chiny!” List p. Leona Schillera; Spór o „Krzyczcie, Chiny! ”Odpowiedź p. Rotbaumowi; Odpowiedź p. Schillerowi. (Jakub Rotbaum); Parę słów odpowiedzi. (Leon Schiller); Wodewil w Ateneum; Jan Nestroy; Wincenty Drabik (1); Wincenty Drabik (2); Władysława Ordon-Sosnowska; Jerzemu Leszczyńskiemu; Karol Adwentowicz; Naturalista trochę i romantyk; „Podróż po Warszawie” (1); Od inscenizatora „Snu nocy letniej”; Kazimierz Junosza Stępowski [poz.] ; Aleksander Zelwerowicz; Do Ludwika Solskiego; Artysta teatru. (Wincenty Drabik); Jakim powinien być teatr w przyszłym sezonie. Odpowiedź na ankietę „Czasu”; Referat programowy Nadzwyczajnego Zjazdu ZASP; [Wypowiedzi na Zjeździe ZASP. Streszczenia]: Program nauki na Wydziale Sztuki Aktorskiej PIST; Program nauki na Wydziale Sztuki Reżyserskiej PIST; Nauka sztuki teatralnej poza PIST i na prowincji; Organizacja pracy dekoratora i zespołu technicznego; Stan obecny i reorganizacja teatrów w Polsce; Opera; [Przemówienie w dniu zamknięcia Zjazdu]; Walka o oblicze teatru; Nasz Bogusławski (1); Teatr ogromny; Gdy Bolesławski przyjechał do Warszawy; Smutna fotografia; Obrona opery; Pochwała staroświecczyzny; Podziękowanie; „Podróż po Warszawie” (2); „Miotełki warszawskie”; [Przemówienie na jubileuszu Józefa Śliwickiego]; Wspomnienie o Ignacym Berskim.

[T. 3]. Theatrum militans. 1939-1945. 1987, 351 s.

Zawartość: Mała kronika życia i twórczości Leona Schillera (1939-1945). – [Teatr monumentalny dwudziestolecia międzywojennego]; [Główne założenia nowej inscenizacji „Dziadów”]; [Aktorzy heroiczni]; Spotkaliśmy się; Jeszcze pochwała; Teatr żywy i teatr marionet. (Plan wykładu); Pracownia reżysersko-aktorska; Nieporozumienie; Nowy Teatr Obozowy; Około Świąt Bożego Narodzenia; Z wywiadów ze sobą: Rodowód krakowski, Histrionem quaero; Piękno i niedola teatru polskiego; Żart, satyra i głębsze znaczenie w teatrze Fredry; Theatrum militans; Teatr Ludowy im. Wojciecha Bogusławskiego zorganizowany przez polską YMCA; „Gody weselne”. (Słowo wstępne do przedstawienia); O „Godach weselnych”. (Do widzów angielskich); Dzieje kukiełki w kilku słowach; Co to jest teatr. (Prolog przedstawienia dla dzieci); Cieniom Stefana Jaracza.

[T. 4]. Rozmowy z Leonem Schillerem. Wywiady i autowywiady. 1923-1953. 1996, 366 s.

Zawartość: Uwspółcześnienie teatru lwowskiego; Przed premierą „Doroty Angermann”; Czy pan Schiller zostanie we Lwowie?; Wywiad z Leonem Schillerem; Leon Schiller o swym teatrze; Leon Schiller o kinie dźwiękowym i filmie polskim; Rozmowa z kierownikiem Ateneum; Co mówi Leon Schiller o dalszej pracy; Człowiek teatru o kinie: co mówi reżyser; Teatr Ateneum; Najciekawszy teatr w Polsce; Przed dzisiejszą premierą „Nad przepaścią”; Dostojewski w Teatrze Polskim; „Kaligula” w Teatrze Polskim; Wielka premiera „Kaliguli”; Przed premierą w Teatrze Polskim [„Sen nocy letniej”]; Przed warszawską inscenizacją „Dziadów”; Praca nad przyszłym reżyserem; Nauka reżyserii; W oczekiwaniu na film Maxa Reinhardta; „Kordian” w Teatrze Polskim; Teatr i film; Rozmowa z Leonem Schillerem; Nowy teatr w Warszawie; Leon Schiller o współczesności Szekspira; Tragedia ambicji [„Judyta” Giraudoux]; Leon Schiller o „Judyci”e Giraudoux; Leon Schiller o filmie; Reżyser Schiller o sobie; Leon Schiller o Fryderyku Schillerze; O dzisiejszym teatrze polskim i o „Dziadach”; Leon Schiller o naszym teatrze i aktorach; Godzina rozmowy z polskim reżyserem, Leonem Schillerem; W atmosferze entuzjazmu dla Polski; „Dziady” na scenie sofijskiej; Historyzm w teatrze; Leon Schiller o pracy filmowej; Leon Schiller o swojej pracy z aktorami żydowskimi; Wywiad z Schillerem na temat premiery niecodziennej sztuki we Lwowie; Pracownia reżysersko-aktorska; Po powrocie znakomitego artysty; Leon Schiller znowu z nami; Leon Schiller o polskim teatrze; Teatr dla mas ludowych; Teatr w służbie demokracji; O polskim teatrze po wojnie; Z tej drogi teatr nie zejdzie; Siedem odpowiedzi na siedem pytań; U Leona Schillera; Wielki czarodziej sceny; Sztuka nadążająca za rzeczywistością; Monumentalny teatr dla mas powstanie z pracy zespołowej; Leon Schiller, dyrektor Teatru Polskiego w Warszawie; Plany, zadanie i cele SPATiF-u; Wywiad z Leonem Schillerem, przewodniczącym SPTiF-u; Reżyser „Halki” przybył z Warszawy; Niedola Halki wznieciła zarzewie buntu; Leo Schiller wystawił „Halkę”, – nadto: Uzupełnienia do Theatrum militians.

[T. 5]. Teatr demokracji ludowej 1946-1950. 2004, 493 s.

