ROSTWOROWSKI Mikołaj

Urodzony 4 września 1925 w Susznie (Tarnopolskie) w rodzinie ziemiańskiej; syn Jana Rostworowskiego i Jadwigi z Wańkowiczów. Naukę w zakresie szkoły podstawowej pobierał w domu. Od 1937 uczęszczał do gimnazjum braci Abrahamowiczów we Lwowie, gdzie ukończył dwie klasy i zdał egzamin do Korpusu Kadetów we Lwowie. Po wybuchu II wojny światowej mieszkał nadal we Lwowie, zajętym przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR). W 1939-40 uczęszczał do sowieckiej dziesięciolatki we Lwowie i pracował jako chłopiec stajenny na torze wyścigów konnych na Persenkówce. Następnie przedostał się na teren okupacji niemieckiej i przebywał w Trzebieniu pod Kozienicami, gdzie jego ojciec był administratorem majątku Marii Zamoyskiej. Uczył się tam na tajnych kompletach gimnazjalnych; w marcu 1944 zdał maturę w zakonspirowanym Gimnazjum im. T. Rejtana w Warszawie. W lecie tegoż roku przebywał w Lublinie, gdzie też po wycofaniu się Niemców rozpoczął we wrześniu studia ekonomiczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W lutym 1945 wyjechał do Krakowa i podjął studia w zakresie filozofii ścisłej na Uniwersytecie Jagiellońskim. W tymże roku debiutował jako poeta wierszem pt. Noc w przyczółku opublikowanym w „Walce”, dodatku „Dziennika Polskiego” (nr 107), oraz jako publicysta artykułem pt. Światopogląd młodych, zamieszczonym w „Tygodniku Powszechnym” (nr 8). W 1945-46 był członkiem grupy Zespół Literacki Inaczej, utworzonej przez byłych współpracowników „Walki”. W październiku 1946 przeniósł się do Puszczykowa pod Poznaniem. Kontynuował studia ekonomiczne na Uniwersytecie Poznańskim. Jednocześnie pracował zarobkowo jako referent Wydziału Rolnego w Okręgowym Zarządzie Państwowych Nieruchomości Ziemskich Ziemi Lubuskiej. W kwietniu 1947 przeniósł się do Warszawy, gdzie do kwietnia 1948 był zatrudniony w Klubie Poselskim Społeczno-Katolickim, jako sekretarz posła Aleksandra Bocheńskiego, i był sprawozdawcą sejmowym dziennika „Słowo Powszechne”. W tym samym czasie studiował socjologię na Uniwersytecie Warszawskim. Następnie został zatrudniony w Spółce Wydawniczej PAX (potem w Stowarzyszeniu PAX); w 1948-56 pracował w redakcji „Dziś i jutro” kolejno jako redaktor techniczny, kierownik działu, sekretarz redakcji, a od sierpnia 1955 do zaprzestania wydawania tygodnika, redaktor naczelny. W 1950 otrzymał Literacką Nagrodę Młodych im. W. Pietrzaka. Od 1955 należał do Związku Literatów Polskich. W 1956 został członkiem zarządu Stowarzyszenia PAX i od listopada 1956 do marca 1962 był naczelnym redaktorem tygodnika „Kierunki”; z pismem tym współpracował do 1981. W czasie II Soboru Watykańskiego był korespondentem prasy Stowarzyszenia PAX. W 1962 ożenił się z Zofią Kułakowską, muzykologiem. W 1963 otrzymał Nagrodę im. W. Pietrzaka za twórczość publicystyczną. Od tegoż roku pracował w wydziale organizacyjnym Stowarzyszenia PAX; w 1962, 1965, 1968 był wybierany na członka Prezydium. W 1970 został przewodniczącym Rady Programowej powołanej przy Referacie Współpracy z Duchowieństwem Stowarzyszenia PAX. W 1975-77 i 1980-81 przebywał w Rzymie jako stały korespondent „Słowa Powszechnego”. W 1977-79 był kierownikiem redakcji literatury pięknej, przekładowej, a także zastępcą redaktora naczelnego w Instytucie Wydawniczym PAX. Po ogłoszeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981, stanął po stronie ówcześnie członka Rady Państwa Ryszarda Reiffa, sprzeciwiającego się tej decyzji, i został zawieszony, a następnie w lipcu 1982 usunięty ze Stowarzyszenia PAX. Sporadycznie współpracował w następnych latach z miesięcznikiem „Królowa Apostołów”. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Kawalerskim (1955) i Krzyżem Oficerskim (1957) Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 8 listopada 1984 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Powązkowskim .