ROSTWOROWSKI Henryk

Urodzony 27 stycznia 1912 w majątku Rybczewice (powiat Krasnystaw) w rodzinie ziemiańskiej; syn Wojciecha Rostworowskiego, prawnika, publicysty, działacza społecznego, i Elżbiety z Plater-Zyberków. W 1930 zdał maturę w Gimnazjum Państwowym w Zakopanem. W 1930-32 studiował w Institut d’Enseignement Commercial w Grenoble, a następnie do 1939 prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu (1933/34). Od 1935 pracował jako dziennikarz i publicysta w Polskiej Agencji Publicystycznej w Warszawie. Wziął udział w kampanii wrześniowej 1939 jako oficer ordynansowy generała Zygmunta Podhorskiego, dowódcy Brygady Suwalskiej; został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po kapitulacji, w grupie gen. Franciszka Kleeberga, 6 października dostał się do niewoli i przebywał kolejno w obozach jenieckich w Ziegenhein, Oflagu IX B w Weilburgu, w Osterode i przez pięć lat w Oflagu II C w Woldenbergu. W czasie pobytu w obozach rozwijał działalność literacką, a także teatralną jako autor, tłumacz tekstów oraz aktor. Już w listopadzie 1939 uczestniczył w programach artystycznych słowno-muzycznych Czarna kawa przy piwie w Oflagu IX B; był współautorem sztuk wystawianych w teatrze Oflagu II C. Przełożył sztukę J. Giraudoux Ondyna. Wiersze zamieszczał w wydawanych przez jeńców powielanych „Oflag IX B” i „Warsztat Zespołu Zaułek Literacki”. Jego utwory poetyckie i teksty piosenek były też przedrukowywane w krajowych czasopismach i wydawnictwach konspiracyjnych (m.in. wiersze: Ballada o paczkach, Kamieniołomy, Program sylwestrowy, Wierszyk o odwszeniu w Antologii poezji współczesnej. Warszawa 1937 [właśc. 1941]). W maju 1945 powrócił do kraju i został powołany do Wojska Polskiego w stopniu porucznika z przydziałem do Teatru Domu Żołnierza w Łodzi, gdzie występował jako aktor i piosenkarz. Zajmował się też pisaniem tekstów piosenek, które śpiewał przeważnie w opracowaniu muzycznym Franciszki Leszczyńskiej w Polskim Radiu, a ponad 20 z nich nagrał na płytach. W 1946 został zdemobilizowany na własną prośbę. Przekładał utwory dramatyczne, głównie z języka francuskiego; tłumaczył też teksty polskich piosenek na język francuski. W 1946 opublikował w czasopiśmie „Przygoda” (nr 10-27, 30-32) wierszowany cykl dla dzieci pt. Przygody nieustraszonego Hipka. W 1948 ożenił się z Teresą Czartoryską, rzeźbiarką. W tymże roku zamieszkał w Warszawie. Od 1951 należał do Związku Literatów Polskich. Był członkiem założycielem Związku Polskich Autorów i Kompozytorów Utworów Rozrywkowych „ZAKR”. Zmarł 13 sierpnia 1984 w Warszawie; pochowany w Pyrach pod Warszawą.