KONARSKA-ŁOSIOWA Krystyna

Urodzona 27 marca 1910 w Kluczewsku (województwo kieleckie) w rodzinie ziemiańskiej; córka Maksymiliana Konarskiego i Janiny z domu Fulde. Dzieciństwo spędziła w rodzinnym majątku, w Kluczewsku. Uczyła się w domu; dwie ostatnie klasy gimnazjalne ukończyła na prywatnej pensji Marii Gail w Radomiu, gdzie otrzymała świadectwo dojrzałości. Debiutowała w 1928 wierszami pt. Trzy słonie, Baloniki, Biały pierrot, Znów, jak co roku, zamieszczonymi w „Kurierze Warszawskim” (nr 271). W 1929-32 kontynuowała naukę w Seminarium Gospodarczym prowadzonym przez ss. Sacré Coeur w Zbylitowskiej Górze. Następnie do 1935, uczęszczała, jako wolny słuchacz, na wybrane wykłady z nauk humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim. W tym czasie należała do Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie”, brała udział w tzw. „Tygodniach Społecznych” w Lublinie. Publikowała wiersze w kwartalniku „Młodzież Katolicka” (1935), a w 1936 w piśmie „Gregoriana”. W tymże roku wyszła za mąż za Adama Łosia, ziemianina, który administrował dobrami Adamów i zamieszkała w majątku Szewnia w okolicach Zamościa. W czasie okupacji niemieckiej mieszkała początkowo nadal w Szewni, a od 1942, po zarekwirowaniu przez Niemców majątków Adamów kolejno w Zamościu, w powiecie hrubieszowskim, gdzie mąż objął administrację majątku Świdniki oraz w Świdnie (powiat grójecki). Po zakończeniu wojny przebywała w Mogielnicy, później w Chylicach pod Warszawą, a w 1948 zamieszkała w Warszawie. Rozwijała twórczość poetycką, publikując wiersze w czasopismach: „Tygodnik Warszawski” (1946-48), „Dziś i Jutro” (1946, 1950-55), „Tygodnik Powszechny” (1948-49). W 1958 zaczęła uczestniczyć w zespole redakcyjnym „Więzi” i ogłaszać utwory na łamach tego miesięcznika; w 1962 została redaktorem działu. W 1975-76 ogłaszała nadto wiersze w piśmie dla dzieci „ABC Techniki” (tu cykl wierszy o rodzinie bobrów). W 1976 przeszła na emeryturę, współpracowała nadal z „Więzią” i kontynuowała twórczość poetycką. Zmarła 1 lipca 2002 w Warszawie.