BIO

Urodzony 27 lipca 1935 w miejscowości Bełz (Lwowskie); syn Stanisława Rucińskiego, pracownika umysłowego, i Michaliny z domu Bołycho. Okres okupacji niemieckiej spędził we wsi Kopytów (Lubelskie). Po zakończeniu II wojny światowej wyjechał z rodzicami na Ziemie Zachodnie i zamieszkał w Dzierzgoni. Uczęszczał do szkoły średniej w Elblągu; w 1954 zdał maturę. Następnie studiował na wydziale lekarskim Akademii Medycznej (AM) w Warszawie; w 1961 uzyskał dyplom. Debiutował w 1959 wierszem pt. Cmentarz, opublikowanym na łamach czasopisma „Życie Katolickie” (nr 46 [właśc. 43]). Zawarł związek małżeński z Haliną Kubani, lekarką. W 1965-75 pracował jako lekarz ekip sportowych, z którymi wielokrotnie wyjeżdżał za granicę. Następnie był zatrudniony jako kardiolog w szpitalach i klinikach AM w Warszawie. Równocześnie rozwijał twórczość literacką. Wiersze, recenzje, artykuły publikował m.in. na łamach „Kultury” (1964, 1967, 1971, 1974, 1976, 1979, 1986), „Służby Zdrowia” (1971-76, 1979, 1981; w 1979-80 redaktor Kolumny literackiej), „Tu i Teraz” (1982, 1984, 1985). Współpracował także z czasopismami sportowymi jako autor artykułów popularyzatorskich z dziedziny medycyny. Od 1977 należał do Związku Literatów Polskich, w 1991 wystąpił ze Związku; był też członkiem Unii Polskich Pisarzy Medyków. Był autorem wielu prac naukowych z zakresu historii kardiologii. W 1982 uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Rozwój myśli kardiologicznej w medycynie polskiej do 1919. W 1990 został ordynatorem Szpitala Rehabilitacji Kardiologicznej w Konstancinie. W 1993 habilitował się w AM na podstawie rozprawy Rozwój nauki o chorobach układu krążenia w Polsce jako samodzielnej dyscypliny medycznej. Należał do Towarzystwa Naukowego Lekarskiego. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1985), złotą odznaką Za Zasługi dla Warszawy, srebrną odznaką Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej. Zmarł 14 listopada 1993 w Warszawie.

Twórczość

1. Deszcz. [Wiersze]. Warszawa: Instytut Wydawniczy „PAX 1967, 18 s.

Wydanie w obwolucie wraz z zeszytami 1-4 serii „Zeszytów Polskich” [5].

2. Przypływ. [Wiersze]. Warszawa: Instytut Wydawniczy „PAX 1976, 49 s.

3. Śnieżne lichtarze. [Wiersze]. Warszawa: Iskry 1976, 81 s.

Zawartość

Cykle: Prawo ciążenia; Lekcja liryki; Epilog o zmierzchu.

4. Minuta milczenia. [Wiersze]. Warszawa: Instytut Wydawniczy „PAX 1979, 59 s.

Zawartość

Cykle: Spór; Gorączka; Pejzaże milczące.

5. Moje rozdroża. [Wiersze]. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza 1979, 86 s.

Zawartość

Zawiera cykle: Dzień nasz powszedni; Przywidzenia; – oraz wiersz: Być może jestem.

6. Zmowa cieni. [Wiersze]. [Wstęp:] Z. Łączkowski. Warszawa: Staromiejski Dom Kultury 1991, 63 s.

7. Pozowanie do aktu. [Wiersze]. Warszawa: Staromiejski Dom Kultury 1992, 59 s.

Zawartość

Cykle: Spacer w słońcu; Rozbudzone powietrze; Mój brewiarz codzienny.

Omówienia i recenzje

Ankieta dla IBL PAN 1989.

Ogólne

Artykuły

J. Juszczyk: Poezja Zbigniewa Rucińskiego. Nurt 1980 nr 12.
Przyjaciele: Zbigniew Ruciński. Wspomnienie. Z okazji niedawnych urodzin. Gazeta Wyborcza 1997 nr 67.

Przypływ

J. Zacharska: Dziennik liryczny. Literatura 1977 nr 20.

Śnieżne lichtarze

K. Pieńkosz: Poezja wymuszana. Literatura 1976 nr 43.
J. Sochoń: Homo definiens przesłonięty szczerością. Nowy Wyraz 1977 nr 9.
G. Lorczyk: Klasycystyczne debiuty poetyckie 1975-1978. „Integracje1981 nr 11 [m.in. recenzja: Śnieżne lichtarze].

Minuta milczenia

Z. Dolecki. „Słowo Powszechne1980 nr 115.

Zmowa cieni

S. Jurkowski: Zmowy i pozy. Nowe Książki 1992 nr 11 [dot. też Pozowanie do aktu].
S. Stanik: Świat cieni. Słowo Powszechne 1992 nr 53.

Pozowanie do aktu

S. Jurkowski: Zmowy i pozy. Nowe Książki 1992 nr 11 [dot. też Zmowa cieni].