KRUSZEWSKA Felicja

Urodzona 10 października 1897 we wsi Orda (powiat mohylowski) na Podolu w rodzinie ziemiańskiej; córka Józefa Kruszewskiego, syna powstańca z 1863, zesłanego na Syberię, i Janiny z Bilińskich. Dzieciństwo spędziła w dzierżawionej przez ojca wsi Babczyńce nad Dniestrem. Od 1907 uczęszczała do prywatnej szkoły ogólnokształcącej Anieli Wareckiej w Warszawie. Po maturze, w 1915 wróciła do Ordy, a w 1916 wyjechała do Petersburga, gdzie studiowała języki obce i pracowała jako tłumaczka w banku Crédit Lyonnais. Wiosną 1918 opuściła Petersburg i zamieszkała w Niemirowie na Podolu, dokąd przenieśli się jej rodzice po zniszczeniu Babczyniec w czasie działań wojennych. W tymże roku przeprowadziła się do Warszawy, gdzie podjęła studia polonistyczne i anglistyczne na Uniwersytecie Warszawskim (UW). W listopadzie tegoż roku, w okresie rozbrajania Niemców, po ukończeniu kursu sanitarnego pracowała w akademickim szpitalu wojskowym. W 1919 wyjechała do Krakowa i była tłumaczem i korespondentem w biurze sztabu gen. Józefa Hallera. Po rozwiązaniu biura wróciła do Warszawy i pracowała w tym samym charakterze we francuskiej misji wojskowej. Od 1921 studiowała dziennikarstwo w Szkole Nauk Politycznych, w 1923 uzyskała dyplom. Następnie wznowiła studia w zakresie filologii polskiej i angielskiej na UW. Debiutowała w 1921 wierszem pt. Moim chłopcom, opublikowanym w „Skamandrze” (nr 5/6); w piśmie tym zamieszczała wiersze także w 1922, 1925. Od 1924 pracowała jako tłumaczka i korespondentka w redakcji rocznika naukoznawczego „Nauka Polska”, organie Kasy im. Mianowskiego. Równocześnie rozwijała twórczość literacką, w tym również twórczość dla dzieci, współpracując m.in. z pismami „Robotnik” (1923-24, 1926-28), „Bluszcz” (1925-31), „Dziecko i Matka” (1928-34), „Wiadomości Literackie” (zwłaszcza w 1929-30), „Droga” (1930, 1932). W 1929 przebywała w Paryżu i Londynie na stypendium Funduszu Kultury Narodowej Kasy im. Mianowskiego. Z ramienia Ministerstwa Oświaty była recenzentką działu Wydawnictw Książek Młodzieżowych i Dziecięcych. Kontynuowała twórczość literacką, pisząc powieść dla młodzieży Bolesław Chrobry oraz utwór dramatyczny Pożar teatru (rękopisy spłonęły w czasie działań wojennych). Podczas okupacji niemieckiej mieszkała nadal w Warszawie. Brała udział w pracy konspiracyjnej jako członek Armii Krajowej, współpracowała z prasą podziemną. Za Hymn Polski Walczącej otrzymała nagrodę jednego z pism Polski Podziemnej. W 1943, zagrożona aresztowaniem, musiała opuścić Warszawę. Zabrana z pociągu przez Niemców podczas łapanki w Radomiu, zmarła nagle 19 marca 1943; pochowana na cmentarzu w Radomiu.