BIO
Urodzony 28 września 1879 w Warszawie; syn Jakuba Rogowicza, lekarza , i Marii z Zawadzkich. Ukończył rosyjskie V gimnazjum filologiczne w Warszawie. Debiutował w 1894, publikując Listy z Niemiec w „Gazecie Polskiej” (nr 4, 17, 111, 122, 126; podpisany: Wacław R., Wł.R., W.R.). Od 1898 studiował na Uniwersytecie Warszawskim (UW) przez rok medycynę, następnie przez pół roku prawo. Za swój właściwy debiut literacki uważał opowiadanie pt. De mortuis nil nisi bene. Szkic z teki podróżnej, zamieszczone w 1900 w tygodniku „Wędrowiec” (nr 32). W tym czasie także publikował wiersze i drobne utwory prozą, m.in. w „Bluszczu” (1900-03), „Prawdzie” (1900-03), „Głosie” (1901-02), „Tygodniku Mód i Powieści” (1902-04). W 1900-01 podróżował po Kaukazie. W 1906-09 studiował na Faculté des Lettres na Sorbonie w Paryżu, skąd nadsyłał korespondencje do „Tygodnika Ilustrowanego”. W 1907 zgłosił swą kandydaturę do paryskiej loży masońskiej Wielkiego Wschodu Francji Les Rénovateurs. Po powrocie do Warszawy został recenzentem teatralnym i sekretarzem redakcji „Prawdy” (1910). Ożenił się z Wandą Fukierówną. Współpracował z „Nową Gazetą” (1908-14) i „Tygodnikiem Ilustrowanym” (1910-13). Działalność przekładową rozpoczął w 1911 tłumaczeniem Tragedii florenckiej O. Wilde’a, opublikowanym w „Miesięczniku Literackim i Artystycznym” (nr 4). W następnych latach dokonywał licznych przekładów głównie z literatury francuskiej, a także rosyjskiej. W 1913-16 redagował miesięcznik „Wieś i Dwór”. W 1916-19 był zastępcą sekretarza Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie do 1922 sekretarzem generalnym Teatrów Miejskich w Warszawie. W tym czasie zaczął pisać utwory dramatyczne. W 1920 wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Był członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (ZZLP; od 1920) oraz Polskiego PEN Clubu. Artykuły na tematy teatralne publikował w „Scenie Polskiej” (1922-31), o literaturze m.in. w „Wiadomościach Literackich” (1924-25, 1928-34, 1936-38), a na tematy polityczne sporadycznie w „Gazecie Polskiej” (1930-36), „Epoce” (1932-38), „Kurierze Porannym” (1933-35), „Dzienniku Ludowym” (1937-38); pisał także do czasopism radiowych „Radio” (1931-34) i „Antena” (1934-39). Współpracował z Polskim Radiem jako prelegent i autor słuchowisk. W 1924-28 pracował jako referent spraw literackich w Departamencie Sztuki Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Odbył kilka podróży zagranicznych do Francji (1925-26, 1930), Jugosławii i Grecji (1931). W 1936 wszedł w skład prezydium Komisji Literackiej przy Lidze Obrony Praw Człowieka i Obywatela w Polsce. Należał od 1937 do warszawskiego Klubu Demokratycznego, wchodził w skład jego zarządu. Pełnił funkcję sekretarza Warszawskiej Kasy Przezorności i Pomocy dla Literatów i Dziennikarzy (tzw. Kasa Literacka). W 1939 wszedł do zarządu Oddziału Warszawskiego ZZLP. Był żonaty ze Stefanią primo voto Gajdzińską (zmarła ok. 1946). Po wybuchu II wojny światowej wyjechał z Warszawy do Wilna i przebywał tam do 1940. Publikował w tym okresie artykuły literackie w „Kurierze Wileńskim”. Następnie wrócił do Warszawy, gdzie współpracował z podziemną prasą. Po wojnie, w 1945 osiedlił się na krótko w Matejkowicach na Dolnym Śląsku, ale wkrótce znów zamieszkał w Warszawie. Był działaczem Stronnictwa Demokratycznego i w jego organie „Kurier Codzienny” redagował kolumnę pt. Kurier literacki. Brał aktywny udział w pracach Oddziału Warszawskiego ZZLP (od 1949 Związku Literatów Polskich); przewodniczył warszawskiej Sekcji Tłumaczy Związku. W 1946 pojechał na kongres PEN Clubów w Sztokholmie; następnie podróżował przez trzy miesiące po Szwecji. W tymże roku ogłosił w „Robotniku” cykl pt. Znasz-li ten kraj na północy? (Szwecja w oczach Polaka). Wówczas także został wiceprezesem zarządu głównego Towarzystwa Polsko-Szwedzkiego. Był członkiem Rady Naczelnej Ogólnopolskiej Ligi do Walki z Rasizmem. Kontynuował prace przekładowe, spisywał wspomnienia; w 1948 publikował w „Odrodzeniu” cykl pt. Niedyskretne wspomnienia. W 1951 otrzymał nagrodę Polskiego PEN Clubu za całokształt pracy przekładowej. Ożenił się z Wandą Drozdowską. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1946), Krzyżem Oficerskim (1952) i Krzyżem Komandorskim (1955) Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 8 marca 1960 w Warszawie.
