BIO
Urodzony 5 maja 1903 w Petersburgu; syn Antoniego Korabiewicza, lekarza, i Stefanii z Matusewiczów. Dzieciństwo spędził w Petersburgu i w rodzinnym majątku ziemskim na Litwie. Do 1918 uczęszczał do szkół rosyjskich, a następnie do Gimnazjum im. J. Lelewela w Wilnie, gdzie w 1922 zdał egzamin maturalny. Od 1915 należał do harcerstwa; w latach późniejszych działał jako instruktor-harcmistrz. Debiutował w 1925 wierszem pt. Wić, ogłoszonym na łamach wileńskiego czasopisma „Reduta” (nr 4). W 1927-32 studiował medycynę i, niesystematycznie, etnografię na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W czasie studiów był współorganizatorem i członkiem Akademickiego Klubu Włóczęgów Wileńskich oraz w 1927-30 Sekcji Twórczości Oryginalnej (STO) przy uniwersyteckim Kole Polonistów; aktywnie uczestniczył w życiu literacko-artystycznym wileńskiej młodzieży akademickiej (żywe gazetki, szopki, widowiska ludowe itp.). Drukował wiersze w zbiorowych tomikach STO (S. T. O., Wilno 1928, i Patykiem po niebie, Wilno 1929), a także w „Alma Mater Vilnensis”. W 1930 odbył wyprawę kajakiem do Stambułu i Aten. Po uzyskaniu dyplomu (1931) objął posadę lekarza w Państwowej Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni. W 1932 ożenił się z Janiną Marią Haazówną, romanistką (rozwód 1951). W 1931-39 uczestniczył we wszystkich rejsach żaglowca szkolnego „Dar Pomorza” – z wyjątkiem 1934, kiedy wespół z żoną odbył roczną podróż kajakiem do Indii (cykl reportaży z tej wyprawy pt. Kajakiem przez Indie ukazał się w „Gazecie Polskiej” (1935 nr 129-137). Po wybuchu wojny w 1939, wraz z załogą „Daru Pomorza” był internowany w Sztokholmie. Następnie przeniósł się do Londynu. Podjął służbę na m/s „Piłsudski”, a po jego zatopieniu przez Niemców przebywał do 1940 w Anglii, gdzie założył Koło Opieki nad Żołnierzem i organizował wysyłkę paczek jeńcom polskim. Następnie z ramienia Polskiego Czerwonego Krzyża organizował w Brazylii (Rio de Janeiro i Sao Paulo) pomoc dla polskich jeńców wojennych. W 1942 uczestniczył w wyprawie zoologicznej w głąb puszczy brazylijskiej, podczas której pracował przy wypychaniu ptaków dla muzeów. W 1943 został wysłany przez Rząd Rzeczypospolitej Polskiej w Londynie do Afryki i do 1946 jako delegat Ministerstwa Opieki Społecznej przebywał w Lusace, sprawując opiekę nad uchodźcami polskimi w obozach Rodezji Północnej. W 1946 odbył podróż samochodem przez Afrykę (Rodezję, Kongo Belgijskie, Ugandę, Kenię) i osiadł w Dar es-Salaam w Tanganice. W 1952 ożenił się z Marią Olimpią Kisielewicz-Sidor, nauczycielką. W tym czasie pracował jako zastępca kustosza w muzeum etnograficznym (King George Vth Memorial Museum), a następnie jako lekarz w miejscowym szpitalu. Z ramienia muzeum prowadził prace badawcze nad folklorem Afryki Wschodniej (terytoriów brytyjskich i Mozambiku). Równocześnie nawiązał kontakt z Muzeum Kultur Ludowych w Młocinach pod Warszawą, gromadząc i wysyłając doń zbiory eksponatów, za co w 1954 został wydalony z Tanganiki. Przez blisko rok przebywał w Londynie, a następnie w 1954-56 w Etiopii, gdzie pracował w szpitalu. W 1958 powrócił do kraju. W 1959 został członkiem Związku Literatów Polskich. W tymże roku podjął trzyletnią pracę na placówce epidemiologicznej w Ghanie. W 1964 zamieszkał w Warszawie. W następnych latach organizował liczne wyprawy badawcze do Egiptu, Etiopii i krajów Bliskiego Wschodu oraz do krajów bałkańskich w celu wyjaśnienia historii powstania tzw. krzyża ręcznego „błogosławiącego”. W 1963 ofiarował Państwowemu Muzeum Etnograficznemu w Warszawie duży zbiór eksponatów z terenu Afryki. Zgromadził bogatą kolekcję krzyży etiopskich, którą w 1966 zaprezentował na wystawie zatytułowanej Masqual – Krzyż Etiopii w Muzeum Narodowym w Warszawie. W 1976 cały prywatny zbiór krzyży koptyjskich przekazał Muzeum Narodowemu w Warszawie. Odznaczony: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971), Krzyżem Szczególnych Zasług dla Związku Harcerstwa Polskiego (1991), odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”. Zmarł 15 lutego 1994 w Warszawie; zgodnie z wolą zmarłego urna z prochami została zatopiona w Morzu Bałtyckim.