Zawartość: Mała kronika życia i twórczości Leona Schillera 1946-1950. – Teatr demokracji ludowej 1946-1950: O teatrze masowym [Streszczenie]; Trzy razy: Tak!!; Z dywagacyj na temat dzisiejszej sceny polskiej; Nie wolno być kołtunem – kiedy się jest inteligentem; W rocznicę rewolucji. (Przemówienie); Konspiracyjna Rada Teatralna i wartość jej uchwał w dniu dzisiejszym; Najpilniejsze zadania teatru polskiego [poz. ]; „Łódź Teatralna”; „Wspólna praca teatralna”; Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna; Nasz Bogusławski [2]; Leon Schiller. [Autobiografia]; Pierwszomajowe postulaty pracowników teatru; Pamięci Juliusza Osterwy; W czasie okupacji. [Na jubileusz Karola Adwentowicza]; Teatr demokracji ludowej. Prelekcja inauguracyjna, wygłoszona w dniu 5 X 1947 w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej; Z historii wpływów teatru radzieckiego na oblicze ideowe scen naszych; Państwowy Teatr Wojska Polskiego w Czechosłowacji; [Od redaktora „Teatru”]; Biblioteka teatralogiczno-dramaturgiczna PIW; Z zagadnień repertuarowych; Jeszcze o teatrze demokracji ludowej; Teatralia; Redaktorzy „Warszawy” i „Ekranu Tygodnia” oskarżeni o zniesławienie; „Nowy sezon”; Suprema lex; Na temat tzw. „teatru ludowego”; Od inscenizatora [„Godów weselnych”]; Kilka słów o polskim teatrze. Przeł. Anna Chojnacka; Teatr walczący; Wystawa prac scenograficznych Zenobiusza Strzeleckiego; Nagrody teatralne. [Przemówienia]; Po Kongresie; Oświatowe zadania sceny polskiej; „Kram z piosenkami”. Obrazki śpiewające z teki Leona Schillera. Od zbieracza i inscenizatora; [Program Teatru Polskiego]; Przemówienie rektora Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej; Uwagi reżyserskie na marginesie „Halki” Moniuszki; Buntownik i marzyciel. Urywki ze studium o Stefanie Jaraczu i jego czasach. – Noty od edytora.

[T. 6] Pro domo nostra 1951-1954. 2004, 679 s.

Zawartość: Mała kronika życia i twórczości Leona Schillera 1951-1954. – Pro domo nostra. 1951-1954: Tradycje realizmu w teatrze polskim; Realistyczny warsztat aktora. (Głos w dyskusji. Sprawozdanie); Warsztat aktorski [Kazimierza] Kamińskiego; Wspomnienie o Mieczysławie Rulikowskim; Obrona i pochwała opery przed laty trzynastu i w dniu dzisiejszym; „Damian”. (Wspomnienie o Dobiesławie Damięckim); Brylantowy jubileusz Ludwika Solskiego; O Stanisławie Wysockiej; Dlaczego biorę udział w Narodowym Plebiscycie Pokoju; „Hrabina” na nowo odczytana; Współpraca dramatopisarza z artystami teatru; Problematyka badań nad sztuką w obradach I Kongresu Nauki Polskiej; O treść oper ludowych; „Pamiętnik Teatralny”. Kwartalnik poświęcony historii i krytyce teatru. Prospekt wydawnictwa [poz.]; Wielkie przeżycie. (Leningradzki Teatr im. Puszkina w Polsce); O nową teatrologię polską. (Sprawozdanie z odczytu); Trwała wartość „Halki” ; „Halka”; Stanisław Moniuszko (1819-1872); Przemówienie zamykające Zjazd SPATiF (w skrócie); List do Prezydenta Bolesława Bieruta artystów teatrów polskich zgromadzonych na Plenum Zarządu Głównego SPATiF; Ludwikowi Solskiemu; Gogol na scenach polskich; Jerzy Leszczyński. Rok 1952; Ku czci Jerzego Leszczyńskiego; [O polskości „Głupiego Jakuba” Rittnera. Przypis do artykułu Zbigniewa Raszewskiego]; Pro domo nostra; Dwie ankiety; Ogólnopolska narada operowa SPATiF. [Zagajenie obrad]; Nad grobem Józefa Węgrzyna; Bertold Brecht i jego Zespół Berliński; Pamięci Teofila Trzcińskiego; Dzięki niemu jesteśmy przyjaciółmi; Treść „Halki”; Polsko-niemiecka współpraca teatralna; Noty reżyserskie do „Halki”; Teatry berlińskie w lutym i marcu 1953 r. Kartki z raptularza; Wspomnienie o Fryderyku Wolfie; Grabowski I i Grabowski II; [Judic i jej chanson triste. Przypis do artykułu Antoniego Brayera]; Krakowskie rocznice teatralne. Kartki z raptularza; Jubileusz Jana Mrozińskiego. [List]; Walka o „Operę za trzy grosze”; Wstęp [do „Krakowiaków i Górali”].

10. Faktomontaże Leona Schillera. Red.: A. Kuligowska-Korzeniowska. Warszawa: Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego 2015, 372 s.

Zawartość

Tu m.in. nowe tłumaczenia i pierwodruki sztuk: S. Tretjakowa: Krzyczcie, Chiny!; A. Wata: Polityka społeczna R.P.; F. Wolfa: Cjankali oraz rekonstrukcje Schillerowskich inscenizacji i dzieje ich recepcji.

Listy

1. Korespondencja Leona Schillera z Edwardem Gordonem Craigiem. Przekład i komentarz: T. Terlecki. [Powst. 1910]. Pamiętnik Teatralny 1973 z. 2 s. 291-310.
4 listy L. Schillera w języku niemieckim do E.G. Craiga z 1908-1910 z listem E.G. Craiga do L. Schillera.
2. Korespondencja Leona Schillera z Edwardem Gordonem Craigiem = Correspondence between Leon Schiller and Edward Gordon Craig. Oprac.: I. Schiller. [Powst. 1914]„Pamiętnik Teatralny” 1968 z. 4 s. 443-504.
9 listów L. Schillera do E.G. Craiga z 1908—1914; 25 listów E.G. Craiga do L . Schillera i M. Schiller z 1908—1912; teksty listów w tłumaczeniu polskim, teksty w języku angielskim na s. 601-613.

