ROSTWOROWSKI Jan

Urodzony 10 września 1919 w Krakowie; syn Karola Huberta Rostworowskiego↑, dramatopisarza, poety, i Róży z Popielów; brat Marka Rostworowskiego, historyka sztuki, i Emanuela Rostworowskiego, historyka. Naukę w zakresie szkoły podstawowej i trzech klas gimnazjum pobierał w domu. Następnie od 1933 uczęszczał do III Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie; w 1938 uzyskał świadectwo dojrzałości. W latach szkolnych zaczął pisać wiersze (trzy utwory satyryczne zostały opublikowane w księdze pamiątkowej 1930-1938. Drogą ośmiu lat kl. VIII B Państwowego Gimnazjum III-go im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie. Kraków 1938). Z powodu złego stanu zdrowia odroczono mu służbę wojskową. Rozpoczął studia w Akademii Handlowej w Krakowie. Został członkiem korporacji młodzieży ziemiańskiej Corolla. Po wybuchu II wojny światowej, wyjechał we wrześniu 1939 na wschód Polski, a następnie przez Rumunię i Grecję przedostał się do Francji. Tu wstąpił do Wojska Polskiego i przeszedł szkolenie wojskowe w obozie w Coëtquidan w Normandii. Przydzielony do 1. Dywizji Strzelców, po przeszkoleniu rekruckim i ukończeniu szkoły podoficerskiej, został przyjęty w stopniu starszego Strzelca z cenzusem do Szkoły Oficerskiej. W tym czasie ogłaszał utwory poetyckie; m.in. w 1940 wiersz pt. Wielkanoc, drukowany w wydawanym w Paryżu dzienniku „Głos Polski” (nr 150). W czerwcu 1940 został wraz z oddziałem ewakuowany z Francji do Szkocji i przydzielony do 1. Brygady Strzelców. Ukończył Szkołę Podchorążych ze stopniem kaprala podchorążego i otrzymał przydział do 1. Dywizji Pancernej. W tym okresie publikował wiersze i prozę w wydawanych w Wielkiej Brytanii pismach, m.in. w „Odwecie” (Perth, 1941), „Wiadomościach Polskich” (Londyn, od 1941; tu m.in. poemat pt. Przystanek nazywał się Szkocja, 1942 nr 14, który autor uważał za swój właściwy debiut), „Dzienniku Żołnierza” (Szkocja, od 1942), „Polsce Walczącej” (Londyn, od 1942), „Dzienniku Polskim i Dzienniku Żołnierza” (Londyn, od 1944). Z powodu choroby i konieczności długiego pobytu w szpitalu, w 1944 został przeniesiony z jednostki liniowej do Kwatery Naczelnego Wodza w Londynie, gdzie pełnił obowiązki korespondenta wojennego. Od września 1944 służył w Polskich Jednostkach Terytorialnych z dowództwem w Edynburgu. Po zakończeniu wojny otrzymał stypendium i podjął studia na wydziale filozoficznym uniwersytetu w Edynburgu. W 1945 ożenił się z Teresą Horodyńską, wówczas studentką. Od lutego 1946 do marca 1947 redagował tygodnik żołnierski „Na przełomie”, w którym również publikował swoje wiersze. Po ukończeniu w 1947 studiów (ze stopniem Master of Arts) zamieszkał w Ascot pod Londynem i przystąpił do spółki ogrodniczej Silwood Park Nurseries, która niebawem została rozwiązana. Rozpoczął wówczas pracę na własną rękę, jako sprzedawca domokrążny żywności kontynentalnej w obozach Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. W 1950 przeniósł się do Charley, a później do Lancaster, gdzie w 1951 założył sklep spożywczy. Kontynuował twórczość literacką. Od 1955 był członkiem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie i PEN Club Center for Writers in Exile. W 1957 wchodził w skład redakcji miesięcznika „Przegląd Polski i Obcy”. Publikował utwory literackie w londyńskich „Wiadomościach” (tu m.in. w 1959 cykl wierszy pt. Wiersze jednej miłości), dodatku "Dziennika Polskiego i Dziennik Żołnierza" „Tydzień Polski” (od 1959), „Kontynentach-Nowym Merkuriuszu” (1963-65) i „Oficynie Poetów” (od 1968). W 1959 otrzymał nagrodę „Wiadomości”, a następnie był członkiem jury nagrody tego tygodnika. W 1962 za całokształt twórczości otrzymał nagrodę Fundacji im. Kościelskich w Genewie. W 1964 odbył podróż literacką do Stanów Zjednoczonych, zaproszony przez Polski Związek Akademików. W tymże roku zaczął ogłaszać utwory również w pismach krajowych: początkowo w „Tygodniku Powszechnym”, a od 1966 także w „Życiu Literackim” i „Współczesności”. W 1966 przyjechał po raz pierwszy po wojnie do Polski. W 1967 z powodu publikowania utworów w kraju został usunięty ze Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie. Wycofał się wówczas z jury nagrody „Wiadomości” (w 1968 czasowo, w 1974 ostatecznie). W 1972 powrócił do Polski i zamieszkał początkowo w Lanckoronie, a następnie w dawnym domu rodzinnym w Krakowie. W tymże roku został członkiem Związku Literatów Polskich. Kontynuował twórczość literacką. Zmarł 14 listopada 1975 w Krakowie; pochowany tamże na Cmentarzu Salwatorskim.