SCHERER Olga

Urodzona 6 stycznia 1924 w Krakowie; córka Wiktora Scherera, inżyniera, i Eleonory z Kornów primo voto Gumplowicz. Uczęszczała do Żeńskiego Gimnazjum im. S. Münnichowej w Krakowie, jednocześnie ucząc się prywatnie języków obcych, rysunku i muzyki. Zaskoczona wybuchem II wojny światowej podczas wakacji we Francji, kontynuowała naukę w liceach francuskich kolejno w Vichy, Nicei i Marsylii. Następnie w 1942 przedostała się do Portugalii i w Lizbonie, w finansowanej przez Rząd Rzeczypospolitej Polskiej świetlicy dla młodzieży polskiej, uczyła się języków iberyjskich oraz doskonaliła znajomość angielskiego. W 1943 przyjechała do Nowego Jorku i podjęła studia romanistyczne w tamtejszym Hunter College; w 1945 uzyskała dyplom Bachelor of Arts. W 1945/46 kontynuowała studia na wydziale iberystyki Columbia University w Nowym Jorku i w 1946 otrzymała dyplom Master of Arts. W 1946-48 pracowała w Bard College w Annandale-on-Hudson, ucząc języka francuskiego i hiszpańskiego oraz prowadząc indywidualne konsultacje z literatury. Debiutowała wówczas na łamach „Bard Review” artykułami o francuskich nowościach wydawniczych (m.in. o Dżumie A. Camusa). W 1948 uzyskała stypendium American Council of Learned Societies, dzięki któremu do 1952 studiowała na wydziale slawistyki Columbia University w Nowym Jorku, zajmując się lingwistyką i teorią literatury. Tamże doktoryzowała się w 1952 na podstawie rozprawy pt. The modern Polish short story (promotor prof. Manfred Kridl). W 1953-57 przydzielona jako research associate do sekcji języków i literatur obcych w Graduate School of Yale University prowadziła zajęcia dokształcające w dziedzinie humanistyki dla nauczycieli szkół amerykańskich. W 1957 wyjechała do Paryża na stypendium Fundacji Guggenheima. W 1959/60 pracowała jako assistant professor na wydziale slawistyki Indiana University w Bloomington. Studia i artykuły ogłaszała w czasopismach „The Polish Review” (Nowy Jork, 1957), „The American Slavic and East European Review” (Nowy Jork, 1958, 1960). W 1961 przeniosła się do Francji i podjęła pracę w Centre National de la Recherche Scientifique w sekcji literatury porównawczej. W 1966-68 prowadziła zajęcia z teorii literatury w American College in Paris. Następnie podjęła pracę na Université Paris VIII (początkowo w Vincennes, a od 1980 w Saint-Denis), gdzie zajmowała się teorią literatury i komparatystyką w zakresie literatur anglojęzycznych, słowiańskich i romańskich, zwłaszcza w odniesieniu do rozwoju powieści w XIX i XX w. W 1974 tamże habilitowała się na podstawie rozprawy o dialogu u Williama Faulknera i Fiodora Dostojewskiego. W tym samym roku została zatrudniona na stanowisku profesora. Rozwijając twórczość krytycznoliteracką i teoretycznoliteracką, publikowała artykuły i recenzje literackie m.in. w „Slavic Review” (Waszyngton, 1963) oraz w polskich czasopismach emigracyjnych „Wiadomości” (Londyn, 1963, 1966-69; tu w 1967-68 cykl artykułów o historii obyczajowej Wielkiej Emigracji pt. Czerep rubaszny), „Kultura” (Paryż, 1968, 1975), „Tematy” (Nowy Jork, 1969). Od 1980 współkieruje naukową grupą Littérature et Cognition (dawniej Problèmes de narratologie) oraz jest współredaktorem czasopisma naukowego „Théorie — Littérature —Enseignement”. Od 1982 była członkiem Komitetu Wykonawczego Funduszu Pomocy Niezależnej Literaturze i Nauce Polskiej, utworzonego w Paryżu. W 1991 została członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Zmarła 26 listopada 2001 w Paryżu.