KRÓKOWSKI Jerzy

Urodzony 17 października 1898 w Krakowie; syn Leona Krókowskiego, polonisty, nauczyciela gimnazjalnego, i Zofii z Jaworskich. Uczęszczał do III Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie. Po zdaniu matury w 1916, studiował do 1921 filologię klasyczną i archeologię na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie. Od 1920 uczył języka łacińskiego w Prywatnym Gimnazjum Stanisława Jaworskiego, a w 1921 podjął nadto pracę na UJ jako młodszy asystent Katedry Filologii Klasycznej. Debiutował w 1922 rozprawą De Propertio ludibundo observationes aliquot, opublikowaną w tomie Charisteria Casimiro de Morawski septuagenario oblata; praca ta stała się też podstawą doktoratu uzyskanego w 1923. W tymże roku został starszym asystentem na UJ oraz jako stypendysta Polskiej Akademii Umiejętności (PAU) odbył podróż naukową do Włoch. Uprawiał wyczynowo taternictwo (z którego zrezygnował po tragicznej śmierci w górach siostry Zofii w 1928). W 1927 został współpracownikiem Komisji Filologicznej PAU. W tymże roku ożenił się z Jadwigą Maciejczyk. Następnie po złożeniu egzaminu nauczycielskiego pracował w Gimnazjum im. J. Zamoyskiego w Warszawie (1927-29), w Gimnazjum B. Nowodworskiego w Krakowie (1929-31) oraz, przeniesiony służbowo, w Gimnazjum im. W. Łukasińskiego w Dąbrowie Górniczej (do 1939). W czasie okupacji niemieckiej przebywał nadal w Dąbrowie Górniczej i pracował fizycznie w składzie drewna. Brał udział w tajnym nauczaniu. Po wojnie, delegowany przez Kuratorium Okręgu Szkolnego w Katowicach, od maja 1945 do marca 1946 był organizatorem i dyrektorem gimnazjum w Prudniku na Opolszczyźnie, po czym powrócił na krótko do pracy nauczycielskiej w Dąbrowie Górniczej. W 1946 zamieszkał we Wrocławiu, gdzie otrzymał stanowisko adiunkta w Instytucie Filologii Klasycznej Uniwersytetu Wrocławskiego (UWr), a po przeprowadzeniu habilitacji w 1951 na podstawie pracy Questiones epicae (wyd. 1951) stanowisko docenta. Był wieloletnim sekretarzem redakcji, a od 1952 redaktorem organu Polskiego Towarzystwa Filologicznego Eos. W pracy naukowej zajmował się szczególnie badaniem literatury łacińskiej i renesansowej poezji nowołacińskiej w Polsce. W 1954 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1959 profesora zwyczajnego. Pełnił funkcje prodziekana (1954-55) i dziekana (1955-56) Wydziału Filologicznego UWr. Od 1957 kierował nowo utworzoną na UWr. Katedrą Filologii Nowołacińskiej, a od 1958 nadto Instytutem Filologii Klasycznej. W 1959-61 był prorektorem do spraw ogólnych UWr. W następnych latach należał do Zespołu Rzeczoznawców Filologii Klasycznej w ramach Sekcji Studiów Uniwersyteckich Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego. Był członkiem Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej Polskiej Akademii Nauk, członkiem Towarzystwa Naukowego we Wrocławiu, członkiem Renaissance Society of America. Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1956). Zmarł 8 września 1967 we Wrocławiu.