KOSSOWSKI Stanisław Leopold

Urodzony 15 listopada 1880 w Stanisławowie; syn Józefa Kossowskiego, inspektora kolei, i Katarzyny z Tyssowskich. Do szkół uczęszczał we Lwowie, a od klasy VI do VIII do gimnazjum klasycznego w Tarnopolu. Po zdaniu matury w 1899, studiował filologię polską na Uniwersytecie Lwowskim. Debiutował w 1900 recenzją tomu Z ziemi pagórków leśnych, z ziemi łąk zielonych. Książka zbiorowa poświęcona pamięci Adama Mickiewicza w stuletnią rocznicę jego urodzin. 1798-1898 opublikowaną w dodatku „Kuriera Lwowskiego” pt. „Tydzień” (nr 40); w tymże piśmie i roku ogłosił pierwszy artykuł pt. Marian Kochanowski, zapomniany poeta romantyk (nr 49-50). Artykuły, recenzje i spisy bibliograficzne ogłaszał następnie w „Pamiętniku Literackim” (1902-07), „Słowie Polskim” (1902-06), „Muzeum” (1904-07). W 1903 był jednym z organizatorów Polskiego Muzeum Szkolnego we Lwowie, w którym następnie do 1908 pełnił funkcję kustosza. W 1907 uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Krzysztof Hegendorfin w Akademii Lubrańskiego w Poznaniu w latach 1530-1535 (promotor prof. Józef Kallenbach). Od 1908 pracował jako nauczyciel: uczył (do 1912) łaciny, greki i języka polskiego w II Gimnazjum we Lwowie (jedynym z językiem wykładowym niemieckim), a także w prywatnym Gimnazjum Żeńskim im. J. Słowackiego (w 1916/17 był jego dyrektorem). Równocześnie kontynuował pracę naukową. W 1907-11 należał do zespołu uczniów prof. Romana Pilata, którzy po śmierci uczonego w 1906, zajęli się wydaniem jego wykładów uniwersyteckich. Rozprawy naukowe publikował m.in. w sprawozdaniach gimnazjów, w których pracował, w „Przewodniku Naukowym i Literackim” (1905, 1907-08), w „Bibliotece Warszawskiej” (1910, 1912, 1913). Od 1912 był członkiem Komisji do Badań w Zakresie Literatury i Oświaty w Polsce przy Akademii Umiejętności. W czasie I wojny światowej przebywał nadal we Lwowie. W 1917/18 z polecenia Rady Szkolnej Krajowej był organizatorem, a następnie dyrektorem koedukacyjnego gimnazjum humanistycznego w Opatowie. W 1922 wycofał się z pracy w szkolnictwie. Od 1934 był współpracownikiem Komisji Historii Literatury Polskiej Polskiej Akademii Umiejętności. W czasie II wojny światowej przebywał we Lwowie. W styczniu 1945 został aresztowany przez władze radzieckie i w lutym wywieziony do Krasnego Donu. Uchodząc za doktora medycyny pełnił funkcję kierownika szpitala dla kobiet. Zmarł na tyfus plamisty 19 maja 1945; pochowany w Krasnym Donie.