KOLBUSZEWSKI Kazimierz Tadeusz

Urodzony 27 stycznia 1884 w Przemyślu; syn Antoniego Kobzdaja, kontrolera pocztowego. Uczęszczał do Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Po zdaniu matury w 1902 studiował filologię germańską i klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim (1902/03), następnie także filologię polską na Uniwersytecie Lwowskim; studia te uzupełniał w czasie pobytów w Berlinie, Dreźnie, Wrocławiu, Lipsku, Zurychu i Paryżu. Od 1906 był nauczycielem gimnazjalnym, początkowo w Stryju, a od 1909 we Lwowie. Równocześnie kontynuował pracę naukową. W 1909 uzyskał stopień doktora filozofii na Uniwersytecie Lwowskim. Od tegoż roku ogłaszał rozprawy (podpisywane Kazimierz Kobzdaj) w sprawozdaniach rocznych dyrekcji gimnazjów lwowskich: Gimnazjum im. A. Mickiewicza (1909), IV Gimnazjum im. J. Długosza (1909, 1911 i 1912), Prywatnego Gimnazjum Żeńskiego im. J. Słowackiego (1912). W 1920 został czynnym członkiem Towarzystwa Naukowego we Lwowie. W 1921 habilitował się na lwowskim Uniwersytecie Jana Kazimierza (UJK) na podstawie pracy Postyllografia polska XVI i XVII wieku. W 1922 został powołany w charakterze profesora nadzwyczajnego na Katedrę Historii Literatury Polskiej w Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie; w 1922-23 pełnił funkcję prodziekana, a od 1926 dziekana Wydziału Humanistycznego. W tym czasie został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Wilnie. Studia, artykuły i recenzje ogłaszał głównie w „Pamiętniku Literackim” (od 1925; m.in. przeglądy prac z zakresu dziejów reformacji w Polsce, 1925/26-1928, 1930, 1932) oraz w wielu wydawnictwach zbiorowych. W 1929 został mianowany profesorem zwyczajnym. Po powrocie do Lwowa w 1933 objął Katedrę Dawnej Literatury Polskiej na UJK; w 1935-36 pełnił funkcję dziekana, a w 1936-37 prodziekana Wydziału Humanistycznego. W 1934 został członkiem Komisji Historii Literatury Polskiej Polskiej Akademii Umiejętności. Działał aktywnie w Towarzystwie Literackim im. A. Mickiewicza (członek zarządu). Od 1934 należał do komitetu redakcyjnego „Pamiętnika Literackiego”; wspólnie z Eugeniuszem Kucharskim i Stanisławem Łempickim redagował rocznik 35 (wyd. 1938). Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Lwowa przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich wykładał na ukraińskim Uniwersytecie im. I. Franki. W czasie okupacji niemieckiej został aresztowany 17 września 1942 i osadzony w więzieniu przy ulicy Łąckiego; wywieziony 1 lutego 1943 do obozu koncentracyjnego w Majdanku, zmarł 20 lutego 1943.