Twórczość
1. Zocha. Powieść współczesna. Warszawa: Skład główny w Księgarni M. Borkowskiego 1902, 306 s.
2. Hedda. Poemat. „Tygodnik Mód i Powieści” 1903 nr 1-3. Wyd. osobne Warszawa: M. Borkowski 1903, 30 s.
3. Mozaika kaukaska. Impresje; Legendy; Kartki z podróży; Opowiadania; Wrażenia. Warszawa: Gebethner i Wolff 1905, 167 s.
Zawartość
4. Proscenium. [Opowiadania]. Warszawa: Towarzystwo Akcyjne S. Orgelbranda S-ów 1906, 147 s.
Zawartość
5. Miłość w dramatach Oskara Wilde’a. „Nowa Gazeta” 1913 nr 495, 506, 530, 542, 566. Wyd. osobne Warszawa: H. Siegenfeld 1922, 46 s.
6. Rywalki. Nowele. Warszawa: [drukarnia] A. Hurkiewicz 1915, 221 s.
Zawartość
7. Chór pielgrzymów. Dramat w 1 akcie. „Bluszcz” 1918 nr 19-34. Prapremiera: Warszawa, Teatr Rozmaitości 1918.
8. Zatruty zdrój. Dramat w 3 aktach. Prapremiera: Warszawa, Teatr Rozmaitości 1919.
9. Alchemik miłości. Romans w 3 aktach z prologiem i epilogiem. „Pani” 1922 nr 1-12. Prapremiera: Warszawa, Teatr Reduta 1922.
10. Samson. [Powieść]. Warszawa: Książki Ciekawe [1923], 160 s. Por. poz. ↑.
11. Dalila. Tragikomedia o Samsonie w 3 aktach. Warszawa: Życie Teatru 1925, 62 s. Por. poz. ↑.
12. Pokusa o zmierzchu. Powieść. Warszawa: Księgarnia Biblioteki Dzieł Wyborowych [1925], 141 s.
13. Historie do niczego nie podobne. Warszawa: Rola 1928, 180 s.
Zawartość
14. Reflektorem po czarnych koszulach. To i owo o faszystach. Warszawa: M. Fruchtman 1932, 119 s.
15. Topór faszyzmu nad głową Europy. [Szkic publicystyczny]. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1945, 30 s.
16. Kolorowe wspomnienia. [Szkice literackie]. Warszawa: Czytelnik 1956, 226 s.
Zawartość
17. Warszawa wydarta niepamięci. Kraków: Wydawnictwo Literackie 1956, 183 s.
Przekłady
Zawartość
Przedruk poszczególnych opowiadań w: I. Bunin: Czara życia i inne opowiadania. Warszawa: Czytelnik 1957; I. Bunin: Gramatyka miłości i inne opowiadania. Warszawa: Czytelnik 1972, wyd. 2 skrócone tamże 1976; I. Bunin: Ciemne aleje i inne opowiadania. Warszawa: Czytelnik 1980 [właśc. 1981].
T. 1. Dziewczęta. 1937, 284 s.
T. 2. Litujmy się nad kobietami. 1937, 239 s.
T. 3. Demon dobra. 1938, 261 s.
Cz. 3. Miłość chłopięca. 1938, 323 s.
Cz. 4. Eros paryski. 1939, 241 s.
Omówienia i recenzje
• Ankieta dla IBL PAN ok. 1953.
