KULICZKOWSKA Krystyna

Urodzona 29 października 1912 w Warszawie; córka Tadeusza Jaroszyńskiego, lekarza psychiatry, i Jadwigi z Jasińskich, autorki powieści (pod nazwiskiem secundo voto: Kopeć). W 1931 ukończyła szkołę średnią im. C. Plater-Zyberk w Warszawie, po czym studiowała filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim (UW); w 1938 uzyskała magisterium. W czasie studiów pracowała w Kole Polonistów. Należała do Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej, a następnie do Klubu Demokratycznego. Wyszła za mąż za Tadeusza Kuliczkowskiego. Debiutowała w 1935 wierszem Do poezji, ogłoszonym w piśmie „Tęcza” (nr 7), z którym współpracowała też w latach następnych. Artykuły i recenzje publikowała m.in. w „Pionie” (1936-38), „Bluszczu” (od 1936), „Młodej Matce” (1937-39). Po wybuchu II wojny światowej przebywała nadal w Warszawie. Pracowała w konspiracyjnym Związku Syndykalistów Polskich, publikowała (pod pseudonimem Krystyna Janowska) felietony w czasopismach „Sprawa” i „Syndykalista.” Zajmowała się tajnym nauczaniem, brała także udział w pracach Klubu Inteligencji Pracującej. W 1942-44 ukrywała się pod nazwiskiem Kowalska. W czasie powstania warszawskiego pracowała w redakcji gazetki „Barykada Powiśla” (publikując jednocześnie artykuły i felietony) oraz w drukarni przy powielaniu biuletynu Iskra. Po upadku powstania zamieszkała w Krościenku, gdzie prowadziła tajne komplety gimnazjalne, a po wyzwoleniu, założyła w 1945 wraz z mężem Samorządowe Gimnazjum Ogólnokształcące im. S. Żeromskiego, które prowadzili do 1948. Nawiązała współpracę jako krytyk literacki z czasopismami „Odrodzenie” (1945-49), „Twórczość” (od 1946) i „Dziennik Literacki” (1948-49). W 1947-48, dojeżdżając z Krościenka, prowadziła wykłady i ćwiczenia w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. W 1949 powróciła do Warszawy, gdzie podjęła pracę w wydawnictwie Książka i Wiedza, najpierw jako redaktor, potem zastępca kierownika działu młodzieżowego. Współpracowała też z Polskim Radiem, dla którego pisała słuchowiska. W 1952-58 była pracownikiem naukowym Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, członkiem zespołu do badań nad pozytywizmem, od 1954 prowadziła też wykłady i ćwiczenia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Warszawie. Od 1958 pracowała na UW jako adiunkt w Zakładzie Literatury i Czytelnictwa Dzieci i Młodzieży Katedry Pedagogiki. W 1962 doktoryzowała się na podstawie pracy Od dydaktyzmu do artyzmu w twórczości dla dzieci. (Henryk Sienkiewicz i Maria Konopnicka); promotor prof. Julian Krzyżanowski. Jednocześnie kontynuowała twórczość krytycznoliteracką. Liczne artykuły i recenzje, dotyczące głównie literatury dla dzieci i młodzieży publikowała m.in. w „Nowych Książkach” (stale od 1958; tu głównie recenzje literatury dla dzieci i młodzieży), „Nowej Kulturze” (1958-63), „Życiu Literackim” (1959-68), „Radiu i Telewizji” (od 1961), „Nowej Szkole” (1962-67), „Współczesności” (1963-69), „Tygodniku Kulturalnym” (1964-68), „Miesięczniku Literackim” (1966-69) oraz w czasopismach zagranicznych, m.in. w czeskim piśmie „Zlatý Máj” (1959-71; w 1961-71 członek zespołu redakcyjnego). Ogłaszała też od 1962 przekłady literatury dziecięcej z języka czeskiego, drukowane w „Płomyku”, „Płomyczku” i „Świerszczyku”. Od 1957 należała do Związku Literatów Polskich (ZLP). W 1972 habilitowała się na UW na podstawie rozprawy pt. Dawne i współczesne problemy prozy dla dzieci. W 1973 została członkiem Komisji Literatury dla Dzieci i Młodzieży przy Zarządzie Głównym ZLP oraz członkiem polskiej sekcji Międzynarodowego Kuratorium Książki Dziecięcej (IBBY). W 1974 wyjechała do Neapolu, gdzie do 1976 wykładała literaturę polską w Instituto Universitario Orientale. Po powrocie do Polski kontynuowała pracę na UW, prowadząc od 1978 Zespół Naukowo-Badawczy Literatury dla Dzieci i Młodzieży Instytutu Literatury Polskiej (w 1969 była inicjatorką jego założenia). Była kilkakrotnie jurorem europejskich nagród literackich Premio Europeo di Letteratura Giovanile (1976, 1978, 1980). Otrzymała w 1976 nagrodę Prezesa Rady Ministrów za działalność krytyczną i propagowanie książki polskiej za granicą, ponadto dwukrotnie nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki: w 1977 III stopnia za twórcze osiągnięcia w dziedzinie nauki, a w 1984 II stopnia za osiągnięcia w dziedzinie dydaktyczno-wychowawczej. Odznaczona Srebrnym (1951) i Złotym (1973) Krzyżem Zasługi oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1973). Zmarła 24 czerwca 1986 w Warszawie.