KOSZUTSKA Halina

Urodzona 5 kwietnia 1904 w Krakowie; córka Bronisława Koszutskiego, lekarza okulisty, działacza Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy, Komunistycznej Partii Polski (KPP), Polskiej Partii Robotniczej (PPR), i Józefy ze Zboromirskich. W 1909 zamieszkała wraz z rodzicami w Kaliszu, gdzie uczęszczała do prywatnej szkoły początkowej, a od 1920 do Gimnazjum Związku Zawodowego Nauczycielstwa Polskich Szkół Średnich. Od tegoż roku należała do Związku Harcerstwa Polskiego, w 1924 przeszła do Wolnego Harcerstwa. W 1924 była też współorganizatorką Klubu Niezależnych w Kaliszu, zamkniętego po roku. Po zdaniu matury w 1924 studiowała filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, następnie w 1925-28 medycynę i historię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Około 1926 zawarła związek małżeński z Pawłem Maksymilianem Hoffmanem, działaczem robotniczym. Przez rok uczyła się też w szkole zdobniczej. W czasie studiów należała do organizacji studenckiej Życie, a następnie do Komunistycznego Związku Młodzieży. Ze względów politycznych musiała w 1929 opuścić Kraków. Przez pewien czas przebywała w Warszawie i pracowała w KPP, do której od 1929 należała, potem w Kaliszu, gdzie kontynuowała działalność partyjną, prowadząc grupy szkoleniowe. W 1932 zamieszkała w Warszawie. Po zdaniu egzaminu nauczycielskiego pracowała od 1934 jako nauczycielka w Warszawie (1937-38 w szkole Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci na Żoliborzu). W tym czasie rozpoczęła współpracę z pismami dziecięcymi. W 1934-37 drukowała utwory dla dzieci w „Płomyczku” oraz „Płomyku.” Po wybuchu wojny 1939 przedostała się do Lwowa, zajętego już przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR). Została zatrudniona najpierw w domu dziecka jako kierowniczka oddziału przedszkolnego, a następnie w lwowskim radiu, dla którego pisała audycje dziecięce. W czerwcu 1941 w związku z ofensywą niemiecką ewakuowała się w głąb ZSRR i zamieszkała w Kujbyszewie. Początkowo zajmowała się pisaniem audycji radiowych oraz tłumaczeniem tekstów z języka rosyjskiego, a od 1942 była zatrudniona w redakcji „Nowych Widnokręgów”. W marcu 1943 została przeniesiona do Moskwy. Przez pewien czas pełniła funkcję starszego inspektora domów dziecka w Komitecie do Spraw Dzieci Polskich w ZSRR. W 1944-45 redagowała pismo dla dzieci „Płomyczek” (dodatek do „Nowych Widnokręgów”; tu liczne opowiadania i artykuły podpisywane też Alina Huszczyńska) oraz brała udział w pracach Związku Patriotów Polskich. W 1945 powróciła do Polski i zamieszkała w Łodzi. Została członkiem PPR (od 1948) PZPR. Pracowała jako redaktor w Spółdzielni Wydawniczej Czytelnik oraz redagowała pismo dla dzieci „Przyjaciel” (1945-51; tu m.in. opowiadania i artykuły podpisywane: H.H., Halina Huszczyńska). Kontynuowała pracę literacką zamieszczając utwory dla dzieci i artykuły w „Płomyczku” (1944-46, tu m. in. bajki podpisywane: Alina Huszczyńska, Zofia Rogacka), „Płomyku” (1945-46, 1955-59), „Świerszczyku” (1945-46, 1955-59). W marcu 1949 została redaktorem naczelnym wszystkich czasopism dziecięcych wydawanych przez Instytut Wydawniczy Nasza Księgarnia. Od 1952 była zastępcą redaktora naczelnego tygodnika „Przyjaciółka”. Od 1953 należała do Związku Literatów Polskich. Odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi (1945), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1961). Zmarła 18 grudnia 1989 w Warszawie.