Scenariusze widowisk teatralnych

Szopka staropolska. Misterium o cudownym Narodzeniu Pańskim krotochwilnymi intermediami przeplatane w czterech częściach a dwunastu sprawach polskim rymem spisał, do użytku teatrowego przystosował i własnego utworu sinfoniami okrasił L. Schiller. Prapremiera: teatralna: Reżyseria: A. Zelwerowicz. Warszawa, Teatr Polski 1919; telewizyjna pt. O cudownym narodzeniu pańskim: Reżyseria: J. Skotnicki. Telewizja Polska 1988.
Mandragora. Pantomima w 3 sprawach. [Balet]. Muzyka: K. Szymanowski. Współwystawione z komedią J.-B.P. Moliera „Mieszczanin szlachcicem”. Scenariusz: R. Bolesławski, L. Schiller. Premiera: Reżyseria: R. Bolesławski, L. Schiller. Warszawa, Teatr Polski 1920.
Pastorałka w 3 sprawach. Według źródeł ludowych ułożył Leon Schiller. Muzyka: L. Schiller, B. Rutkowski. Widowisko opracował zespół pod kierunkiem L. Schillera. Prapremiera: teatralna: Reżyseria: zespół pod kierunkiem L. Schillera, H. Buczyńskiej i F. Zbyszewskiego. Warszawa, Teatr Reduta 1922; radiowa: Polskie Radio 1928; telewizyjna: Reżyseria: E. Bonacka. Telewizja Polska 1956 (pt. Pastorałka ). Wyd. pt.: Pastorałka. Misterium ludowe w układzie Leona Schillera . Muzyka Leona Schillera i Jana Maklakiewicza. T. 1-2. Warszawa: Instytut Teatrów Ludowych 1931, 204 +102 s. Wyd. nast. [Red.: P. Sitkiewicz. Posłowie: J. Timoszewicz]. Gdańsk: słowo/obraz terytoria; Warszawa: Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego 2005, 207 + 102 + LXXXIII s.
Informacja o innych wystawieniach: Zob. link.
Pudło z zabawkami. Scenariusz L. Schillera do baletu C. Debussy'ego. Prapremiera: Reżyseria: L. Schiller, J. Strachocki. Warszawa, Teatr Maska 1922.
Wielkanoc, historia o Męce Najświętszej i Chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim w 3 sprawach. Treść widowiska podług misterium Mikołaja z Wilkowiecka, dewocji, officjów i obrzędów ludowych ułożył i do użytku scenicznego przygotował Leon Schiller. Muzyka w oprac. H. Nowackiego, S. Tymienieckiego. Prapremiera: teatralna: Reżyseria i oprac. muzyczne: L. Schiller. Warszawa, Teatr Reduta 1923; radiowa: Polskie Radio 1927; telewizyjna pt. Misterium Wielkanocne: Reżyseria: J. Skotnicki. Telewizja Polska 1989. Wyd. [wersja z 1940-1944] pt. Historia o Męce Najświętszej i Chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim. Misterium ludowe w czterech częściach w układzie L. Schillera. Oprac.: J. Timoszewicz. Warszawa: Instytut Wydawniczy „PAX” 1990, 195 s.
Informacja o innych wystawieniach: Zob. link.
Dawne czasy w piosence, poezji i zwyczajach polskich. Układ sceniczny i muzyczny: L. Schiller. Wystawienie: Warszawa, Teatr Reduta 1924.
Pochwała wesołości. Widowisko muzyczne w układzie scenicznym i z muzyką L. Schillera. Premiera: Warszawa, Teatr Reduta 1924.
Bandurka. Obrazki śpiewające z teki Leona Schillera. Inscenizacja i reżyseria: L. Schiller. Prapremiera: Warszawa, Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego 1925. Por. poz. .
Pieśń o ziemi naszej. Widowisko przedstawiające zwyczaje i obrzędy ludu oraz szlachty polskiej. Inscenizacja i muzyka: L. Schiller. Wystawienie: Warszawa, Teatr na Wyspie w Łazienkach 1927.
C. Goldoni: Sługa dwóch panów. Przeł. E. Boyé. Scenariusz: L. Schiller. Prapremiera: Reżyseria: L. Schiller. Warszawa, Teatr Polski 1927.
Kulig. Widowisko staropolskie w 19 obrazach. Układ tekstu: L. Schiller i J. Tuwim. Prapremiera: teatralna: Reżyseria: L. Schiller. Poznań, Teatr Rewia 1929; radiowa: Polskie Radio 1929; telewizyjna: Reżyseria: B. Głuszczak. Telewizja Polska 1968 .
Gody weselne. Widowisko obrzędowe w układzie Leona Schillera. Prapremiera: teatralna: Reżyseria: E. Wierciński. Warszawa, Studio im. Stefana Żeromskiego 1933; radiowa: Polskie Radio 1934, telewizyjna pt. Weselne gody: Reżyseria: E. Bonacka. Telewizja Polska 1957 . Wyd. Warszawa: Instytut Teatrów Ludowych 1933 , 115 s., powielone [bez nut]. Wyd. nast. zmienione [Łódź 1948], 36 s., powielone.
Rok polski. Powst. przed. 1938. Polskie Radio 1938.
Bandurka albo Pochwała dawnej wesołości. Obrazki śpiewające z różnych czasów. Powst. 1940-1944. Por. poz. .
Rękopis niekompletny w Muzeum Teatralnym w Warszawie. 150 piosenek harmonizowanych i inscenizowanych przez Leona Schillera od XVIII w. do fin de siècle'u ze źródłami i komentarzem.
Kram z piosenkami. Widowisko śpiewno-taneczne na motywach dawnych pieśni osnute. Inscenizacja i reżyseria: L. Schiller. Prapremiera: teatralna: Lingen, Teatr Ludowy im. Wojciecha Bogusławskiego 1945: telewizyjna: Telewizja Polska 1955; wystawienie krajowe: Łódź, Teatr Wojska Polskiego 1949. Druk fragmentów „Scena Młodzieżowa” 1956 nr 1 s. 203-349. Wyd. pt. Kram z piosenkami. Wybór melodii z widowiska scenicznego na fortepian (z tekstem). Warszawa: Polskie Wydawnictwo Muzyczne 1969, 27 s. Wyd. nast. pt. Kram z piosenkami. Obrazki śpiewające . Wstęp i oprac.: S. Mrozińska. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe 1977, 183 s. Wyd. 2 tamże 1989.
Informacja o innych wystawieniach: Zob. link.
Lud śpiewa. Kantata sceniczna w dwu częściach. Cz. 1. Powst. ok. 1953. „Scena1987 nr 8 s. 37-41.
Egzemplarz (4, 4, 35 s.) dostępny w Bibliotece Akademii Teatralnej w Warszawie.
Sowizdrzał albo Zwierciadło krotochwilne, w którym snadnie wizerunek człowieczy obaczyć możesz. Widowisko staropolskie w 2 częściach a 12 sprawach, sinfoniami, śpiewaniem a saltami okraszone do użytku teatrowego przysposobił Leon Schiller. Powst. 1953.
Rękopis w Bibliotece Akademii Teatralnej w Warszawie.
Miotełki Warszawskie. Kurant staroświecki. [Słuchowisko radiowe]. Oprac.: L. Schiller [według F. Raimund: Chłop milionowy czy dziewczyna ze świata zaczarowanego]. Prapremiera radiowa: Polskie Radio 1938; teatralna: Reżyseria: J. Zychówna, P. Zieliński. Warszawa, Teatr Komedia 1969 . Wyd. z podtytułem Widowisko muzyczne w dwóch częściach z teki Leona Schillera. Warszawa : Teatr Komedia 1969 , 31 s.

