BIO
Urodzony 22 października 1938 w Wilnie; syn Tadeusza Jacka Rolickiego, dziennikarza, i Eweliny z Łaniewskich, polonistki i filologa klasycznego. Uczęszczał do Liceum im. Oswalda Balcera w Zakopanem; w 1956 zdał maturę. Następnie studiował historię na Uniwersytecie Warszawskim; w 1961 uzyskał magisterium. W czasie studiów rozpoczął twórczość publicystyczną. Debiutował w 1958 artykułem pt. Z myślą o bibliotekarzach i — czytelnikach, opublikowanym w „Dzienniku Polskim” (nr 188). W 1961-67 był zatrudniony jako reporter w tygodniku „Polityka”; zamieszczał tu też artykuły, recenzje i wywiady. Od 1963 był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP; do 1982). W 1968 otrzymał nagrodę im. J. Bruna dla młodych dziennikarzy, przyznaną przez SDP. W 1967-72 kierował działem reportażu tygodnika „Kultura” (w 1973 został zastępcą redaktora naczelnego; w 1966-74 na łamach tego pisma publikował artykuły i recenzje (podpisany też: j.r., J.R.). Od 1971 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (do 1981). W 1976 ożenił się z Ewą Staśko, dziennikarką. W 1974 ogłaszał w „Życiu Warszawy” cykl felietonów pt. Z życiem pod pachę. W 1974-78 był redaktorem naczelnym i organizatorem Naczelnej Redakcji Publicystyki Kulturalnej Telewizji Polskiej. W 1975 otrzymał nagrodę Ministra Kultury II stopnia, a w 1977 nagrodę im. B. Prusa oraz nagrodę „Polityki” Drożdże. W 1974 opracowywał telewizyjny cykl programowy pt. Sam na sam z .... W 1974, 1975 i 1976 był wyróżniony nagrodą Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji, a w 1975 i 1976 otrzymał nagrodę Złoty Ekran. Był też autorem programów telewizyjnych Tylko w niedzielę oraz XYZ .... W 1976 został członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP). W 1978-80 pełnił funkcję dyrektora generalnego do spraw artystycznych Polskiego Radia i Telewizji. W 1981 był komentatorem w tygodniku „Kultura”. W 1984-86 zajmował stanowisko zastępcy redaktora naczelnego, a w 1986-90 redaktora naczelnego Polskiej Agencji Interpress-Film. W 1985-86 był korespondentem i nadsyłał reportaże filmowe i prasowe z Meksyku, Kolumbii i Cypru. W 1986-90 pełnił funkcję redaktora naczelnego Naczelnej Redakcji Filmowej Telewizji Polskiej. W 1983 został członkiem nowego ZLP. W 1991 założył firmę telewizyjną PolNet Service, której do 1992 był prezesem. W 1997-2000 był redaktorem naczelnym dziennika „Trybuna”. Współpracował z rozgłośniami radiowymi i telewizyjnymi jako komentator bieżących wydarzeń politycznych, został publicystą dziennika „Fakt”. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1972), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1975). Mieszka w Warszawie.
Twórczość
1. Brałem łapówki. [Reportaże]. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry” 1966, 252 s.
Nagrody
2. Z życiem pod pachę. [Reportaże]. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry” 1968, 236 s.
3. Przodem do przodu. [Reportaże]. Warszawa: Czytelnik 1972, 213 s.
4. Kochana mamo, wyrób mi alibi. [Reportaże]. Warszawa: Czytelnik 1974, 134 s.
5. Nie tylko brałem. [Reportaże]. Warszawa: Czytelnik 1976, 234 s.
6. Dygnitarz. [Powieść]. Warszawa: Czytelnik 1982, 282 s.
7. Edward Gierek — przerwana dekada. Wywiad rzeka. Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza „BGW” 1990, 250 s. Wyd. 2 Warszawa: FAKT; Polska Oficyna Wydawnicza „BGW” 1990.
8. Edward Gierek — replika. Prawda do końca. Wywiad rzeka. Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza „BGW” 1990, 238 s.
9. Prezenter. [Powieść]. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza 1990, 253 s.
10. Zbigniew Bujak — przepraszam za „Solidarność”. [Wywiad rzeka]. Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza „BGW” 1991, 171 s.
11. Edward Gierek. Życie i narodziny legendy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry” 2002, 369 s.
Omówienia i recenzje
• Ankieta dla IBL PAN 1988, 2000.
