RYBICKA Zofia

Urodzona 20 listopada 1920 we wsi Klony (Kłony) pod Środą Wielkopolską; córka Karola Musielaka, ślusarza, i Józefy z Cieślików, robotnicy rolnej. Uczęszczała do trzyletniego Seminarium Ochroniarskiego dla wychowawczyń przedszkoli w Poznaniu; w 1937 zdała małą maturę. W tym okresie należała do Przysposobienia Wojskowego Kobiet do Obrony Kraju Polskiego Czerwonego Krzyża, a od 1937 do Polskiego Białego Krzyża. Od 1938 była zatrudniona przez Polski Biały Krzyż jako kierowniczka żołnierskich świetlic 14. Pułku Artylerii Lekkiej i poborowych w Domu Żołnierza w Poznaniu. Po wybuchu II wojny światowej, do czasu bitwy nad Bzurą, uczestniczyła w szlaku bojowym Armii Poznań jako instruktorka kulturalno-oświatowa z ramienia Białego Krzyża. W czasie okupacji niemieckiej pracowała jako maszynistka, m.in. w Syndykacie Rolniczym w Lublinie. Aresztowana w 1942 przez gestapo, była przez kilka miesięcy więziona w Lublinie. Od jesieni 1944 do zakończenia wojny służyła w Ludowym Wojsku Polskim w Lublinie. Następnie zamieszkała w Gdańsku, gdzie kontynuowała naukę w Państwowym Liceum Ogólnokształcącym we Wrzeszczu i równocześnie pracowała jako urzędniczka Miejskiego Urzędu Kontroli Prasy Publikacji i Widowisk. W 1945-54 należała do Stronnictwa Demokratycznego. Po zdaniu matury w 1946 wyjechała do Warszawy i pracowała jako referentka w Dziale Prasy Zagranicznej Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. Od 1947 studiowała na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym Akademii Nauk Politycznych oraz polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim (UW), gdzie w 1952 uzyskała magisterium. Równocześnie uczyła się na Wydziale Instrumentalnym w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Gdańsku. W 1952-55 pracowała jako nauczycielka języka polskiego i gry na fortepianie w Państwowym Liceum Wychowawczyń Przedszkoli w Gdańsku Wrzeszczu. W 1955 wyszła za mąż za Waldemara Rybickiego, lekarza (rozwód 1958) i zamieszkała w Warszawie. Do 1975 była redaktorem w Wydawnictwie Ministerstwa Obrony Narodowej początkowo w Redakcji Literatury Pięknej, a potem w Redakcji Przekładów (w 1968-72 pełniła tam funkcję kierownika). W 1956 została członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Debiutowała w 1960 przekładami opowiadań Bodo Uhsego pt. Podróż na błękitnym łabędziu, Brat gavillana, Rozmowa podczas deszczu i Tonta, opublikowanymi w tomie pt. Opowiadania meksykańskie. W następnych latach zajmowała się przekładami z literatury niemieckiej i skandynawskiej, pisała także wewnętrzne recenzje dla potrzeb wydawnictw. Równocześnie w 1968-73 odbyła studium doktoranckie w zakresie filologii polskiej na UW. W 1971 została członkiem Związku Literatów Polskich. Od 1975 do przejścia na emeryturę w 1981 była kierownikiem Redakcji Literatury Germańskiej i Skandynawskiej w Państwowym Instytucie Wydawniczym w Warszawie. W 1983 została członkiem Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich. Odznaczona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1975) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979). Mieszkała w Warszawie.