KORZENIEWSKA Ewa

Urodzona 21 października 1910 w Warszawie; córka Stanisława Rostkowskiego, nauczyciela gimnazjalnego, i Marii z Lewickich. Uczęszczała do Gimnazjum im. Królowej Jadwigi w Siedlcach, gdzie w 1928 zdała egzamin maturalny. Następnie podjęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim (UW); magisterium uzyskała w 1933. Była członkiem studenckiego Koła Polonistów, a następnie Towarzystwa Polonistów. Przez rok studiowała również na Wydziale Pedagogicznym UW. W 1933-35 pracowała jako nauczycielka w Prywatnym Gimnazjum i Liceum Janiny Tymińskiej w Warszawie. Debiutowała w 1935 artykułem pt. Pojęcie tendencji w sztuce, ogłoszonym w „Marchołcie” (nr 4; podpisana E. Rostkowska). W tymże roku wyszła za mąż za Bohdana Korzeniewskiego, reżysera i krytyka teatralnego. W 1935-37 była wykładowcą na wieczorowych kursach dla dorosłych. W 1937-39 pracowała jako nauczycielka w Prywatnym Gimnazjum i Liceum Julii z Janowskich Statkowskiej i równocześnie uczyła w Lycée Français de Varsovie. Artykuły i recenzje literackie publikowała w „Pionie” (1935-36) i „Życiu Literackim” (1937-38). W czasie okupacji niemieckiej początkowo przebywała w Warszawie, a w 1941-44 we wsi Brzozów pod Siedlcami, gdzie uczestniczyła w tajnym nauczaniu. Po zakończeniu wojny zamieszkała w Łodzi i rozpoczęła współpracę z „Kuźnicą” (1946-50, m.in. stałe recenzje literackie). W 1947-48 pracowała jako wykładowca w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łodzi oraz w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej, gdzie zajmowała również stanowisko kierownika biblioteki. Należała do Związku Nauczycielstwa Polskiego. W 1947 została członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związku Literatów Polskich; skreślona na własną prośbę w 1954). Artykuły i recenzje literackie publikowała m.in. w „Twórczości” (1948-49), „Nowej Kulturze” (1950-52), „Życiu Literackim” (1951, 1953-54), „Pamiętniku Literackim” (1951, 1957-70, z przerwami), „Ruchu Literackim” (1961-68, z przerwami). W 1948 przeniosła się do Warszawy, gdzie weszła w skład zespołu założycieli i organizatorów Instytutu Badań Literackich (IBL). Od 1950 była etatowym pracownikiem IBL, pełniąc kolejno funkcje kierownika Zakładu Historii Literatury Polskiej Epoki Imperializmu (później Dział Historii Literatury XX wieku), od 1954 Działu Dokumentacji Naukowej Końca XIX i XX wieku, a od 1967 Pracowni Dokumentacji Naukowej Literatury (później Dział Dokumentacji Historycznoliterackiej XIX i XX wieku). Równocześnie od 1950 należała do komitetu redakcyjnego nowej edycji Literatury polskiej Gabriela Korbuta (później Bibliografia literatury polskiej «Nowy Korbut»). Od 1952 była członkiem Rady Naukowej IBL Polskiej Akademii Nauk. W 1952-55 redagowała serię Materiały do Dziejów Postępowej Publicystyki (t. 1-4), a w 1953-59 serię Materiały Bibliograficzne (t. 1-6). W 1955 uzyskała stopień kandydata nauk filologicznych na podstawie pracy pt. O «Nocach i dniach» Marii Dąbrowskiej (promotor profesor Kazimierz Wyka), a w 1956 została docentem. W 1958 przebywała na dwumiesięcznym stażu naukowym w Paryżu, a w 1963 na miesięcznym stażu na Węgrzech. W 1963-66 kierowała pracami nad Kroniką życia literackiego Polski Ludowej w 1944-1963. Od 1966 do przejścia na emeryturę w 1980 była członkiem zespołu Pracowni Badań Kultury Literackiej IBL. Zmarła 23 czerwca 1983 w Warszawie; pochowana na cmentarzu komunalnym w Piasecznie.