BIO
Urodzony 17 czerwca 1887 w majątku Ujarzyńce na Podolu; syn Tadeusza Kołaczkowskiego, agronoma, dzierżawcy majątku, i Stanisławy z Moraczewskich. Początkowo uczył się w domu, w 1898 rozpoczął naukę w rządowej szkole realnej w Warszawie, przerwaną w 1902 długotrwałą chorobą, która pomimo wielokrotnych operacji spowodowała trwałe zesztywnienie nogi w kolanie. Po powrocie do szkoły w 1904 został za udział w strajku szkolnym w 1905 wydalony z tzw. wilczym biletem, uniemożliwiającym naukę w szkołach rządowych. Kontynuował naukę prywatnie w Warszawie, Lwowie i w Krakowie; w 1907 zdał maturę w Kaliszu jako eksternista. W 1908 ożenił się z Marią Madalińską (rozwiedzeni). Studia wyższe w zakresie filozofii i historii sztuki odbywał kolejno w Lipsku, Monachium (1909-11), skąd na semestry letnie wyjeżdżał do Paryża, we Fryburgu (1911); od 1912 studiował filologię polską u prof. Aleksandra Brücknera na uniwersytecie w Berlinie. W 1912 rozpoczął działalność krytycznoliteracką recenzjami ogłaszanymi w „Nowej Gazecie”. Wiosną 1913 przybył z Berlina do Krakowa, gdzie zapisał się na Uniwersytet Jagielloński (UJ). Doktoryzował się w 1914 na podstawie rozprawy Estetyka Józefa Kremera (promotor prof. Ignacy Chrzanowski). W 1914-24 uczył polskiego w kilkunastu gimnazjach prywatnych w Warszawie (najdłużej w gimnazjum J. Taczanowskiej, 1918/19-1921/22). Prowadził też wykłady z literatury polskiej na Kursach Pedagogicznych dla Kobiet. Równocześnie kontynuował pracę naukową. Artykuły i szkice publikował m.in. w czasopismach „Rydwan” (1919) i „Naród” (1920-21). W 1922 był współredaktorem „Przeglądu Warszawskiego”, a w 1923 redaktorem; w piśmie tym ogłaszał w 1921-25 liczne artykuły i recenzje. W 1920 ożenił się z Zuzanną Madalińską. Wielokrotnie wyjeżdżał do Paryża, m.in. w 1923 na kurs języka duńskiego i norweskiego, w 1924 przez rok prowadził badania naukowe. Po powrocie pracował jako nauczyciel w Państwowym Gimnazjum Ziemi Kujawskiej we Włocławku (1925/26) i w prywatnym gimnazjum żeńskim w Warszawie (1926/27). Następnie przeniósł się do Krakowa i uczył polskiego, psychologii i historii wychowania w Seminarium Nauczycielskim Męskim (1927/28). Kontynuował pracę naukową i krytyczną, publikując m.in. w „Wiadomościach Literackich” (1925-28), „Drodze” (1927-34). W 1928 habilitował się na UJ na podstawie rozpraw: Twórczość Jana Kasprowicza, Stanisław Wyspiański. Rzecz o tragediach i tragizmie. Od 1929/30 wykładał jako docent prywatny na UJ, utrzymując się częściowo ze stypendium Funduszu Kultury Narodowej, częściowo z wykonywanych na zamówienie prac wydawniczych. Od 1930 był współpracownikiem Komisji dla Badań nad Historią Literatury i Oświaty Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Od 1932 pełnił obowiązki kontraktowego zastępcy profesora, w 1933 został mianowany profesorem nadzwyczajnym historii literatury polskiej UJ. W 1933-37 był stałym współpracownikiem „Rocznika Literackiego”, opracowując dział Literatura skandynawska i Literatura polska. W 1934 założył, a następnie do 1938 redagował kwartalnik „Marchołt” (tu też liczne artykuły, recenzje i polemiki). Od 1934 był współpracownikiem Komisji Historii Literatury Polskiej Wydziału Filologicznego Polskiej Akademii Umiejętności. Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Krakowa przez Niemców został aresztowany wraz z innymi profesorami UJ w listopadzie 1939 i wywieziony do więzienia we Wrocławiu, a następnie do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, a stamtąd do Oranienburga pod Berlinem. Ciężko chorego przywieziono 9 lutego 1940 do Krakowa. Zmarł 16 lutego 1940 w Krakowie.
Twórczość
1. Stanisław Wyspiański. Rzecz o tragediach i tragizmie. Poznań: Fiszer i Majewski 1922, 236 s. Przedruk zob. poz. ↑.
Nagrody
2. Twórczość Jana Kasprowicza. Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza 1924, 195 s. Przedruk zob. poz. ↑.
3. Powieść – Liryka – Dramat. 1919-1930. W: W. Feldman: Współczesna literatura polska. Wyd. 8. Kraków 1930 s. 615-686. Por. Prace redakcyjne poz. ↑.
4. Ryszard Wagner jako twórca i teoretyk dramatu. Warszawa: Wydawnictwo Instytutu Literackiego 1931, 209 s.
5. Dwa studia. Fredro – Norwid. Warszawa: Wydawnictwo Droga 1934, 75 s. Przedruk zob. poz. ↑.
Zawartość
6. Pisma wybrane. Oprac.: S. Pigoń. T. 1-2. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1968, 579 + 570 s.
Zawartość
Artykuły w czasopismach i książkach zbiorowych, m.in.
Przekłady [1]
Prace redakcyjne
T. 4. Kultura i życie. Zagadnienia sztuki i twórczości w walce o światopogląd. Oprac.: K. Wyka. 1936, 448 s.
T. 6. Współczesna powieść i krytyka; Artykuły literackie; Studia o Wyspiańskim. Oprac.: J. i B. Suchodolscy. 1936, 391 s.
T. 8. Legenda Młodej Polski. Studia o strukturze duszy kulturalnej. Oprac.: K. Irzykowski. 1937, IX, 494 s.
T. 11. I. Dębina. Cz. 1. Sam wśród ludzi. – II. Książka o starej kobiecie. Utwory powieściowe. Oprac.: A. Górski. 1938, VI, 436 s.