KOSZUTSKI Kazimierz

Urodzony 17 listopada 1922 we Lwowie; syn Adama Koszutskiego, ogrodnika, i Marii ze Stankiewiczów. Do szkoły średniej, IV Państwowego Gimnazjum i Liceum im. J. Długosza uczęszczał we Lwowie. Debiutował w 1938 wierszem Oto jest miasto (incipit), opublikowanym w młodzieżowym dwutygodniku „Pokolenie” (nr 5/6, podpisany Juliusz Kosior). Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Lwowa przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich ukończył w 1941 średnią szkołę dziesięcioletnią. Podczas okupacji niemieckiej pracował m.in. jako robotnik drogowy i zbieracz ziół. Oskarżony o działalność konspiracyjną przebywał od stycznia do września 1943 w więzieniu na ulicy Łąckiego we Lwowie. Po wkroczeniu do miasta Armii Czerwonej pracował od lipca 1944 w wojskowym zaopatrzeniu we Lwowie. W sierpniu 1945 przyjechał do Świdnicy, gdzie zajmował się osiedlaniem repatriantów. W tym okresie rozpoczął aktywną działalność społeczno-polityczną. W 1946 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej (od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR)). W 1947 przeniósł się do Wrocławia, gdzie zaczął pracować jako robotnik w Cukrowni Sułkowice, a następnie w Miejskiej Zawodowej Straży Pożarnej. Równocześnie przez dwa lata studiował polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1948 zaczął ogłaszać wiersze w „Dzienniku Literackim”, dodatku do krakowskiego „Dziennika Polskiego” (tu m.in. w numerze 4 Skok ze spadochronem, uważany przez pisarza za właściwy debiut literacki) oraz w „Ekranie Tygodnia”, dodatku do wrocławskiej „Gazety Robotniczej”. W 1949 przerwał studia i po ukończeniu w 1950 kursu dla nauczycieli uczył w Państwowej Szkole Pracy Społecznej we Wrocławiu, a w 1951-52 był dyrektorem tej szkoły. W 1952 podjął pracę w redakcji literackiej Rozgłośni Wrocławskiej Polskiego Radia (do 1971; używał pseudonimu Juliusz Kosior). W 1957 ukończył Studium Zaoczne Centralnej Szkoły Partyjnej przy Komitecie Centralnym PZPR. Wiersze, opowiadania, przekłady publikował m.in. w tygodniowym dodatku do „Gazety Robotniczej” pt. „Sprawy i Ludzie” (1951-58), „Życiu Literackim” (1951-52 i od 1965), „Odrze” (od 1958), „Nadodrzu” (1959-60). W 1958 został członkiem Związku Literatów Polskich. W 1961-72 był kierownikiem literackim Państwowej Opery we Wrocławiu. W 1964 otrzymał nagrodę literacką miasta Wrocławia, a w 1970 za działalność w dziedzinie kultury na Dolnym Śląsku – Dyplom Honorowy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu. W 1972-78 pracował jako tzw. samodzielny publicysta we wrocławskim tygodniku „Wiadomości”; tu też publikował liczne wiersze, prozę, artykuły i recenzje. W 1978-81 był kierownikiem literackim Teatru Dramatycznego w Legnicy. Otrzymał kilkakrotnie nagrody na festiwalach poetyckich „Wiosna Opolska” i „Kłodzka Wiosna Poetycka”, a w 1988 w Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. K. Makuszyńskiego. Wyróżniony odznaką „Budowniczy Wrocławia”, odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, Złotym Krzyżem Zasługi (1969) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984). Zmarł 11 marca 1996 we Wrocławiu; pochowany tamże na Cmentarzu Osobowickim.