Przekłady i adaptacje

1. M. Schwob: Żywoty urojone. [Opowiadania]. Przeł. L. Schiller. Nasz Kraj 1907 z. 7, 17, 1908 z. 2 i nast. Wyd. osobne Warszawa: Ignis 1924, 186 s. Przedruk w: Żywoty urojone i inne prozy. Przeł.: W. Korab-Brzozowski, B. Ostrowska, Z. Przesmycki-Miriam, L. Schiller. Posłowiem opatrzył J. Gondowicz. Warszawa 2016.
2. J.-P.C. de Florian: Miłość i loteria. Komedia improwizowana ze śpiewami w 1 akcie. Układ tekstu, inscenizacja, reżyseria i muzyka: L. Schiller. Wystawienie: Warszawa, Teatr Polski 1918.
3. A. Musset: Kaprysy Marianny. Komedia w 2 aktach. Przeł. L. Schiller. Wystawienie: Reżyseria: L. Schiller. Warszawa, Teatr Polski 1918.
4. Z. Przybylski: Wicek i Wacek. Adaptacja i muzyka: L. Schiller. Wystawienie: Warszawa, Teatr Polski 1919.
5. H. Becque: Paryżanka. Komedia w 3 aktach. Przeł. L. Schiller. Wystawienia: teatralne: Reżyseria: L. Schiller. Warszawa, Teatr Mały 1920; telewizyjne: Reżyseria: A. Szafiański. Telewizja Polska 1960. Wyd. łącznie z H. Becque: Kruki. [Przeł.] J. Deryng pt. Kruki. Komedia w 4 aktach; Paryżanka. Komedia w 3 aktach. Oprac.: T. Kowzan. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum 1956 s. 187-284. Biblioteka Narodowa II, 100.
6. G. Duhamel: Związek Atletów. Komedia w 4 aktach. Przeł. L. Schiller. Wystawienie: Reżyseria: K. Borowski. Warszawa, Teatr Polski 1920.
Przekład wystawiany także pt. „Z.A.D.” (Związek atletów ducha).
7. E. Künneke: Kuzynek z Honolulu. [Operetka]. Adaptacja i reżyseria: L. Schiller. Wystawienie: Warszawa, Teatr Nowości 1921.
8. Z. Krasiński: Nie-Boska komedia. Inscenizacja i reżyseria: L. Schiller. Wystawienie: Warszawa, Teatr im. W. Bogusławskiego 1926.
9. S. Żeromski: Dzieje grzechu. W 4 częściach, 38 częściach. Układ dramatyczny, inscenizacja i reżyseria: L. Schiller. Wystawienie: Warszawa, Teatr Polski 1926.
10. J. Słowacki: Samuel Zborowski. Poemat dramatyczny w 6 obrazach. Tekst podług wyd. A. Górskiego oprac. W. Horzyca i L. Schiller. Muzyka: B. Rutkowski. Wystawienie: Układ sceniczny i reżyseria: L. Schiller. Warszawa, Teatr Polski 1927.
11. S. Guitry: Strażnik cnoty. Przeł. L. Schiller. Wystawienie: Reżyseria: J. Kossowski. Poznań, Teatr Nowy im. H. Modrzejewskiej 1928.
12. Dzielny wojak Szwejk, jego przygody w 15 obrazach według Jaroslava Haška. [Przeł.] J. Wittlin. Adaptacja: L. Schiller. Wystawienie: Łódź, Teatr Miejski 1929.
13. J. Conrad: Zwycięstwo. Adaptacja sceniczna, inscenizacja i reżyseria: L. Schiller. Wystawienie: Lwów, Teatr Rozmaitości 1930.
14. F. Joachimson: Jak stać się bogatym i szczęśliwym. Komedia muzyczna w 20 odsłonach. Muzyka: M. Spoliansky. Przeł.: A. Horwath, L. Schiller, H. Zbierzchowski. Wystawienie: Poznań, Teatr Nowy 1931.
Maszynopis (k. 1-10, 12-18, 20-71) w Bibliotece Śląskiej w Katowicach.
15. K. Krumłowski: Królowa przedmieścia. Wodewil w 5 aktach. Adaptacja i reżyseria: L. Schiller. Wystawienie: Lwów, Teatr Wielki 1931.
16. A. Zweig: Spór o sierżanta Griszę. Sztuka w 5 aktach. Przeł. J. Frühling. Adaptacja sceniczna, inscenizacja i reżyseria: L. Schiller. Wystawienie: Lwów, Teatr Rozmaitości 1931.
17. A. Mickiewicz: Dziady. [Dramat]. Ilustracja muzyczna, inscenizacja i reżyseria: L. Schiller. Wystawienia: Lwów, Teatr Wielki 1932; Polskie Radio 1939.
Inna inscenizacja: Warszawa, Teatr Polski 1934.

J. Timoszewicz: Dziady” w inscenizacji Leona Schillera. Partytura i jej wykonanie. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1970 s. 199-340. Z Prac Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk. [Zawartość: Cz. 1: I: Dzieje sceniczne Schillerowskich Dziadów: Lwów 1932; Wilno 1933; Warszawa 1934; Sofia 1937; Słuchowisko radiowe 1939; Lata wojny; Warszawa 1948-1949, – II: Z problematyki inscenizacyjnej Dziadów Schillera-Pronaszki: Układ scen; Opracowanie tekstu; Scenografia; Muzyka; Aktorzy; Duchy zstępują widomie?; Misterium?. – Cz. 2. Partytura inscenizacyjna: Układ scen; Obsada; Część pierwsza przedstawienia; Część druga przedstawienia; Część trzecia przedstawienia; Część czwarta przedstawienia; Uzupełnienia. – Muzyka. Wyciąg fortepianowy. Opracował: L. Erhardt].

