KRIDL Manfred

Urodzony 11 października 1882 we Lwowie; syn Edwarda Kridla, Czecha, kapitana wojsk austriackich, i Wiktorii z Załęskich. Uczęszczał do Szkoły Realnej we Lwowie; należał do kółka socjalistycznego i wydawał pismo hektograficzne „Niewolnik”. Po zdaniu matury w 1901, studiował historię literatury, filologię francuską i filozofię na Uniwersytecie Lwowskim. Od 1902 był związany z II Proletariatem i Polskiej Partii Socjalistycznej na terenie Galicji, współdziałał ze Stronnictwem Ludowym, a w 1905-06 był członkiem organizacji wojskowej Odrodzenie i prowadził działalność oświatową w Kole Kościuszki Towarzystwa Szkoły Ludowej. Po ukończeniu studiów w 1906, wyjechał do Warszawy, gdzie był (do 1932) nauczycielem języka polskiego, początkowo w Gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego, a od 1907 w Szkole Handlowej Zgromadzenia Kupców Warszawy (także po przekształceniu jej w Państwowe Gimnazjum im. T. Czackiego). Kontynuował studia filologiczne we Fryburgu w Szwajcarii(1906-08) i w Paryżu (1908-09). Debiutował w 1907 studium Stosunek Mickiewicza do Lamennais'ego w epoce towianizmu. Od 1908 publikował recenzje i artykuły, m.in. w czasopismach „Krytyka”, „Kultura” i „Tygodnik Ilustrowany”. W 1909 doktoryzował się na Uniwersytecie Lwowskim na podstawie pracy Mickiewicz i Lamennais. Studium porównawcze (promotor: prof. Józef Kallenbach). W 1910 ożenił się z Gabrielą z Dolińskich. Po rozwodzie, uzyskanym w wyniku zmiany wyznania katolickiego na ewangelicko-reformowane, zawarł małżeństwo z Haliną Meylert. W 1910-14 redagował dział historii literatury i krytyki literackiej w miesięczniku „Książka”, w którym zamieszczał m.in. recenzje w dziale Krytyka. Publikował też stałe recenzje w dziale Piśmiennictwo w „Bibliotece Warszawskiej” (1911-14) oraz w „Tygodniku Polskim” (1912-14). W 1911 został członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (od 1932 członek nadzwyczajny, od 1933 zwyczajny); w 1911-15 był sekretarzem Komisji Badań nad Historią Literatury, w 1912-14 sekretarzem Wydziału I. W czasie I wojny światowej służył w armii austriackiej. Po zakończeniu wojny powrócił do pracy w szkolnictwie średnim. Kontynuował pracę naukową; w 1922 habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim (UW) na podstawie rozprawy Antagonizm wieszczów. Rzecz o stosunku Słowackiego do Mickiewicza. W 1923 został członkiem Komisji do Badań Literatury i Oświaty Polskiej Akademii Umiejętności. W 1924-29 był sekretarzem Komisji Badań nad Historią Literatury i Oświaty w Polsce Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Kontynuował współpracę z czasopismami, drukując w „Przeglądzie Warszawskim” (1923-25; m.in. stałe recenzje w dziale Historia literatury polskiej), „Wiadomościach Literackich” (1924-27, 1929-39), „Przeglądzie Współczesnym” (zwłaszcza w 1926-30; m.in. w dziale Nowe wydawnictwa) i „Roczniku Literackim” (1933-37). Od 1928, urlopowany z pracy w Państwowym Gimnazjum im. T. Czackiego w Warszawie, wykładał historię literatur słowiańskich na uniwersytecie w Brukseli. Po powrocie do kraju został w 1932 mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1934 profesorem zwyczajnym historii literatury polskiej na Uniwersytecie Stefana Batorego (USB) w Wilnie. W 1934/35 pełnił funkcję dziekana Wydziału Humanistycznego, a w 1935/36 zastępcy prorektora USB. W 1933-38 był członkiem kolegium redakcyjnego „Pamiętnika Literackiego”, od 1936 redagował również serię Z Zagadnień Poetyki. Związał się ze Stronnictwem Demokratycznym (SD); w 1938-39 był członkiem Komisji Organizacyjnej okręgu wileńskiego, następnie prezesem Klubu Demokratycznego w Wilnie, a w 1939 wiceprezesem SD w Warszawie i przewodniczącym jego Komisji Programowej. Po wybuchu II wojny światowej pozostał w Wilnie. Od września 1939 pracował w polskim Komitecie Pomocy Uchodźcom. W związku z usunięciem przez rząd litewski z USB polskich pracowników naukowych, przedostał się pod koniec 1940 wraz z rodziną do Brukseli, po czym przez Francję i Lizbonę wyjechał do Stanów Zjednoczonych. W 1940-48 wykładał język polski i historię literatury polskiej w Smith College w Northampton (stan Massachusetts). Po śmierci drugiej żony, zawarł w 1947 związek małżeński z Katherine Weidler. W tymże roku odwiedził Polskę. W 1948 objął ufundowaną przez rząd Polski Ludowej katedrę historii literatury polskiej w Columbia University w Nowym Jorku; od 1955 prowadził zajęcia jako professor emeritus. Zmarł 4 lutego 1957 w Nowym Jorku; pochowany w Dennisport (stan Massachusetts).