Twórczość
1. Kajakiem do minaretów. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa 1935, 261 s. Wyd. nast.: Warszawa: Wiedza Powszechna 1958. Przedruk zmienione zob. poz. ↑.
2. Matto Grosso. Z notatek wypychacza ptaków. Powst. 1944. Wyd. Kraków: Horyzont 1948, 248 s. Wyd. nast. bez podtytułu: wyd. 2 Warszawa: Czytelnik 1959 [właśc. 1958], tamże wyd. 3 1968 [właśc. 1967], wyd. 4 1989.
Przekłady
angielski
3. Kwaheri. Powst. 1945-1946. Wyd. Warszawa: Iskry 1958, 239 s. Wyd. nast.: wyd. 2 z podtytułem Do widzenia Warszawa: Czytelnik 1960, tamże wyd. 3 1965.
4. Bajki dla dorosłych. [Wiersze]. [Londyn:] Oficyna Poetów i Malarzy 1953, 54 s.
5. Midimo. Romans afrykański. [Powieść]. Powst. 1953. Wyd. Warszawa: Czytelnik 1961, 322 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 1963, wyd. 3 1983.
6. Safari Mingi. Wędrówki po Afryce. Warszawa: Czytelnik 1959, 218 s. Wyd. nast.: wyd. 2 Warszawa: Iskry 1963; wyd. 3 Warszawa: Czytelnik 1973.
Przekłady
rosyjski
słowacki
7. Żaglem do jogów. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza 1960, 384 s. Wyd. 2 Warszawa: Sport i Turystyka 1984. Przedruk zmienione zob. poz. ↑.
8. Eskulap w Etiopii. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza 1963, 261 s. Wyd. 2 zmienione pt. Słońce na ambach Warszawa: Iskry 1970.
9. Zwierzaki. [Opowiadania dla dzieci]. Warszawa: Nasza Księgarnia 1965, 138 s. Wyd. nast. tamże: wyd. 2 uzupełnione 1977, wyd. 3 1988.
Zawartość
Wyd. osobne opowiadania Boa-dusiciel: [Warszawa:] Ruch 1966, [8] k.
10. Sztuka Afryki w zbiorach polskich. [Wydawnictwo albumowe]. Fotografie: Z. Małek. Warszawa: Polonia 1966, 186 s.
Przekłady
angielski
francuski
11. Święty krokodyl. [Opowiadanie dla dzieci]. Warszawa: Ruch 1966, [12] k.
12. Do Timbuktu. Warszawa: Iskry 1967, 322 s.
13. Kajakiem do Indii. Wyd. 2. Warszawa: Iskry 1972, 490 s.
Zawartość
14. Rapsod o głowie hetmana. [Poemat]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1973, 231 s. Wyd. 2 tamże 1987.
15. The Ethiopian cross. [Wydawnictwo albumowe]. Addis Ababa: Holy Trinity Cathedral 1973, 153 s.
16. Złowiłem życie. [Autobiografia]. Warszawa: Iskry 1973, 370 s. Wyd. 2 tamże 1977.
Przekłady
czeski
17. Śladami amuletu. [Studium]. Przedmowa: K. Piwocki. Warszawa: Arkady 1974, 206 s.
18. Dobry simba. Warszawa: Iskry 1979, 281 s.
19. Gdzie słoń a gdzie Polska. [Pamiętniki]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1980, 269 s. Wyd. 2 tamże 1983.
20. Wiara leczy. Rzecz o dziwnych lekach. Londyn: Katolicki Ośrodek Wydawniczy „Veritas” 1982, 239 s.
21. Serce w dłoniach. Opowieść biograficzna o Walerii Sikorzynie. [Londyn:] Komitet Uczczenia Pamięci Walerii Sikorzyny; Skład główny Veritas 1984, 146 s.
22. Pokusy. [Wspomnienia]. Warszawa: Iskry 1986, 251 s.
23. Cuda bez cudu. Rzecz o dziwnych lekach. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza 1988, 243 s. Wyd. 2 tamże 1989.
24. Inne drogi Jezusa. O czym milczy Kościół. Warszawa: Kwartet [1992], 168 s. Inne wyd. pt. Tajemnica młodości i śmierci Jezusa. Warszawa: Przedświt 1992.
Zawartość
25. Wiersze niemodne. Warszawa: Klucz 1992, 83 s.
Zawartość
26. Z „Daru Pomorza” na... bezdroża. [Opowiadania]. Gdynia: Wyższa Szkoła Morska 1993, 213 s.
Zawartość
Omówienia i recenzje
• Ankiety dla IBL PAN 1966, 1973, 1978, 1989.
• Inf. rodziny 1994.