18. J. Słowacki: Sen srebrny Salomei. Inscenizacja i reżyseria: L. Schiller. Lwów, Teatr Miejski 1932.
19. S. Tretiakow: Krzyczcie Chiny! Łańcuch faktów w 9 ogniwach. Przeł. [A. Stawar] E. Janicki. Adaptacja tekstu, muzyka, inscenizacja i reżyseria: L. Schiller. Wystawienie: Lwów, Teatr Wielki 1932.
20. C. Zuckmayer: Kapitan z Koepenick. Wystawienie: Inscenizacja i reżyseria: L. Schiller. Warszawa, Teatr Ateneum 1932.
21. F. Dostojewski: Zbrodnia i kara. Powieść dramatyczna w 5 częściach. Układ sceniczny, inscenizacja i reżyseria: L. Schiller.Wystawienie: Warszawa, Teatr Polski 1934.
22. Z. Geyer, P. Frank: Kryzys i wiosna. Komedia muzyczna. Adaptacja tekstowo-muzyczna i inscenizacja: L. Schiller.Wystawienie: Warszawa, Teatr Ateneum 1934.
23. W. Shakespeare: Sen nocy letniej. Przekład: L. Ulrich, S. Koźmian. Wystawienie: Inscenizacja i reżyseria: L. Schiller. Warszawa, Teatr Polski 1934.
24. Wojciech Bogusławski i jego scena. Widowisko w 5 aktach Wincentego Rapackiego (ojca). Adaptacja i uzupełnienie tekstu: L. Schiller. Wystawienie: Warszawa, Teatr Narodowy 1936.
25. Halka. Scenariusz filmowy: J. Gardan, J. Rosen, L. Schiller. Według libretta W. Wolskiego do opery S. Moniuszki. Dialogi: J. Iwaszkiewicz. Reżyseria: J. Gardan. Ekranizacja 1937. Por. poz. .
26. L.A. Dmuszewski: Szkoda wąsów. Wystawienie: Adaptacja: L. Schiller. Reżyseria: Z. Karpiński. Warszawa, Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej (warsztat reżyserski na scenie Teatru Narodowego) 1938.
27. W. Shakespeare: Burza. Przeł. A. Cejtlin. Wystawienie: Inscenizacja: L. Schiller. Reżyseria: M. Wiskind. Łódź, Folks un Jungt-Teater 1938.
28. Kantyczka dla ubogich na kanwie „Opowieści wigilijnej” Charlesa Dickensa. Adaptacja: L. Schiller, J. Starzyński. Wystawienie: Murnau, Oflag VII A 1945.
Maszynopis w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk.
29. W. Bogusławski: Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale. Opera w 3 aktach. Z prologiem i parabazą L. Schillera. Muzyka: J. Stefani. Wystawienie: Reżyseria: L. Schiller. Łódź, Teatr Wojska Polskiego 1946. Wyd. w: J. Stefani: Krakowiacy i Górale. Partytura. Oprac.: W. Raczkowski według adaptacji L. Schillera. Słowa: W. Bogusławski. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne 1956 , 262 s. + tekst i objaśnienia 30 s.
30. J. Drda: Igraszki z diabłem. Komedia w 3 aktach, 10 odsłonach. Przeł. Z. Hierowski. Inscenizacja i reżyseria: L. Schiller. Wystawienie: Łódź, Teatr Wojska Polskiego 1948. Wyd. Katowice : Odrodzenie 1949 , 116 s. Wyd. nast. z podtytułem Komedia w 10 odsłonach wg inscenizacji L. Schillera. Muzyka: T. Kiesewetter i W. Raczkowski. Warszawa: Czytelnik 1956, 214 s.
31. Hrabina. Opera w 3 aktach do słów Włodzimierza Wolskiego. Muzyka: S. Moniuszko. Adaptacja libretta, inscenizacja i reżyseria: L. Schiller. Wystawienie: Warszawa, Państwowa Opera 1951.
32. Halka. Opera w 4 aktach. Słowa: L. Schiller. Muzyka: S. Moniuszko. Wystawienie: Inscenizacja, opracowanie dramaturgiczne i reżyseria: L. Schiller. Warszawa, Państwowa Opera 1953. Wyd. Tekst i objaśnienia: L. Schiller. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne 1952, XXXII, 140 s. Wyd. 2 zmienione i uzupełnione tamże 1953, 156 s. Por. poz. .

Nagrody

Nagroda Państwowa I stopnia w 1953.

Prace redakcyjne

1. Śpiewnik żołnierski. Cz. 1. Zebrał L.S. Schiller. Kraków: Nakładem Redakcji „Piasta 1915, 31 s.
2. Bardon żołnierski. Dawne pieśni żołnierskie zebrał i na śpiew z towarzyszeniem fortepianu ułożył L. Schiller. Warszawa: B. Rudzki ok. 1920.
12 zeszytów (3-5 s.).

Omówienia i recenzje

• Ankieta dla IBL PAN ok. 1953.

Wywiady

Wywiady z Leonem Schillerem. Oprac.: J. Timoszewicz. „Pamiętnik Teatralny1979 z. 2.
Rozmowy z Leonem Schillerem. Wywiady i autowywiady. 1923-1953. (Pisma). Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1996, 366 s. Zob. Twórczość poz. (t. 4).

Słowniki i bibliografie

I. Chmielińska, W. Banaszkiewicz: Materiały do bibliografii prac drukowanych Leona Schillera. Pamiętnik Teatralny 1955 z. 3/4.
Słownik współczesnych pisarzy polskich. T. 3. Warszawa 1965.
Słownik biograficzny teatru polskiego. [T. 1]. 1765-1965. Warszawa 1973.
J. Timoszewicz: Mała kronika życia i twórczości Leona Schillera 1887-1924; 1924-1939; 1939-1945. W: Leon Schiller: Pisma. [T. 1-3]. Warszawa 1978, 1983, 1987.
Polski słownik biograficzny. T. 35 cz.3 (z. 146). Warszawa; Kraków 1994 (J. Timoszewicz).
A. Chojnacka: Mała kronika życia i twórczości Leona Schillera 1946-1950; Mała kronika życia i twórczości Leona Schillera 1951-1954. W: Leon Schiller: Pisma. [T. 5-6]. Warszawa 2004.

Ogólne

Książki

W. Brumer: Dwie inscenizacje „Dziadów. Warszawa: Hoesick 1937, 72 s. [dot. wystawień w inscenizacji S. Wyspiańskiego (Kraków 1901) i L. Schillera (Lwów 1932)].
Z. Tonecki: Leon Schiller a reżyseria nowoczesna. Warszawa: J. Przeworski 1937, 58 s.
S. Skwarczyńska: Leona Schillera trzy opracowania teatralne „Nieboskiej komedii” w dziejach jej inscenizacji w Polsce. Warszawa: Instytut Wydawniczy „PAX" 1959, 616 s.
J. Szczublewski: Artyści i urzędnicy, czyli szaleństwa Leona Schillera. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1961, 290 s.
E. Csató: Leon Schiller. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1968, 589 s.
S. Mrozińska: Trzy sezony teatralne Leona Schillera. Łódź 1946-1949. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum 1971, 302 s.
S. Mrozińska: Szkoła Leona Schillera. Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna 1946-1949. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum 1972, 276 s.
W. Sokorski: Leon Schiller. Warszawa: Iskry 1978, 83 s.
E. Krasiński: Leon Schiller w Teatrze Polskim 1917-1952. W setną rocznicę urodzin (14 III 1887). Warszawa : Wydawnictwo Teatru Polskiego w Warszawie 1987 , 48 s.
H. Szletyński: Opowieść o Leonie Schillerze. (W setną rocznicę urodzin). Kraków: Wydawnictwo Literackie 1988, 125 s.
M. Lewandowska: Leon Schiller. Ostatni romantyk polskiego teatru. Toruń: Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Książnica Miejska im. M. Kopernika 1989, 13 s. Materiały Metodyczne.
Leon Schiller. W stulecie urodzin. 1887-1987. Pod red. L. Kuchtówny i B. Lasockiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1990, 290 s.

