KUCHTÓWNA Lidia

Urodzona 10 marca 1940 w Szlachtowszczyźnie (powiat Szczuczyn Nowogródzki) na Wileńszczyźnie; córka Mikołaja Kuchty, technika budowlanego, i Apolonii z Grobickich, nauczycielki, kierowniczki szkoły. Od 1941 mieszkała w Terezdworze pod Oszmianą. W 1945 w ramach tzw. akcji repatriacyjnej przyjechała do Bydgoszczy. Równocześnie ze szkołą podstawową (1947-53) uczyła się w Niższej Szkole Muzycznej. W 1953-57 uczęszczała do II Liceum Ogólnokształcącego im. A. Mickiewicza. Była w tym czasie członkiem Związku Młodzieży Polskiej. Następnie studiowała polonistykę na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1957-63 należała do Zrzeszenia Studentów Polskich. Debiutowała w 1959 recenzją książki Ernesta Hemingwaya Stary człowiek i morze pt. Opowieść o starym rybaku i małym chłopcu, opublikowaną w „Filipince” (nr 6). W 1960-62 była prezesem Koła Polonistów. W 1961 opublikowała pierwszą pracę naukową pt. Semantyka tekstu poetyckiego na podstawie poematu Słowackiego „W Szwajcarii” w piśmie „Językoznawca” (nr 6). Po uzyskaniu magisterium w 1962, przez dwa miesiące pracowała jako pomocnik sekretarza redakcji gazety „Żołnierz Polski Ludowej” w Bydgoszczy. W roku akademickim 1962/63 odbyła roczny staż asystencki w Katedrze Historii Literatury Polskiej Uniwersytetu Mikołaja Kopernika na seminarium teatrologicznym dra Edwarda Csató. W czasie stażu opracowywała też katalog naukowy prywatnej biblioteki prof. Konrada Górskiego. W 1963-65 była bibliografem i kierownikiem Czytelni Regionalnej w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Bydgoszczy. W tym okresie prowadziła też młodzieżowy Teatr Poezji w Wojewódzkim Domu Kultury, także reżyserowała. Była również prelegentem w Kujawsko-Pomorskim Towarzystwie Kulturalnym. W 1965 przez trzy miesiące pracowała jako lektor języka polskiego dla cudzoziemców na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W tymże roku otrzymała stypendium doktoranckie w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk (IS PAN) w Warszawie. Artykuły i recenzje publikowała m.in. w „Pomorzu” (1966-70), „Pamiętniku Teatralnym” (od 1968) i „Życiu Literackim” (1970-84). W 1969-73 pracowała w Wydziale Teatrów Dramatycznych w Ministerstwie Kultury i Sztuki. W 1970 uzyskała w IS PAN stopień doktora na podstawie pracy Działalność inscenizatorska i reżyserska Wilama Horzycy w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Toruniu (1945-48) (promotor prof. Zbigniew Raszewski). W 1973 rozpoczęła pracę jako adiunkt w IS w Pracowni Teatru Współczesnego. W 1974-78 była redaktorem działu historyczno-teatralnego w miesięczniku "Scena". W 1977 została członkiem Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI); działa w zarządzie Sekcji Krytyki Teatralnej. W 1980 uzyskała stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Irena Solska, a w 1981 stanowisko docenta. W tymże roku została członkiem Rady Naukowej IS PAN. W 1981-92 pełniła funkcję kierownika Zakładu Historii i Teorii Teatru. Od 1988 wchodzi w skład zespołu redakcyjnego serii „Studia i Materiały do Dziejów Teatru Polskiego”. W 1990 została wybrana do Komitetu Nauk o Sztuce PAN i objęła funkcję sekretarza naukowego (przez dwie kadencje). W 1993 otrzymała tytuł naukowy profesora. W 2005 otrzymała nagrodę Polskiego Ośrodka ITI. Wyróżniona odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1996). Zmarła 13 kwietnia 2023 w Warszawie.; pochowana tamże na Cmentarzu Komunalnym Północnym.