KRASIŃSKI Edward

Urodzony 10 stycznia 1933 w Kazimierówce (województwo radomskie) w rodzinie rolników; syn Antoniego Krasińskiego i Marianny z Muchów. Ukończył Liceum Ogólnokształcące im. J. Kochanowskiego w Radomiu. Od 1951 studiował polonistykę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1951/52 pracował równocześnie w Bibliotece im. H. Łopacińskiego jako bibliotekarz. W czasie studiów współpracował też z Teatrem Akademickim. Debiutował w 1954 artykułem o Giovannim Papinim pt. Człowiek odnaleziony opublikowanym w „Tygodniku Powszechnym” (nr 4). Po uzyskaniu magisterium w 1955 rozpoczął współpracę z Instytutem Sztuki (IS) PAN w Warszawie – wykonywał prace zlecone dla Pracowni Słownika biograficznego teatru polskiego. Od 1956 był zatrudniony na etacie asystenta w archiwum teatralnym, a następnie w Pracowni Słownika biograficznego teatru polskiego IS, z którą współpracował jako autor i recenzent także po odejściu z Instytutu w 1959. Artykuły i recenzje na temat historii teatru polskiego XX w. publikował m.in. w „Pamiętniku Teatralnym” (od 1957; tu m.in. wspólnie ze Zbigniewem Raszewskim i Jerzym Timoszewiczem, pod pseudonimem Jan Wiśniewski, przegląd Historia teatru polskiego w czasopismach, część Wywiady. Jubileusze. Wspomnienia pośmiertne 1958 z. 1, 3/4, 1959 z. 4, 1961 z. 1, 3, 1962 z. 2), „Teatrze” (1958-77), „Le Théâtre en Pologne” (1966-68 przegląd wydawnictw). W 1958-60 wykładał historię literatury powszechnej w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. W 1959 podjął pracę w Redakcji Polonistycznej Państwowego Wydawnictwa Naukowego, gdzie redagował również książki z zakresu historii sztuki. W 1960 został członkiem Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI). Od 1964 pracował w Państwowym Instytucie Wydawniczym (PIW) na stanowisku starszego redaktora w Redakcji Teatraliów (do 1970). W 1967-79 był nadto kustoszem w Muzeum Teatralnym. W 1968 nawiązał współpracę z czasopismem „Dialog” (tu w 1981-94 prowadził dział Z archiwum). W 1970-75 był kierownikiem Redakcji Teatralnej Wydawnictw Artystycznych i Filmowych (do 1975). Następnie do 1982 kierował Redakcją Historii Teatru w PIW. W 1976 uzyskał w IS PAN stopień doktora na podstawie pracy Warszawskie sceny 1918-39 (promotor prof. Zbigniew Raszewski). W 1977-83 (z przerwą) prowadził wykłady i seminarium na Wydziale Wiedzy o Teatrze w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. W 1981 wyjechał do USA w poszukiwaniu materiałów do monografii Arnolda Szyfmana; po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce przedłużył pobyt, otrzymawszy stypendium amerykańskie na prace w archiwum Jana Lechonia w Nowym Jorku. Do kraju powrócił w czerwcu 1982 i podjął pracę w IS jako kierownik Zespołu Dokumentacji Teatru i Zbiorów Specjalnych. W 1984 habilitował się na podstawie pracy monograficznej o Stefanie Jaraczu i w 1986 otrzymał w IS stanowisko docenta. W 1987 został członkiem Komitetu Nauk o Sztuce PAN. W 1990 objął funkcję zastępcy dyrektora do spraw naukowych IS. W 1992 otrzymał tytuł profesora. W 1993 został redaktorem naczelnym „Pamiętnika Teatralnego.” Wyróżniony odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1976), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1979) i Złotą Odznaką „Za Opiekę nad Zabytkami” (1982). Mieszka w Warszawie.