BIO
Urodzony 6 stycznia 1928 w Felinie na Wileńszczyźnie; syn Tadeusza Rabowicza, rolnika, i Marianny z domu Stwoł. Podczas okupacji niemieckiej uczył się w 1942-44 na tajnych kompletach maturalnych w Wilnie. W 1944 wstąpił do brygady Armii Krajowej „Naron” i walczył z Niemcami pod Majszegołą, na linii Wilno-Kowno. W 1945 przybył w ramach tzw. akcji repatriacyjnej z Wilna do Poznania, gdzie uczęszczał do szkoły średniej i we wrześniu tegoż roku zdał maturę. Następnie studiował polonistykę i psychologię na Uniwersytecie Poznańskim, zarabiając jednocześnie na życie jako nauczyciel języka polskiego w Szkole Przemysłowej w Starołęce i w Liceum Ogólnokształcącym w Słupczy. Po uzyskaniu w 1950 magisterium, został asystentem profesora Romana Pollaka w Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w Gdańsku. W 1959-62 współpracował na pracach zleconych z Instytutem Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk w Warszawie i z Gdańskim Towarzystwem Naukowym. W 1963-86 napisał około 69 haseł do Polskiego słownika biograficznego. W 1965 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Stanisław Trembecki w świetle nowych źródeł (promotor profesor Tadeusz Mikulski, po jego śmierci profesor Władysław Floryan). W tymże roku został adiunktem Katedry Historii Literatury WSP w Gdańsku, a w 1969 otrzymał stanowisko docenta. W 1970-72 był kierownikiem Studium Doktoranckiego Filologii Polskiej na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Pełnił także funkcję przewodniczącego Senackiej Komisji Bibliotecznej. Od 1973 prowadził nadto wykłady i seminaria magisterskie w Wyższej Szkole Nauczycielskiej w Słupsku. W 1973-87 był kierownikiem Zakładu Historii Literatury UG. W 1986 uzyskał habilitację na podstawie rozprawy pt. Literatura okolicznościowa polskiego Oświecenia. Próby syntez i życiorysy twórców. Sporządził niewykorzystany przez siebie zbiór przygotowywanych do edycji tekstów literatury okolicznościowej oraz kartoteki dotyczące wielu zjawisk piśmiennictwa oświeceniowego. Zgromadził stare druki i rękopisy z okresu Oświecenia w postaci około 1000 mikrofilmów. Wyróżniony m.in. odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1974), Złotym Krzyżem Zasługi (1981), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1985), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1986). Zmarł 31 sierpnia 1987 w Gdańsku; pochowany tamże na Cmentarzu Srebrzysko.
Twórczość
1. Stanisław Trembecki w świetle nowych źródeł. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk 1965, 542 s. Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk.
Artykuły w czasopismach i książkach zbiorowych, m.in.
Prace edytorskie i redakcyjne
Cz. 1. 1788-1789. 1998, 377 s.
Cz. 2: 1790-1792. 2000, 381 s.
Omówienia i recenzje
• Informacje I. Kadulskiej i K. Maksimowicz 1999.