RABOWICZ Edmund

Urodzony 6 stycznia 1928 w Felinie na Wileńszczyźnie; syn Tadeusza Rabowicza, rolnika, i Marianny z domu Stwoł. Podczas okupacji niemieckiej uczył się w 1942-44 na tajnych kompletach maturalnych w Wilnie. W 1944 wstąpił do brygady Armii Krajowej „Naron” i walczył z Niemcami pod Majszegołą, na linii Wilno-Kowno. W 1945 przybył w ramach tzw. akcji repatriacyjnej z Wilna do Poznania, gdzie uczęszczał do szkoły średniej i we wrześniu tegoż roku zdał maturę. Następnie studiował polonistykę i psychologię na Uniwersytecie Poznańskim, zarabiając jednocześnie na życie jako nauczyciel języka polskiego w Szkole Przemysłowej w Starołęce i w Liceum Ogólnokształcącym w Słupczy. Po uzyskaniu w 1950 magisterium, został asystentem profesora Romana Pollaka w Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w Gdańsku. W 1959-62 współpracował na pracach zleconych z Instytutem Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk w Warszawie i z Gdańskim Towarzystwem Naukowym. W 1963-86 napisał około 69 haseł do Polskiego słownika biograficznego. W 1965 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Stanisław Trembecki w świetle nowych źródeł (promotor profesor Tadeusz Mikulski, po jego śmierci profesor Władysław Floryan). W tymże roku został adiunktem Katedry Historii Literatury WSP w Gdańsku, a w 1969 otrzymał stanowisko docenta. W 1970-72 był kierownikiem Studium Doktoranckiego Filologii Polskiej na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Pełnił także funkcję przewodniczącego Senackiej Komisji Bibliotecznej. Od 1973 prowadził nadto wykłady i seminaria magisterskie w Wyższej Szkole Nauczycielskiej w Słupsku. W 1973-87 był kierownikiem Zakładu Historii Literatury UG. W 1986 uzyskał habilitację na podstawie rozprawy pt. Literatura okolicznościowa polskiego Oświecenia. Próby syntez i życiorysy twórców. Sporządził niewykorzystany przez siebie zbiór przygotowywanych do edycji tekstów literatury okolicznościowej oraz kartoteki dotyczące wielu zjawisk piśmiennictwa oświeceniowego. Całokształt literatury okresu Oświecenia zgromadził w postaci około 1000 mikrofilmów (stare druki i rękopisy). Wyróżniony m.in. odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1974), Złotym Krzyżem Zasługi (1981), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1985), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1986). Zmarł 31 sierpnia 1987 w Gdańsku.