SADOWSKI Roman

Urodzony 20 lipca 1914 w Warszawie; syn Piotra Sadowskiego, instruktora rzemiosła, i Rozalii ze Szczepaników. Uczęszczał do Gimnazjum im. Władysława IV, a następnie do Gimnazjum Miejskiego im. J. Jasińskiego w Warszawie; w 1935 zdał maturę. Od 1933 należał do komitetu redakcyjnego pisma młodzieży szkolnej „Kuźnia Młodych”. Debiutował w 1934 na łamach tego pisma nowelą pt. Żołnierz umiera... (nr 6-8), tamże ogłosił pierwszy wiersz, (incipit:) Cichy wieczór kwitnący... (nr 20); następnie do 1936 publikował liczne artykuły, opowiadania i utwory poetyckie. Współpracował też z pismem „Na szerokim świecie” (1935-39; tu liczne wiersze podpisane R. Regni-Sadowski). W 1935-36 odbywał służbę wojskową na Dywizyjnym Kursie Podchorążych w Dęblinie, po czym rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Uczestniczył w pracach Koła Polonistów. W 1936 ogłaszał poezje w „Okolicy Poetów” (podpisany R. Regni-Sadowski). W 1938 ze względu na trudne warunki materialne przerwał studia i podjął pracę zarobkową na poczcie. Zmobilizowany w połowie sierpnia 1939, brał udział w kampanii wrześniowej w 36. Pułku Piechoty Legii Akademickiej (w składzie Armii „Łódź”). Po rozbiciu pułku przedostał się do Warszawy i uczestniczył w obronie stolicy. W czasie okupacji niemieckiej mieszkał nadal w Warszawie i pracował jako urzędnik w firmie „Chrześcijański Hurt Kolonialny”. W 1941 ożenił się z Anną Pieńkowską. Brał udział w działalności konspiracyjnej jako członek Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej (Obwód Praski). W sierpniu 1944 w czasie powstania warszawskiego, odcięty od swego oddziału, dołączył do zgrupowania „Leśnik” i dowodził plutonem miotaczy ognia. Po kapitulacji Starego Miasta, ranny, opuścił Warszawę wraz z ludnością cywilną i przebywał najpierw w Rozprzy pod Piotrkowem Trybunalskim, następnie we wsi w okolicy Warki. W styczniu 1945 powrócił do Warszawy i odtąd pracował w Polskim Radiu, początkowo jako kierownik redakcji poezji w Dziale Literacko-Teatralnym. Kontynuował twórczość poetycką; wiersze, teksty piosenek i pieśni publikował m.in. na łamach czasopism „Radio i Świat” (1945-49), „Odnowa” (1946), „Tygodnik Warszawski” (1946-47). W 1946-47 należał do grupy literatów katolickich Próg. W 1946 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej (od 1948 w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej). W 1947 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związek Literatów Polskich). Od 1950 pełnił funkcję kierownika, od 1952 kierownika literackiego, a od 1954 zastępcy redaktora odpowiedzialnego Redakcji Audycji Masowych; od 1959 pracował jako starszy redaktor w Redakcji Estradowej Polskiego Radia. Był współtwórcą wielu audycji dla wojska, koncertów dla przodowników pracy oraz audycji cyklicznych: Przywałówki Pałuckie, Przy sobocie po robocie, Niedziela na wsi, Zgaduj zgadula (od 1956). W 1958 współtworzył z Jerzym Baranowskim kabaret radiowy Podwieczorek przy mikrofonie, którego był następnie kierownikiem artystycznym oraz współautorem (również dialogów stale występujących postaci Florczaka i Malinowskiego oraz Frico i Coco); w sumie brał udział w przygotowaniu ponad 500 audycji. Nadal ogłaszał wiersze i teksty piosenek, m.in. w „Radiu i Świecie” (1951-69, z przerwami), „Szpilkach” (1955-79), „Zwierciadle” (1959-69, z przerwami), „Materiałach Repertuarowych” (1960-70), „Śpiewamy i tańczymy” (1960-70, 1974, 1978), „Panoramie” (1961-74 z przerwami), „Radiu i Telewizji” (1962-66). Otrzymał wiele nagród i wyróżnień, m.in.: nagrodę Stowarzyszenia Autorów „ZAiKS” i Komitetu do Spraw Radia i Telewizji (1961), nagrodę Ministerstwa Obrony Narodowej (1968), nagrodę Ministerstwa Żeglugi za tekst piosenki marynistycznej (1969), nagrodę w dziale poezji za poemat pt. Aleksikakos w Konkursie Olimpijskim (1971), nagrodę Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji (1978). W 1979 przeszedł na emeryturę. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1955), Krzyżem Kawalerskim (1968) i Krzyżem Oficerskim (1978) Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 2 listopada 1979 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Bródnowskim.