KUCHARSKI Eugeniusz

Urodzony 12 grudnia 1880 w Drohobyczu w rodzinie robotniczej; syn Jana Kucharskiego, technika górniczego, i Tekli z Bortwików. Uczęszczał do gimnazjum klasycznego w Samborze (1892-1901). Następnie odbył jednoroczną służbę wojskową w 30. austriackim pułku piechoty. W 1902-06 studiował na Uniwersytecie Lwowskim filologię polską, romańską i klasyczną, a także germanistykę i filozofię. Od 1905 pracował jako nauczyciel w szkołach średnich, najpierw we Lwowie, a później w Tarnopolu. W 1906 opublikował na łamach „Pamiętnika Literackiego” pierwszą rozprawę naukową pt. Fredro jako romantyk. Przyczynek do dziejów polskiego romantyzmu. W 1907-08 jako stypendysta Wydziału Krajowego odbył kilka podróży naukowych do Włoch i Francji w celu zapoznania się z nowszą literaturą dotyczącą historii dramatu, teatru i sztuki obu krajów. W 1908 złożył egzamin nauczycielski. Od tegoż roku uczył w gimnazjum w Stanisławowie; rozwijał tu także działalność społeczno-kulturalną, biorąc udział w założeniu Związku Naukowo-Literackiego im. J. Słowackiego, współpracując z Towarzystwem Teatrów i Chórów Włościańskich i teatrem amatorskim. Równocześnie kontynuował badania naukowe. W 1909 uzyskał doktorat filozofii na Uniwersytecie Lwowskim w zakresie filologii polskiej na podstawie pracy Romantyzm w komediach Fredry (druk „Biblioteka Warszawska” 1911 t. 1 s. 252-307). W 1911 powrócił do Lwowa i pracował nadal w szkolnictwie średnim. Studia naukowe publikował głównie w „Pamiętniku Literackim”. Zmobilizowany w 1914 do armii austriackiej odbył kampanię wschodniogalicyjską, przeszedł oblężenie twierdzy przemyskiej, a po jej kapitulacji w marcu 1915 dostał się do niewoli rosyjskiej. Przez dwa lata przebywał w obozie jenieckim w Ufie; korzystając ze zbiorów Biblioteki Miejskiej, prowadził studia nad wczesną historią Rusi i nad piśmiennictwem staroruskim. Zwolniony z obozu w maju 1917 przeniósł się do Orenburga, gdzie zorganizował polską szkołę średnią oraz wykładał na tzw. uniwersytecie dla wszystkich. W 1918 powrócił do Lwowa; kontynuował pracę nauczycielską oraz badania naukowe. W czerwcu 1921 habilitował się na Uniwersytecie Jana Kazimierza (UJK) z historii literatury polskiej na podstawie pracy Fredro a komedia obca i rozpoczął wykłady jako docent prywatny. W 1922 redagował „Poradnik Teatrów i Chórów Włościańskich”. W tym czasie wszedł w skład komitetu redakcyjnego „Pamiętnika Literackiego”. W 1925 został członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego we Lwowie, od 1927 był sekretarzem Wydziału Filologicznego tegoż Towarzystwa oraz redaktorem jego „Sprawozdań”. W 1927 został też wybrany na członka korespondenta Polskiej Akademii Umiejętności. W 1928 objął kierownictwo Katedry Porównawczej Historii Literatur na UJK jako profesor nadzwyczajny; w 1935 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Od 1929 był członkiem czynnym Polskiego Towarzystwa Filozoficznego. W 1938 został redaktorem „Pamiętnika Literackiego”. Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Lwowa przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, wykładał teorię literatury na ukraińskim Uniwersytecie im. I. Franki. W czasie okupacji niemieckiej brał udział w tajnym nauczaniu uniwersyteckim oraz w konspiracyjnych zebraniach Towarzystwa Naukowego. Po zajęciu Lwowa przez armię radziecką w 1944, prowadził do lipca 1946 Katedrę Literatury Polskiej na Uniwersytecie im. I. Franki. W 1946 wyjechał do Torunia, gdzie objął Katedrę Teorii Literatury i Literatury Porównawczej na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. W tymże roku został członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego w Toruniu oraz przewodniczącym miejscowego oddziału Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza. Po długiej chorobie zmarł 12 sierpnia 1952 w Toruniu.