KUNDA Bogusław Sławomir

Urodzony w 27 lipca 1943 w Teheranie (Iran); syn Romana Kundy, oficera, a po wojnie kolejno rolnika i pracownika umysłowego, oraz Julii z Linków, nauczycielki. Od września 1943 do połowy 1945 mieszkał z matką w Karaczi (Indie), a po zakończeniu II wojny światowej i powrocie ojca z frontu wyjechał z rodzicami do ówczesnej Południowej Rodezji (obecnie Zimbabwe), gdzie do lipca 1947 przebywał w obozach dla Polaków w Rusapee i Gatooma. Następnie powrócił z rodzicami do Polski i zamieszkał na Dolnym Śląsku najpierw w miejscowości Krzeszów, a potem Rędziny pod Kamienną Górą. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Kamiennej Górze, tu w 1961 uzyskał maturę. Następnie przez rok pracował w Prezydium Gromadzkiej Rady Narodowej w Czarnym Borze jako administrator domów mieszkalnych. W 1962 roku zaczął studiować filozofię i filologię polską na Uniwersytecie Wrocławskim (UWr). W 1964 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W tymże roku debiutował wierszami pt. Rzut młotem, Z moich wędrówek, opublikowanymi na łamach studenckiego dwutygodnika „Agora” (15 maj – 1 czerwiec); z pismem tym, przekształconym następnie w miesięcznik, współpracował do 1969; należał także do jego zespołu redakcyjnego. W 1965 był współzałożycielem, a następnie do 1973 członkiem Grupy Literackiej „Agora”, powstałej przy tym piśmie. Zawarł związek małżeński z Marią Janusz. W czerwcu 1967 uzyskał magisterium z filozofii. Następnie do grudnia 1967 pracował jako wychowawca w Zakładzie Poprawczym i Schronisku dla Nieletnich. Wiersze, prozę, artykuły, tłumaczenia z literatury czeskiej, słowackiej i recenzje publikował wówczas m.in. w pismach: „Zwrot” (1968-72, 1976-77, 1980), „Miesięcznik literacki” (1969, 1972-83), „Nadodrze” (1969-79, z przerwami), „Student” (1970-79). W 1968 podjął pracę jako asystent w Instytucie Filozofii, Socjologii i Logiki UWr. (Katedra i Zakład Filozofii Marksistowskiej). Jako historyk filozofii debiutował w 1971 fragmentem pracy magisterskiej pt. Wprowadzenie do antropologii filozoficznej Karola Bovillusa, wydrukowanym w piśmie „Acta Universitatis Wratislaviensis” (nr 136). W 1973 został zatrudniony jako asystent w Zakładzie Filozofii Marksistowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej (AGH) w Krakowie. W 1975 obronił pracę doktorską pt. Mniejszość narodowa w krajach socjalistycznych w warunkach środkowoeuropejskich w świetle marksistowskiej teorii narodu, za którą otrzymał nagrodę rektora AGH. W tymże roku został członkiem Klubu Twórców i Działaczy Kultury „Kuźnica”. Kontynuował twórczość poetycką, krytyczną i przekładową, m.in. publikował na łamach pism „Literatura Ludowa” (1972-76), „Nowy Wyraz” (1973, 1975, 1979-80), „Życie Literackie” (1974-88; w 1974-78 członek zespołu redakcyjnego), „Magazyn Kulturalny” (1975-83; tu cykl felietonów podpisywany Foryś; także członek zespołu redakcyjnego) oraz kwartalnika „Zdanie” (1978-81; także członek zespołu redakcyjnego). Od 1977 należał do Związku Literatów Polskich (ZLP). W 1980-83 pracował jako adiunkt w Katedrze Nauk Społeczno-Politycznych Katowickiego Uniwersytetu Śląskiego (filia w Cieszynie), a następnie w Ośrodku Badań Prasoznawczych w Krakowie, w którym od października 1985 pełnił funkcję kierownika Pracowni Analizy Czasopism. Nadal rozwijał współpracę z czasopismami: od 1983 był członkiem zespołu redakcyjnego miesięcznika „Zdanie” i „Pisma Literacko-Artystycznego”, a od 1986 „Zeszytów Prasoznawczych.” Od 1987 prowadził w „Dzienniku Polskim stały felieton Wokół literatury. Był laureatem konkursów literackich. W 1988 otrzymał nagrodę m. Krakowa za osiągnięcia w dziedzinie literatury i publicystyki. Od 1989 był wiceprezesem Oddziału Krakowskiego i członkiem Zarządu Głównego nowego ZLP. Odznaczony m.in. Brązową Odznaką im Janka Krasickiego (1970), Odznaką Honorową Socjalistycznego Związku Studentów Polskich(1977). Zmarł 25 czerwca 1991 w Krakowie.