Zawartość

Wspomnienia A. Bardiniego, B. Horowicza, B. Korzeniowskiego, A. Łapickiego oraz artykuły: L. Kuchtówna: Schillera i Horzycy teorie polskiego teatru monumentalnego; K. Duniec: „Sen nocy letniej” Szekspira w inscenizacji Leona Schillera; M. Komorowska: Muzyczny teatr Leona Schillera; Z. Strzelecki: Rozmyślania scenografa; A. Koecher-Hensel: Współpraca Leona Schillera ze scenografami; M. Giżycki: Leon Schiller a kino; K.A. Wysiński: Leon Schiller w Związku Artystów Scen Polskich; E. Krasiński: Ostatnie sezony Leona Schillera; M. Napiontkowa: Leon Schiller a „Kuźnica”; T. Sivert: Leon Schiller w „Łodzi Teatralnej”; B. Osterloff: Leon Schiller-pedagog; H.I. Rogacki: Leon Schiller w Sejmie Ustawodawczym; B. Lasocka: Powojenne lata Schillera. Przyczynek do losu artysty; A.T. Kijowski: Leon Schiller – mój współczesny.
Ostatni romantyk sceny polskiej. Wspomnienia o Leonie Schillerze. Wybór, oprac. i [wstęp:] J. Timoszewicz. Kraków: Wydawnictwo Literackie 1990, 456 s.

Zawartość

Wspomnienia następujących osób: E. Axer, A. Bardini, K. Berwińska, J. Brodzki, J. Broniewska, E.G. Craig, E. Csató, W. Daszewski, K. Dejmek, A. Dobrowolski, S.R. Dobrowolski, Z. Dygat, K. Frycz, J. Gosławska, B. Horowicz, W. Horzyca, K. Iłłakowiczówna, J. Iwaszkiewicz, J. Kopecký, K. Korcelli, W. Krasnowiecki, J. Kreczmar, L. Kruczkowski, E. Kuncewicz, J. Lechoń, B. Lewicki, Z. Lissa, A. Łapicki, A. Maliszewski, H. Małkowska, T. Mikulski, C. Miłosz, W. Mirecki, L.H. Morstin, S. Mrozińska J. Osterwa, S. Otwinowski, R. Palester, E. Papliński, A. Pronaszko, B. Przyłuski, W. Radulski, Z. Raszewski, B. Reńska, A. Rudnicki, K. Rudzki, A. Słonimski, M. Sokorski, J. Stempowski, J.M. Szancer, R. Szydłowski, A. Szyfman, F. Targosz, B. Urbanowicz, M. Weichert, W. Wilski, J. Winawer, J. Wołoszynowski, W. Zagórski, S. Zdzitowiecki, oraz m.in. bibliografia listów Leona Schillera.
H.I. Rogacki: Warszawskim szlakiem Leona Schillera. Warszawa: Wydawnictwo Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego 1990, 113 s.
T. Sivert: Łódź Teatralna” Leona Schillera. (1946-1949). Zarys monograficzny. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum 1991, 182 s.
H.I. Rogacki: Leon Schiller. Człowiek i teatr. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie 1995, 176 s.
K. Duniec: Kaprysy Prospera. Szekspirowskie inscenizacje Leona Schillera. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Errata 1998, 195 s.
A. Chojnacka: Leon Schiller w Polsce Ludowej: 1946-1954. Warszawa: Fundacja im. Leona Schillera; Instytut Sztuki PAN 2015, 378 s.
Faktomontaże Leona Schillera. Red.: A. Kuligowska-Korzeniowska. Warszawa: Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego 2015, 372 s.
E. Dulna-Rak: Słownik leksyki teatralnej największych polskich reformatorów teatru w dwudziestoleciu międzywojennym – Juliusza Osterwy, Leona Schillera, Aleksandra Zelwerowicza, Wilama Horzycy, Iwona Galla.Warszawa: Wydawnictwo Neriton 2016, 522 s.

Artykuły

W. Zawistowski: Teatr im. Bogusławskiego. „Droga1927 nr 11-12; 1928 nr 1.
Batalia o Schillera i teatr we Lwowie. Teksty publicystyczne Tymona Terleckiego z lat 1930-1931. [Oprac.: M. Szydłowska]. Pamiętnik Teatralny 2017 z. 4.
T. Terlecki: Teatr Schillera we Lwowie. Wiadomości Literackie 1931 nr 18.
[W. Horzyca] J. Śmigielski: Leon Schiller. Scena Lwowska 1936/37 nr 1-2; toż „Echo Teatralne i Muzyczne” 1949 nr 7/8.
T. Kudliński: Genealogia Leona Schillera. Przegląd Współczesny 1937 nr 5.
Z. Kałużyński: Pastorałka” pod okupacją. (Wspomnienia z 1942 roku). Wieś 1945 nr 21.
Teatr 1954 nr 10.

Zawartość

Tu m.in.: J. Kreczmar: Straciliśmy Leona Schillera; W. Krasnowiecki: Rewolucjonista teatru; Z. Kałużyński: „Dziady” w inscenizacji Leona Schillera; A. Szymański: Współpraca Leona Schillera z aktorem; H. Ryl: Schiller i jego marioneta.
• „Pamiętnik Teatralny1955 z. 3/4.

Zawartość

K. Olszewski: Lata gimnazjalne Leona Schillera; K. Zawistowicz-Adamski: Ludowość w twórczości artystycznej Leona Schillera; J. Lewański: Leona Schillera prace nad teatrem staropolskim; T. Sivert: Muzyka w twórczości Leona Schillera; S. Skwarczyńska: Leona Schillera trzy opracowania „Nieboskiej komedii” Krasińskiego; B. Kilkowska: O Schillerowskiej inscenizacji „Krakowiaków i górali” [W. Bogusławskiego]; E. Csató: O niektórych powojennych inscenizacjach schillerowskich; Z. Raszewski: Leon Schiller – kierownik sekcji teatru PIS [Państwowy Instytut Sztuki]; E. Szwankowski: Inscenizacje Leona Schillera, – nadto wspomnienia następujących osób: K. Adwentowicz, K. Berwińska, J. Brodzki, J. Broniewska, W. Daszewski, A. Dębnicki, S.R. Dobrowolski, K. Frycz, B. Horowicz, W. Horzyca, J. Iwaszkiewicz, J. Kopecký, L. Kruczkowski, B. Lewicki, Z. Lissa, A. Maliszewski, H. Małkowska, T. Mikulski, L.H. Morstin, E. Papliński, A. Pronaszko, K. Rudzki, J. Siekierska, S. Skwarczyńska, M. Sokorski, W. Sokorski, Z. Strzelecki, F. Targosz, B. Urbanowicz, J. Wyszomirski, E. Wierciński.
• „Wiadomości”, Londyn 1955 nr 44.

