KURECKA Maria

Urodzona 20 lipca 1920 w Płocku; córka Aleksandra Kureckiego, właściciela przedsiębiorstwa spedycyjnego, i Janiny z Waśniewskich, nauczycielki; matka Aleksandra Wirpszy, poety i krytyka literackiego (pseudonim Leszek Szaruga). Od sierpnia 1920 mieszkała z rodzicami w Gdańsku, gdzie uczęszczała do szkoły powszechnej. Naukę w szkole średniej odbywała początkowo w Gimnazjum ss. Sacré Coeur w Polskiej Wsi pod Poznaniem, a następnie w Gimnazjum ss. Niepokalanek w Szymanowie pod Warszawą, gdzie w 1939 zdała egzamin maturalny. Po wybuchu II wojny światowej, jako obywatelka Wolnego Miasta Gdańska przebywała w roku akademickim 1939/40 w Berlinie i Lipsku, gdzie uzyskała dyplom szkoły lingwistycznej Dr Nagel Schule w zakresie języka angielskiego. Następnie mieszkała w Warszawie, pracując w okresie okupacji niemieckiej jako urzędniczka początkowo w Starostwie Powiatowym Warszawskim, a następnie w dyrekcji Polskiego Monopolu Zapałczanego (PMZ). Jednocześnie w 1941 podjęła studia polonistyczne na tajnym Uniwersytecie Warszawskim, które przerwała w 1943 ze względu na zły stan zdrowia. Brała udział w powstaniu warszawskim 1944 jako sanitariuszka w szpitalu Polskiego Czerwonego Krzyża. Wyszedłszy z Warszawy we wrześniu jako członek eskorty sanitarnej ludności cywilnej opuszczającej miasto, uciekła z obozu przejściowego w Pruszkowie. Następnie pracowała w biurze fabryki zapałek w Błoniu pod Warszawą, a od lutego 1945 jako urzędniczka w dyrekcji PMZ w Krakowie. W czerwcu 1945 wyszła za mąż za poetę Witolda Wirpszę. W 1946 przeniosła się do Warszawy, a w 1947 do Szczecina. Jako tłumaczka debiutowała w 1947 przekładem fragmentu Dżumy Alberta Camusa pt. Dżuma zmusza do myślenia, ogłoszonym w tygodniku „Nowiny Literackie” (nr 40/41). W 1949 w Rozgłośni Szczecińskiej Polskiego Radia prowadziła cotygodniowe audycje pt. Co czytać oraz cykliczne programy omawiające nowości wydawnicze przekładów z języków obcych zatytułowane Wśród książek (pod pseudonimem Marian Kosowski). W 1950-55 współpracowała stale z „Przeglądem Kulturalnym”, publikując przekłady z literatury niemieckojęzycznej i artykuły literackie. W 1950 została członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP). Od 1951 należała do Sekcji Tłumaczy przy Polskim PEN Clubie. W 1953-55 opiekowała się Kołem Młodych przy Oddziale Szczecińskim ZLP. Prowadziła również działalność odczytową z ramienia szczecińskiego Frontu Narodowego oraz Towarzystwa Wiedzy Powszechnej; wykładała w Wieczorowym Studium Marksizmu-Leninizmu. W 1954-55 pracowała na stanowisku kierownika działu literackiego Rozgłośni Szczecińskiej Polskiego Radia. W 1956 ponownie zamieszkała w Warszawie. Rozwijając twórczość przekładową i krytycznoliteracką publikowała m.in. w „Twórczości” (1947-49, 1956, 1967, 1970), „Nowej Kulturze” (1950-63), „Świecie” (1956, 1959-66, 1969), „Argumentach” (1958, 1960, 1962-63), „Zwierciadle” (1958-61, 1965-66, 1968-69), „Polityce” (1962-63, 1968), „Życiu Literackim” (1962-63, 1965). W 1964 została członkiem Polskiego PEN Clubu. W 1965 otrzymała, w związku z pracą nad monografią o Janie Christianie Andersena, stypendium duńskiego Ministerstwa Kultury, które umożliwiło jej podróże do Danii i Szwecji. W 1967 otrzymała nagrodę tłumaczy niemieckiej Akademie für Sprache und Dichtung w Darmstadcie. W 1970 wyjechała na stałe za granicę; początkowo mieszkała w Wiedniu, a w 1971 przez parę miesięcy w Lucernie w Szwajcarii. W drugiej połowie 1971 zamieszkała w Berlinie Zachodnim. W 1982 ukończyła z tytułem magistra studia uniwersyteckie w Berlinie Zachodnim w dziedzinie romanistyki i bibliotekoznawstwa. Artykuły i recenzje literackie, utwory literackie oraz przekłady publikowała w czasopismach emigracyjnych: „Tydzień Polski” (Londyn, 1975), „Kultura” (Paryż, 1975-86, z przerwami), „Zeszyty Literackie” (Paryż, 1984), „Archipelag” (Berlin Zachodni, 1984-86) oraz w wydawanym poza cenzurą wrocławskim czasopiśmie „Obecność” (1986). Zmarła 10 stycznia 1989 w Berlinie Zachodnim.