ROPPEL Leon

Urodzony 19 września 1912 w Wejherowie; syn Franciszka Roppla, pracownika kolei, działacza kaszubskiego, i Julianny z domu Szreder (Schröder). W 1933 ukończył gimnazjum klasyczne w Wejherowie i rozpoczął studia początkowo w zakresie filologii słowiańskiej, później niemieckiej na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie; w 1937 uzyskał absolutorium. Debiutował w 1933 na łamach „Gazety Kaszubskiej” artykułem pt. Powtórzona historia (nr 122; podpisany R.A.R; następnie zamieszczał tam cotygodniowe felietony pt.Piętów Tóna godô) oraz jako poeta w „Gazecie Gdyńskiej” wierszem pt. Antoniemu Abrahamowi w hołdzie (nr 143). Około 1935 był współzałożycielem Polskiego Teatru Akademickiego w Krakowie. W 1938-39 publikował artykuły w pomorskich pismach „Klëka”, „Teka Pomorska”, „Zrzesz Kaszëbsko”. Od lutego do czerwca 1939 był nauczycielem języka niemieckiego w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. J. Słowackiego w Kowlu na Wołyniu. Po wybuchu II wojny światowej pracował jako robotnik w firmach budowlanych w Gdańsku i Królewcu, następnie, poszukiwany przez gestapo, zatrudnił się jako księgowy w firmach budowlanych w Libawie na Łotwie i w Johwi w Estonii. Po powrocie do kraju w 1945 zamieszkał w Gdyni-Orłowie i podjął pracę w Zarządzie Miejskim w Sopocie. W tymże roku uzyskał magisterium na UJ. W 1946 ożenił się z Marią Ludwiką Makowską, bibliotekarką. Nawiązał współpracę z rozgłośnią gdańską Polskiego Radia, w dziale audycji regionalnych. Następnie pracował jako księgowy w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym (później Gdańskie Przemysłowe Zjednoczenie Budowlane; 1946-54) i w Zjednoczeniu Budownictwa Wojskowego w Gdyni (1954-57). Równocześnie rozwijał twórczość literacką, publikując prozę, wiersze, rozprawy i artykuły w czasopismach regionalnych, m.in. w „Rejsach” (1946-58, liczne wiersze, artykuły, proza podpisywał też Piętów Tóna) i „Kaszëbë” (1957-61, artykuły podpisywał też: Józef Larski, L.R., Leon Orłowski, (Lu), P.T., Piętów Tóna). W 1957 współuczestniczył w zakładaniu Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego. W 1957-59 był pracownikiem organizacyjnym w oddziale gdańskim redakcji „Słowa Powszechnego”, w 1959-60 pełnił obowiązki zastępcy dyrektora do spraw organizacyjnych w Instytucie Bałtyckim w Gdańsku. W 1958-61 był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Gdyni. W 1959 został członkiem Związku Literatów Polskich. W 1961-62 pracował jako redaktor w Dziale Wydawnictw Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. W 1962 otrzymał literacką nagrodę Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. Od tegoż roku pracował jako lektor języka niemieckiego kolejno w Akademii Medycznej w Gdańsku, w Wyższej Szkole Pedagogicznej i na Uniwersytecie Gdańskim (UG; 1963-70). Współpracował w tym czasie z „Biuletynem Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego” (1963-69) i „Literami” (od 1964). W 1964 otrzymał nagrodę regionalną im. W. Pietrzaka, przyznaną przez Stowarzyszenie PAX. Był korespondentem terenowym Nowej księgi przysłów i wyrażeń przysłowiowych polskich, opracowanych przez zespół pod kierunkiem prof. Juliana Krzyżanowskiego, oraz inicjatorem „Biblioteki Kaszubskiej” w Wydawnictwie Morskim. Należał do współzałożycieli Gdańskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. W 1970 został wykładowcą w Studium Praktycznej Nauki Języków Obcych UG. W tymże roku za pracę publicystyczną i edytorską otrzymał Medal Stolema, przyznawany przez Klub Pomerania przy Zrzeszeniu Kaszubsko-Pomorskim, oraz nagrodę Ministra Żeglugi za badania nad portami słowiańskimi. Uczestniczył w pracach nad ustalaniem zasad pisowni kaszubskiej (1974). W 1977 przeszedł na emeryturę. Wchodził w skład Podkomisji Językowej Komisji Morskiej Towarzystwa Przyjaciół Nauki i Sztuki w Gdańsku, był członkiem Gdańskiego Towarzystwa Naukowego i Polskiego Towarzystwa Nautologicznego. Wyróżniony odznaką honorową Za Zasługi dla miasta Gdańska (1960), odznakami Zasłużony Działacz Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich (1964) i Zasłużony Ziemi Gdańskiej (1965). Zmarł 12 maja 1978 w Gdyni; pochowany tamże na cmentarzu parafialnym w Orłowie.