KOSSOWSKA Stefania

Urodzona 23 września 1909 we Lwowie; córka Stanisława Szurleja, adwokata, i Jadwigi z Ciepielowskich. Uczęszczała do Gimnazjum Rzepeckiej w Poznaniu (1919-21), a następnie do Państwowego Gimnazjum i Liceum im. J. Słowackiego w Warszawie. Po zdaniu matury w 1927 wyjechała do Szwajcarii, gdzie przez jeden semestr studiowała język francuski na uniwersytecie w Lozannie. W 1928-32 kontynuowała studia w zakresie prawa na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutowała w 1933 wspomnieniem z wycieczki szkolnej do Bułgarii i Stambułu pt. Jedziemy w świat, ogłoszonym na łamach pisma „Świat Dziewcząt” (nr 8; podpisana S. Szurlejówna). Odbyła wstępną praktykę dziennikarską w tygodniku „Bluszcz”, a następnie podjęła stałą współpracę z tygodnikiem „Prosto z mostu” (1935-38), gdzie ogłaszała m.in. literackie reportaże, opowiadania oraz wywiady z pisarzami. Publikowała też opowiadania w katowickim czasopiśmie „Polonia” (1935-38), a od 1936 reportaże i sprawozdania sądowe w dziennikach warszawskich, m.in. w „Wieczorze Warszawskim” i „ABC”; w 1938 przebywała kilka miesięcy w Rzymie jako korespondentka zagraniczna tych pism. W końcu 1938 wyszła za mąż za Adama Kossowskiego, starszego asystenta Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Po wybuchu II wojny światowej przedostała się na Zachód i pracowała jako referentka do spraw literackich w Ministerstwie Informacji i Dokumentacji Rządu Rzeczpospolitej Polskiej (RP), najpierw w Paryżu, a po klęsce Francji od lipca 1940 w Londynie. Współpracowała z polską sekcją Radia BBC, głównie omawiając polskie książki. Prozę i artykuły publikowała na łamach „Wiadomości Polskich” (Paryż-Londyn, 1940, 1942), „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza” (Londyn, od 1941). Po wojnie pozostała w Londynie. W 1945 została członkiem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie (wystąpiła w 1986). W 1949-53 była urzędniczką Polish University College w Londynie. W 1953 rozpoczęła stałą współpracę z londyńskimi „Wiadomościami” ogłaszała tu artykuły, recenzje, opowiadania i reportaże z podróży, m.in. stała rubryka pt. W Londynie (1954-55, 1965-66, 1970-73, pod pseudonimem Big Ben) oraz Big Ben w podróży (1955), Ostatni łam (1970) i Wiadomości i komentarze (1975-76, 1979-80, podpisana (sk)). W 1954 otrzymała pierwszą nagrodę nowo utworzonej Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa (RWE) i rozpoczęła, trwającą do 1993, współpracę z tą rozgłośnią. W 1960 otrzymała nagrodę w konkursie „Wiadomości” za szkic pt. Patriotyczny zamęt (druk tamże 1961 nr 7). W 1963 zaczęła drukować także w dodatku „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza” pt. „Tydzień Polski” (tu w 1970-72 stała rubryka felietonowa pt. Ważne i nieważne); publikowała też recenzje i artykuły literackie w czasopiśmie „Na antenie” (Londyn, 1967, 1971-72). Od stycznia 1969, w zastępstwie chorego redaktora Mieczysława Grydzewskiego, na zmianę z Michałem Chmielowcem redagowała „Wiadomości”. Od tego czasu była członkiem stworzonego przez M. Grydzewskiego Trustu „Wiadomości” (wraz z Edwardem Raczyńskim, Kazimierzem Wierzyńskim i Juliuszem Sakowskim). W 1973 przejęła całkowicie redakcję pisma. Od tegoż roku była członkiem jury nagrody „Wiadomości”, a od 1976 jego przewodniczącą; od 1977 pełniła także funkcję dyrektora finansowego i administracyjnego tego tygodnika. W tym czasie ogłaszała fragmenty prozy, artykuły i recenzje literackie także w innych czasopismach, m.in. w „Gwieździe Polarnej” (Stevens Point, 1976-77, 1980). Od 1972 aktywnie uczestniczyła w działalności Komitetu Obywatelskiego Uchodźców Polskich. W 1980 otrzymała nagrodę Fundacji A. Jurzykowskiego w Nowym Jorku. Po zamknięciu ze względu na trudności finansowe w marcu 1981 „Wiadomości”, pracowała nadal w RWE, a także publikowała w prasie emigracyjnej, m.in. w paryskiej „Kulturze” (1981-85). W latach osiemdziesiątych była kierownikiem literackim w redakcji „Tygodnia Polskiego”. W 1984 otrzymała nagrodę im. S. Badeniego. W 1986-2002 redagowała „Środę Literacką”, miesięczny dodatek „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza”. W 1992 otrzymała nagrodę literacką im. Z. Hertza przyznawaną przez paryską „Kulturę”. Odznaczona przez emigracyjny Rząd RP w Londynie Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta (1980), przez Prezydenta III RP Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta (1994) oraz medalem „Za Zasługi Położone dla Rozwoju Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu” (1997). Zmarła 15 września 2003 w Chislehurst (Wielki Londyn); pochowana w opactwie Aylesford.