KORPAŁA Józef

Urodzony 12 marca 1905 w Damienicach (powiat Bochnia); syn Pawła Korpały, kolejarza, i Marii z Kmiecików. Uczęszczał do gimnazjum w Bochni. W czasie nauki szkolnej aktywnie działał w kółku krajoznawczym i w harcerstwie. Debiutował w 1923 artykułami krajoznawczymi pt. Kapliczka i krzyże przydrożne w bocheńskiem i Grodzisko w Łapczycy, opublikowanymi w piśmie „Orli Lot” (nr 5). Po zdaniu matury w 1924 studiował do 1929 polonistykę, historię, historię kultury, historię sztuki i socjologię na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ). W tym czasie był działaczem Bratniej Pomocy Studentów UJ, Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej, Związku Kół Polonistycznych i Akademickiego Koła Starszego Harcerstwa. Ogłaszał artykuły na temat harcerstwa, był redaktorem jednodniówek Koła. W 1926-27 odbywał praktykę w Bibliotece Jagiellońskiej w Biurze Katalogowym. Pierwszą pracę z zakresu historii bibliografii pt. Karola Sienkiewicza projekt kwartalnika bibliograficznego opublikował w 1927 na łamach pisma „Silva rerum” (z. 8/9), z którym współpracował jeszcze w latach późniejszych (1938-39). Prace naukowe ogłaszał także m.in. w „Ruchu Literackim” (1927-30) i „Pamiętniku Literackim” (1928, 1931). W 1927 został członkiem Związku Bibliotekarzy Polskich i Towarzystwa Miłośników Książki. W 1928-29 pracował w charakterze pomocnika bibliotekarza w Bibliotece Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie. Równocześnie był stałym współpracownikiem katowickiego dziennika „Polska Zachodnia”, w którym drukował liczne felietony, artykuły i recenzje literackie (1928-30; tu m.in. pod pseudonimem Jotka stały felieton pt. Gawędy i refleksje). W następnym okresie pracował kolejno jako członek redakcji dziennika „Dzień Pomorski” (1929), redaktor w 1930 „Frontu Zachodniego”, „Strażnicy Zachodniej”, organu Polskiej Młodzieży Demokratycznej „Brzask” oraz „Strzelca”, w którym także drukował liczne artykuły (1933-37). W 1931 doktoryzował się na podstawie rozprawy pt. Kazimierz Brodziński jako krytyk i historyk literatury. W tymże roku ożenił się z Franciszką Kalicińską, bibliotekarką Biblioteki Jagiellońskiej. W 1931-37 mieszkał w Warszawie i był pracownikiem oświatowym w Związku Strzeleckim (ZS), m.in. w 1935 na stanowisku kierownika Wydziału Wychowania Obywatelskiego Komendy Głównej ZS. W tym samym czasie uczestniczył w pracach Centralnego Biura do Spraw Młodzieży Wiejskiej. Był członkiem Instytutu Oświaty Dorosłych w Warszawie i współpracownikiem Poradni Bibliotecznej Związku Bibliotekarzy Polskich i Powszechnego Uniwersytetu Korespondencyjnego. W 1937 powrócił do Krakowa, gdzie objął stanowisko kierownika Oddziału Oświaty Pozaszkolnej w Kuratorium Okręgu Szkolnego Krakowskiego. W czasie okupacji niemieckiej przebywał nadal w Krakowie i pracował zarobkowo w Zakładach Państwowego Monopolu Spirytusowego; jednocześnie brał udział w tajnych pracach oświatowych. Po zakończeniu wojny został w 1945 inspektorem uniwersytetów ludowych i świetlic w Wydziale Oświaty Rolniczej Wojewódzkiego Urzędu Ziemskiego w Krakowie. W 1946 objął stanowisko dyrektora Miejskiej Biblioteki Publicznej w Krakowie. Równocześnie w 1946-49 był adiunktem w Katedrze Oświaty i Kultury Dorosłych UJ i od 1947 należał do kolegium redakcyjnego pisma „Życie Nauki”, gdzie też ogłaszał artykuły. Współpracował również stale z pismem „Oświata i Kultura” (1946-47), nadto artykuły publikował m.in. w pismach: „Odrodzenie” (1945-46), „Dziennik Polski” (1946-49, 1978, 1980), „Listy z Teatru” (1946, 1949), „Wiedza i Życie” (1949; tu m.in. stała rubryka pt. Przegląd zagadnień kulturalnych). W 1948 był zastępcą redaktora naczelnego „Przeglądu Bibliotecznego”. W 1949-51 wykładał w Sekcji Polonistyczno-Estetycznej Wyższej Szkoły Pedagogicznej (WSP), a w 1950-52 prowadził zajęcia z pedagogiki bibliotecznej w Liceum Bibliotekarskim w Krakowie. Brał czynny udział w pracach Związku Bibliotekarzy i Archiwistów Polskich. W 1951 został powołany na współpracownika Komisji Historii Literatury Polskiej Akademii Umiejętności. Był aktywnym członkiem Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich (m.in. w 1951-72 pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Okręgu w Krakowie; brał udział w pracach Komisji Wydawniczej Stowarzyszenia). W 1955 otrzymał stopień docenta. W 1956 został powołany na członka Komisji Historycznoliterackiej, a w 1958 – Komisji Nauk Pedagogicznych Oddziału Polskiej Akademii Nauk w Krakowie. W 1958 wykładał bibliografię w WSP w Krakowie. W 1958-63 był kierownikiem Międzywydziałowego Studium Bibliotekarskiego WSP. W 1958-70 należał do Rady Kultury i Sztuki przy Ministerstwie Kultury i Sztuki (MKiS). W 1959 otrzymał nagrodę m. Krakowa. W 1960-74 był członkiem Rady Naukowej Biblioteki Narodowej. W 1970 wszedł w skład komitetu redakcyjnego „Roczników Bibliotecznych”. Od 1970 był przez wiele lat członkiem Komisji Egzaminacyjnej dla Kandydatów na Bibliotekarzy Dyplomowanych przy Ministerstwie Szkolnictwa Wyższego, Nauki i Techniki. Od 1971 brał udział w pracach Komisji Prognozowania przy MKiS zajmującej się problemami instytucji kulturalnych. W 1971 otrzymał nagrodę Ministra Kultury i Sztuki II stopnia za wkład pracy w upowszechnianie kultury. W 1974 wykładał bibliografię na Wydziale Polonistyki UJ (kierunek – bibliotekoznawstwo i informacja naukowa). W latach siedemdziesiątych prowadził też zajęcia dydaktyczne na Międzywydziałowym Studium Bibliotekoznawczym UJ. W 1975 przeszedł na emeryturę. W 1979 otrzymał nagrodę im. H. Radlińskiej I stopnia za wybitne osiągnięcia w dziedzinie bibliotekoznawstwa i bibliotekarstwa. Artykuły oraz recenzje literackie i naukowe publikował m.in. w „Ruchu Literackim” (1973), „Przeglądzie Bibliotecznym” (1975, 1978), „Życiu Literackim” (1976-86, z przerwami). Uczestniczył w Ruchu Obrońców Pokoju i działalności Frontu Jedności Narodu. Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Krzyżem Oficerskim (1961) i Krzyżem Komandorskim (1975) Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką Za Pracę Społeczną dla m. Krakowa (1961), odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1963). Zmarł 23 maja 1989 w Krakowie.