RUCIŃSKI Zbigniew

Urodzony 27 lipca 1935 w miejscowości Bełz (Lwowskie); syn Stanisława Rucińskiego, pracownika umysłowego, i Michaliny z domu Bołycho. Okres okupacji niemieckiej spędził we wsi Kopytów (Lubelskie). Po zakończeniu II wojny światowej wyjechał z rodzicami na Ziemie Zachodnie i zamieszkał w Dzierzgoni. Uczęszczał do szkoły średniej w Elblągu; w 1954 zdał maturę. Następnie studiował na wydziale lekarskim Akademii Medycznej (AM) w Warszawie; w 1961 uzyskał dyplom. Debiutował w 1959 wierszem pt. Cmentarz, opublikowanym na łamach czasopisma „Życie Katolickie” (nr 46 [właśc. 43]). Zawarł związek małżeński z Haliną Kubani, lekarką. W 1965-75 pracował jako lekarz ekip sportowych, z którymi wielokrotnie wyjeżdżał za granicę. Następnie był zatrudniony jako kardiolog w szpitalach i klinikach AM w Warszawie. Równocześnie rozwijał twórczość literacką. Wiersze, recenzje, artykuły publikował m.in. na łamach „Kultury” (1964, 1967, 1971, 1974, 1976, 1979, 1986), „Służby Zdrowia” (1971-76, 1979, 1981; w 1979-80 redaktor Kolumny literackiej), „Tu i Teraz” (1982, 1984, 1985). Współpracował także z czasopismami sportowymi jako autor artykułów popularyzatorskich z dziedziny medycyny. Od 1977 należał do Związku Literatów Polskich, w 1991 wystąpił ze Związku; był też członkiem Unii Polskich Pisarzy Medyków. Był autorem wielu prac naukowych z zakresu historii kardiologii. W 1982 uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Rozwój myśli kardiologicznej w medycynie polskiej do 1919. W 1990 został ordynatorem Szpitala Rehabilitacji Kardiologicznej w Konstancinie. W 1993 habilitował się w AM na podstawie rozprawy Rozwój nauki o chorobach układu krążenia w Polsce jako samodzielnej dyscypliny medycznej. Należał do Towarzystwa Naukowego Lekarskiego. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1985), złotą odznaką Za Zasługi dla Warszawy, srebrną odznaką Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej. Zmarł 14 listopada 1993 w Warszawie.