KONIŃSKI Karol Ludwik

Urodzony 1 listopada 1891 we Lwowie; syn Karola Konińskiego, nauczyciela szkół średnich, i Michaliny ze Skrzeszewskich. Uczęszczał najpierw do gimnazjum w Żydaczowie, a później do gimnazjum realnego w Krakowie, gdzie uzyskał maturę. W latach szkolnych pisał utwory poetyckie i dramatyczne, których nie ogłosił nigdy drukiem. W 1911-15 studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, dodatkowo uczęszczając na wykłady z zakresu historii filozofii i nauk ekonomicznych. Debiutował w 1911 artykułem pt. List z Albigowej, ogłoszonym w dwutygodniku „Łam Młodzieży” (nr 1/3). Był działaczem akademickiego koła Towarzystwa Szkół Ludowych, należał do Towarzystwa „Strzelec”. W 1912-16 pracował w Magistracie miasta Krakowa. W 1916 został zmobilizowany do służby pozafrontowej w armii austriackiej, zwolniony przed końcem wojny na skutek nabytej gruźlicy kręgosłupa. Choroba ta spowodowała konieczność wieloletniego unieruchomienia w gipsie. W 1919 otrzymał rentę inwalidzką. W 1921 ożenił się ze Stefanią Machówną, nauczycielką. Od 1920 zajmował się publicystyką społeczno-narodową, polityczną i związaną z kulturą ludową oraz krytyką literacką, publikując artykuły i recenzje m.in. w czasopismach: „Głos Narodu” (1920-34, 1939), „Przegląd Warszawski” (1924-25), „Myśl Narodowa” (1926-38), „Przegląd Współczesny” (1927-36, z przerwami), „Teatr Ludowy” (1928, 1932-33), „Tygodnik Ilustrowany” (1928, 1931, 1933), „Tęcza” (1929-30, 1933, 1935), „Gazeta Literacka” (1931/32-34), „Prosto z Mostu” (1931-33), „Przegląd Powszechny” (1931-33), „Zet” (1934/35-36/37), „Ateneum” (1938-39). W 1929 z powodu pogarszającego się stanu zdrowia zamieszkał na stałe w Zakopanem. W 1931 doktoryzował się na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie na podstawie rozprawy pt. O kulturze ludowej (promotor prof. Franciszek Bujak). W 1937 był wraz ze Stanisławem Ignacym Witkiewiczem i Jerzym Eugeniuszem Płomieńskim współorganizatorem wakacyjnych kursów naukowo-literackich w Zakopanem. W tymże roku związał się z Frontem Morges i został stałym współpracownikiem katowickiego „Zwrotu”. Od lutego 1939 leczył się w sanatorium w Lanckoronie. W czasie okupacji niemieckiej jesienią 1940 przeniósł się do Rudawy pod Krakowem, gdzie zmarł 23 marca 1943.