BIO
Urodzony 8 lutego 1927 w Brześciu nad Bugiem; syn Mariana Sawickiego, lekarza, i Haliny z Jankowskich. Dzieciństwo spędził w Brześciu, gdzie też w 1939 ukończył szkołę powszechną. Po wybuchu II wojny światowej i wkroczeniu na wschodnie tereny Polski wojsk radzieckich, przedostał się razem z rodziną do Józefowa pod Warszawą; od jesieni 1940 do końca okupacji niemieckiej przebywał w Lubartowie koło Lublina. Uczył się na tajnych kompletach gimnazjalnych i w 1944 zdał małą maturę. Po wyzwoleniu kontynuował naukę m.in. w Gimnazjum i Liceum im. S. Staszica w Lublinie. Po zdaniu matury w 1946, studiował polonistykę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (KUL), a od 1948 na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W czasie studiów w Lublinie działał w Związku Harcerstwa Polskiego jako podharcmistrz. Był też sekretarzem Klubu Literackiego. Debiutował w 1948 artykułem pt. W kwestii dwu teatrów w Lublinie, opublikowanym w „Życiu Lubelskim” (nr 54). Po ukończeniu studiów w 1951 podjął pracę dydaktyczno-naukową w KUL (kolejno asystent, starszy asystent, adiunkt). Pełnił funkcję kuratora Koła Polonistów Studentów KUL, także opiekuna Teatru Akademickiego KUL. Artykuły i recenzje publikował w pismach naukowych „Roczniki Humanistyczne” (od 1953), „Życie Szkoły Wyższej” (1956), „Zeszyty Naukowe KUL” (stale od 1958), „Ruch Literacki” (od 1961) oraz w „Tygodniku Powszechnym” (stale od 1957) i „Kamenie” (1957-59). W 1960 uzyskał doktorat na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika (UMK) w Toruniu na podstawie rozprawy pt. Studia z zakresu wersyfikacji polskiej (promotor prof. Konrad Górski). W 1960-72 był kierownikiem Zakładu Badań nad Literaturą Religijną. W 1968 habilitował się na UMK na podstawie rozprawy pt. Początki syntezy historycznoliterackiej w Polsce i otrzymał stanowisko docenta. W 1968-76 kierował I Katedrą Historii Literatury Polskiej KUL. W 1968-71 pełnił funkcję sekretarza generalnego Towarzystwa Naukowego KUL, wchodził w skład komitetu redakcyjnego „Roczników Humanistycznych” (dział „Filologia Polska”; 1968-78, 1980, 1982, 1984-96) i „Zeszytów Naukowych KUL” (1969-71), wydawanych przez Towarzystwo Naukowe KUL. W 1970 został członkiem Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaciół KUL. W 1971-83 pełnił funkcję prorektora KUL. W 1972 został mianowany profesorem nadzwyczajnym. W 1973-83 był członkiem komitetu redakcyjnego Encyklopedii katolickiej, w 1975-84 współredaktorem rocznika bibliograficznego „Religia a Literatura”. W 1976 został kierownikiem Katedry Teorii Literatury KUL, a także członkiem zwyczajnym Lubelskiego Towarzystwa Naukowego. W 1978 wszedł do Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej Polskiej Akademii Nauk (PAN; 1990-93 wiceprzewodniczący). W 1980-90 należał do Rady Naukowej Episkopatu Polski, a w 1981-84 także do Prymasowskiej Rady Społecznej. Był członkiem zarządu oddziału lubelskiego Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza (1983-90), członkiem Inklings-Gesellschaft für Literatur und Ästhetik w Republice Federalnej Niemiec (RFN; od 1983). W 1983 został redaktorem naczelnym czasopisma „Studia Norwidiana”. Redagował serie wydawnicze Religijne Tradycje Literatury Polskiej (od 1983) i Literatura w Kręgu Wartości (od 1986). W 1985 objął kierownictwo Zakładu Badań nad Twórczością C. Norwida. Od 1986 był członkiem rady artystycznej Galerii Sztuki Sceny Plastycznej. W 1987 został mianowany profesorem zwyczajnym. W 1988 wszedł do kolegium redakcyjnego kwartalnika „Ethos”. W 1989-98 był prezesem Towarzystwa Naukowego KUL, w 1990-93 także członkiem Centralnej Komisji do Spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych, od 1990 wchodził w skład Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich PAN. W 1993 został członkiem korespondentem, a w 1999 członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności. Wyjeżdżał w celach naukowych do Anglii, Austrii, Belgii, Francji, Kanady, RFN, Włoch, Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Otrzymał nagrodę Ministra Edukacji Narodowej (1996) oraz nagrodę im. I. Radziszewskiego, przyznaną przez Towarzystwo Naukowe KUL (1999). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973). Mieszka w Lublinie.
Twórczość
1. Dziewięciozgłoskowiec; Jedenastozgłoskowiec. W: Sylabizm. (Poetyka. Zarys encyklopedyczny. Dział III: Wersyfikacja. T. 3). Wrocław 1956 s. 242-260; 295-352.
2. Początki syntezy historycznoliterackiej w Polsce. O sposobach syntetycznego ujmowania literatury w 1 połowie w. XIX. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1969, 309 s.
Zawartość
3. Z pogranicza literatury i religii. Szkice. Lublin: Katolicki Uniwersytet Lubelski 1978, 160 s. Katolicki Uniwersytet Lubelski, Zakład Badań nad Literaturą Religijną. Wyd. 2 przejrzane i poprawione tamże 1979.
Zawartość
Przekłady
francuski
4. Poetyka, interpretacja, sacrum. [Studia i szkice]. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1981, 197 s.
Zawartość
Przekłady
niemiecki
5. Das Ethos der polnischen Literatur. München 1982, 14 s. Eichstätter Hochschulreden, 35.
wersja polska: Ethos polskiej literatury. W: Literatura polska w kulturze chrześcijańskiej Europy. Lublin 1983 s. 61-72. Przedruk zob. poz. ↑.
Przekłady
angielski
6. Chrześcijańskie wartości poezji Norwida. Lublin: Redakcja Wydawnictwa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego 1986, 31 s. Toż Londyn: Odnowa 1986.
7. Norwida walka z formą. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1986, 181 s.
Nagrody
Zawartość
8. Wartość — Sacrum — Norwid. Studia i szkice aksjologicznoliterackie. Lublin: Redakcja Wydawnictwa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego 1994, 280 s.
Zawartość
Przekłady
słowacki
9. Religijny horyzont poezji. Laudacja: M. Jasińska-Wojtkowska. Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego 2000, 31 s.
Artykuły w czasopismach i książkach zbiorowych, m.in.
Prace edytorskie i redakcyjne
Zawartość
Omówienia i recenzje
• Ankieta dla IBL PAN 1980, 1989.