KOTOWICZ Waldemar

Urodzony 17 października 1925 w Czeremsze pod Hajnówką; syn Jana Kotowicza, urzędnika kolejowego, i Felicji z domu Supron. Uczęszczał do szkół w Szerszeniach pod Siemiatyczami, w Siedlcach, Wiszniewie pod Lidą, w Lidzie oraz w Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Starej Wilejce. Po wybuchu II wojny światowej kontynuował naukę w 1940/41 w radzieckiej szkole dziesięcioletniej. W czasie okupacji niemieckiej pracował w Ancutach jako przewoźnik na rzece Narew i w Mordach pod Siedlcami jako robotnik rolny. Pod konspiracyjnym nazwiskiem Jerzy Nitecki uczył się rysunku i grafiki u prof. Antoniego Teslara w Warszawie. Od maja 1942 brał udział w działalności konspiracyjnej Batalionów Chłopskich na Podlasiu; był w oddziale specjalnym obwodu siedleckiego, a po ukończeniu leśnej podchorążówki, dowodził plutonem dywersyjnym w 1. Podlaskim Batalionie, wchodzącym w skład Zgrupowania Partyzanckiego „Jeszcze Polska nie zginęła”. W sierpniu 1944 wstąpił do 2. Armii Wojska Polskiego i jako porucznik, dowódca plutonu szturmowego brał udział w walkach na froncie. Ciężko ranny w kwietniu 1945 w walkach pod Budziszynem w Saksonii, przebywał do końca roku w szpitalu. Następnie powrócił do wojska i pełnił służbę oficera zawodowego, równocześnie ukończył gimnazjum ogólnokształcące i półwyższe studia wojskowe. W 1948 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Po przejściu do rezerwy w stopniu kapitana, w 1951 zamieszkał we Wrocławiu i do 1953 był wykładowcą w Liceum Mechanicznym oraz w Centralnym Ośrodku Dokształcania Kadr Radiofonizacji Kraju. Debiutował w 1951 opowiadaniem Było to w lipcu, ogłoszonym w dodatku tygodniowym „Gazety Robotniczej” pt. „Sprawy i Ludzie” (nr 25); z gazetą tą współpracował stale do 1956, publikując fragmenty prozy i artykuły, a w 1953-57 był w zespole redakcyjnym pisma. W 1952 został członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP); w 1956-68 wchodził w skład zarządu Oddziału Wrocławskiego Związku. W 1953-57 należał do zespołu redakcyjnego „Gazety Robotniczej”, w 1956-58 do zespołu redakcyjnego tygodnika „Nowe Sygnały”. Opowiadania, reportaże i artykuły publikował m.in. w tygodniku „Żołnierz Polski” (1954-71), w „Odrze” (stale w 1958-60). W 1957, na zaproszenie swego ojca, byłego żołnierza 2. Korpusu Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, przebywał przez pół roku w Londynie. Przez wiele lat działał w komisji Zarządu Głównego ZLP do spraw współpracy z wojskiem. W 1958-59 pracował jako sekretarz Zespołu Poselskiego Posłów na Sejm Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej w Wojewódzkim Komitecie Frontu Jedności Narodu. W 1960 otrzymał nagrodę literacką m. Wrocławia. W 1964 został mianowany majorem, a w 1968 podpułkownikiem Wojska Polskiego. W 1968-71 mieszkał w Koszalinie. W 1969 otrzymał nagrodę literacką Wojewódzkiej Rady Narodowej w Koszalinie. Po powrocie do Wrocławia, przez kilka miesięcy w 1972 redagował kolumnę Militaria w tygodniku „Wiadomości”. W 1972-79 pełnił funkcję prezesa Dolnośląskiego Oddziału Stowarzyszenia Marynistów Polskich. Od 1976 do chwili przejścia na emeryturę w 1982 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Odra”. Na przełomie 1977 i 1978 pełnił służbę oficera prasowego dziewiątej zmiany kontyngentu polskiego w Doraźnych Siłach Zbrojnych Organizacji Narodów Zjednoczonych na Bliskim Wschodzie. W 1979-82 współpracował z dodatkiem literackim „Żołnierza Polskiego” pt. „Nike”. Wyjeżdżał kilkakrotnie do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR), m.in. w 1961 jako stypendysta Ministerstwa Kultury i Sztuki, w 1962 do krajów Afryki Zachodniej jako stypendysta Ministra Żeglugi, w 1963 do Anglii i Danii, w 1979 i 1985 ponownie do ZSRR z delegacją pisarzy. W 1983 został członkiem nowego ZLP; od 1985 był wiceprezesem, a w 1989 prezesem Oddziału Wrocławskiego ZLP oraz członkiem Zarządu Głównego Związku. Odznaczony m.in. Orderem Krzyż Grunwaldu III klasy, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim, srebrnym medalem „Zasłużonym na Polu Chwały”, czechosłowackim Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Kawalerskim (1977) i Krzyżem Oficerskim (1988) Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 6 sierpnia 1997 we Wrocławiu; pochowany tamże na Cmentarzu Parafialnym Świętej Rodziny.