Zawartość

T. Terlecki: Ostatni romantyk sceny polskiej, przedruk fragmentów w: „Pamiętnik Teatralny” 1957 z. 1, w tegoż: Ludzie, książki, kulisy. Londyn 1960, Rzeczy teatralne. Warszawa 1984, Spotkania ze swoimi. Wrocław 1999; J. Lechoń: „Lulek”; E.G. Craig: Paryż i Warszawa; Z. Dygat: Wspomnienia wiedeńskie; B. Wasiel: W „Reducie”; R. Palester: O Leonie Schillerze; [J. Stempowski] P. Hostowiec: Schiller wśród tekstów i egzegetów; W. Radulski: Schiller-reżyser; J. Winawer: Schiller i aktor; Z. Karpiński: Schiller-nauczyciel; I. Faleńska-Neymanowa: Wspomnienia aktorki; W. Modrzeński: Nieurzeczywistnione plany; B. Przyłuski: Wspomnienia murnauskie; B. Reńska: Teatr Schillera w Lingen; W. Zagórski: Spotkania wojenne.
E. Fleiszer: Leon Schiller a jego repertuar. Dialog 1956 nr 8.
W. Horzyca: Pastorałka” i polski teatr nowoczesny. Teatr 1957 nr 2.
Z. Raszewski: Pierwszy konstruktor teatru narodowego. Pamiętnik Teatralny 1957 z. 1, przedruk w tegoż: Weryfikacja czarodzieja. Wrocław 1998.
J. Timoszewicz: Schilleriana. Pamiętnik Teatralny 1957 z. 1.
E. Axer: Notatki o Schillerze. Paradoks pedagogiczny. Dialog 1960 nr 6, przedruk w tegoż: Ćwiczenia pamięci. Warszawa 1984.
Z. Raszewski: Henryków. Pamiętnik Teatralny 1963 z. 1/4, przedruk w tegoż: Trudny rebus. Wrocław 1990.
J. Szczublewski: Pierwsza Reduta Osterwy. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1965, 306 s., passim.
E. Krasiński: Teatr Jaracza . Ateneum 1928-1939. Warszawa : Państwowy instytut Wydawniczy 1970 [m.in. o L. Schillerze].
E. Krasiński: Teatr Melodram Leona Schillera. Warszawa 1931. „Pamiętnik Teatralny1970 z. 4.
Z. Wilski: Warsztat Teatralny PIST [Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej] 1936-1939. „Pamiętnik Teatralny1971 z. 3/4.
J. Pelikán: Leon Schiller. Acta Scaenographica”, Praga 1974 nr 4.
T. Sivert: Kabaret Polski, Towarzystwo Artystów Polskich w Paryżu i Leon Schiller. Pamiętnik Teatralny 1974 z. 2.
K. Dejmek: O Leonie Schillerze. Rozm. J. Katarasiński. Pamiętnik Teatralny 1979 z. 2.
B. Król-Kaczorowska: Czy „Teatr ogromny” Leona Schillera?; P. Mitzner: Pieśń o ziemi naszej” Leona Schillera w Teatrze na Wyspie. „Pamiętnik Teatralny1980 z. 2, przedruk: „Tekstualia” 2015 nr 1.
P. Konic, K. Duniec, A. Midura: Trzy inscenizacje Leona Schillera w Teatrze im. Bogusławskiego 1925. „Pamiętnik Teatralny1981 z. 3-4.
J. Timoszewicz: Burza” Szekspira w Folks un Jugnt-Theater. Inscenizacja Leona Schillera 1938/1939. „Pamiętnik Teatralny1982 z. 1/4.
J. Timoszewicz: Leon Schiller und die deutschsprachige Kultur. Theatrum Europaeum”, Monachium 1982.
K. Piaseczna: Krytyka lat 1949-1954 wobec Leona Schillera. „Osnowa1985 nr 13/14.
B. Dąbrowski: Leon Schiller przy stoliku reżyserskim. Życie Literackie 1987 nr 39.
M. Giżycki: Leon Schiller a kino. Dialog 1987 nr 7.
E. Krasiński: Ostatnie sezony Leona Schillera. Dialog 1987 nr 9.
E. Krasiński: Powojenne teatroznawstwo Leona Schillera. Materiały 1950-1954. „Pamiętnik Teatralny1987 z. 3.
Leon Schiller (1887-1954) – w stulecie urodzin. „Teatr1987 nr 3.

Zawartość

Tu m.in.: J. Świderski: „Uczył nas humanizmu”. Rozm. B. Osterloff; J. Zegalski: Szkoła w bezpośrednim związku z teatrem. O Leonie Schillerze pedagogu; H. Szletyński: Dostojewski w teatrze Leona Schillera.; K. Kopka: Leon Schiller, Kazimierz Dejmek i problem staropolszczyzny.
B. Osterloff: Dwie sesje w stulecie urodzin Leona Schillera. Teatr 1987 nr 6.
T. Sivert: Udział autorski Leona Schillera w czasopiśmie „Łódź Teatralna” (1946-1949). „Prace Polonistyczne” Seria 43: 1987.
J. Timoszewicz: Poradnik repertuarowy Leona Schillera. Dialog 1987 nr 3.
M. Waszkiel: Leon Schiller i teatr lalek. Pamiętnik Teatralny 1987 z. 1/2.
A. Koecher-Hensel, M. Napiontkowa: Theatrum Leona Schillera” w Zachęcie. Twórczość 1988 nr 9.
E. Krasiński: Rocznice i legendy Leona Schillera. Res Publica 1988 nr 5.
Cz. Miłosz: W Henrykowie, u przeoryszy. Kultura”, Paryż 1988 nr 10 [wspomnienie z inscenizacji „Pastorałki” w reżyserii L. Schillera w klasztorze sióstr benedyktynek w Henrykowie pod Warszawą w 1942].
M. Stępień: Schillera związki z lewicą. Zdanie 1988 nr 1.
J. Timoszewicz: Komunista trochę – i romantyk. Dialog 1989 nr 6.
L. Ignaczak: O wyborach repertuarowych Leona Schillera. Prace Polonistyczne Seria 47: 1991/1992.
E. Wysińska: Leon Schiller w serii portretów. Dialog 1991 nr 4.
Z. Raszewski: Mój Schiller. Oprac. J. Timoszewicz. Dialog 1994 nr 6, przedruk w tegoż: Mój świat. Warszawa 1997.
Teatr 1994 nr 3.
K. Dejmek: O Leonie Schillerze. Rozm. A. Wanat; H.I. Rogacki: Pięć dni z czasów Leona Schillera; P. Węgrzyniak: Wyspiański w teatrze Schillera; K. Duniec: Schiller w teatrze monumentalnym; B. Korzeniewski: Uniwersalność Schillera; J. Maciejowski: Oczami ucznia; J. Rakowiecki: Leon Schiller – wspomnienia, tylko okruchy...; J. Zegalski: W szkole Leona Schillera; N. Andrycz: Mój profesor; A. Łapicki: Jakim go znałem; A. Szczepkowski: Dyrektor – Pan Leon – Lulek?!; S. Nowicka: Inicjacja teatralna.
J. Timoszewicz: Krakowski rodowód Leona Schillera. W: Krakowskie rodowody teatralne. Kraków 1994.
K. Braun: Pojednanie z Leonem Schillerem. W tegoż: Szkice o ludziach teatru. Warszawa 1996 oraz passim.
A. Chojnacka: Leon Schiller. Losy wojenne i powojenne oskarżenia. Pamiętnik Teatralny 1997 z. 1/4.
Z. Raszewski: Było wielu Schillerów. „Teatr1997 nr 11.
A. Chojnacka: Leon Schiller. Powojenne oskarżenia. Pamiętnik Teatralny 1999 z. 2.
B. Król-Kaczorowska: Leon Schiller w Sekcji Teatru PIS; A. Chojnacka: Leon Schiller założyciel i pierwszy redaktor [„Pamiętnika Teatralnego]. „Pamiętnik Teatralny2002 z. 1/2.
A. Kuligowska-Korzeniewska: Niezapomniane lata” Schillera. „Tygiel Kultury2004 nr 7/9.
A. Kuligowska-Korzeniewska: Oblat. Dialog 2004 nr 2/3.
E. Baniewicz: Leon Schiller raz jeszcze. Twórczość 2005 nr 7.
A. Kuligowska-Korzeniewska: Między Zagładą a pogromem. „Wielkanoc” Stefana Otwinowskiego w reżyserii Leona Schillera. (Teatr Wojska Polskiego w Łodzi, premiera 1 X 1946). Kwartalnik Historii Żydów 2005 nr 1.
Pamiętnik Teatralny 2005 nr 1/2.

Zawartość

Tu m.in.: A. Chojnacka: Leona Schillera „macierzysta dobroć partii”; J. Degler: Po zgonie Leona Schillera; N. Kirǎly: Misteria Leona Schillera w kontekście konwencji artystycznych teatru europejskiego; B. Lasocka: Leon Schiller-nauczyciel; Z. Osiński: Tadeusz kantor wobec Leona Schillera i Andrzeja Pronaszki. Czy istnieje „formacja schillerowska” w kulturze polskiej?; M. Raszewska: Ku czci Leona Schillera (Z dziejów kultu).
M. Raszewska: Zebranie w Wilanowie. „Pamiętnik Teatralny2005 z. 1/2.
R. Węgrzyniak: Kompleks Schillera. „Notatnik Teatralny 2005 nr 36/37.
A. Chojnacka: Schiller o Wyspiańskim. Pamiętnik Teatralny 2007 z. 3/4.
A. Naumiec: Powroty artysty. Łódź – przystań Leona Schillera. Kronika Miasta Łodzi 2007 [z.] 1.
E. Udalska: Postać Chrystusa w staropolskich przedstawieniach Leona Schillera i Kazimierza Dejmka. W: Antreprener. Kraków 2009.
D. Kosiński: Nowy kierunek badań teatrologicznych, czyli powrót Leona Schillera. „Dialog 2010 nr 4.
A. Kuligowska-Korzeniewska: Leon Schiller i film. Aspiracje 2011/2012, zima.
A. Chojnacka: SPATiF Leona Schillera. Pamiętnik Teatralny 2012 z. 1/2.
J. Degler: Interesy Leona Alfonsa de Schillera-Schildenfelda. Pamiętnik Teatralny 2014 z. 1/2.
Wieczór Schillerowski w Instytucie Sztuki PAN 1974. [Oprac.: M. Kuraś]. Pamiętnik Teatralny 2014 z. 1/2.
E. Baniewicz: Od faktomontaży do performansu. Twórczość 2016 nr 1.
A. Kuligowska-Korzeniewska: Leon Schiller – oblat benedyktyński. W: Tradycje monastyczne w Europie. Między liturgiką a performatyką II. Opole 2016.
K. Braun: Wyspiański, Schiller, Osterwa. Pilars of modern Polish theatre. „Tematy i Konteksty2018 nr 8.
E. Guderian-Czaplińska: The power of spectacle. (Leon Schiller). [Przeł. P. Redko]. W: Being Poland. A new history of Polish literature and culture since 1918. Toronto; Buffalo; London 2018.
A. Kuligowska-Korzeniewska: Proukraiński Sen Schillera.Teatr2018 nr 6 [dotyczy J. Słowacki: Sen Srebrny Salomei. Lwów, Teatr Wielki 1932].
A. Rzońca:Mandragora”, czyli O wizji scenicznej z 1920 roku Ryszarda Bolesławskiego, Karola Szymanowskiego, Leona Schillera i Wincentego Drabika = Mandragora”, or On the mise-en-scène of Richard Boleslavsky, Karol Szymanowski, Leon Schiller and Wincenty Drabik from 1920. [Przeł. P. Urbaniak]. W: Ryszard Bolesławski – jego twórczość i jego czasy. Warszawa 2018.
A. Kuligowska-Korzeniewska: Pastorałka” Leona Schillera (25 grudnia 1922); T. Kornaś: Wielkanoc”. Misterium Reduty; W. Świątkowska: Pochwała staroświecczyzny. Muzyczne inscenizacje Leona Schillera w Reducie. „Nowy Don Kiszot” Fredry i „Pochwała wesołości”. W: Odtwarzanie Reduty 1919-1924. Warszawa 2023.
J. Stacewicz-Podlipska: W rytmie ducha narodu i spółczesności”, czyli praca modernizmu a (geo)logiczny rdzeń polskiego teatru monumentalnego. „Rocznik Historii Sztuki2023 t. 48 [dot. m.in. L. Schillera].