KOCZOROWSKI Stanisław Piotr

Urodzony 29 czerwca 1888 w Warszawie; syn Stanisława Edmunda Koczorowskiego, przemysłowca, i Zofii z Węcewiczów. Dzieciństwo spędził na Ukrainie i w Besarabii. W 1898 powrócił do Warszawy i uczęszczał do rosyjskiego gimnazjum na Pradze. Brał udział w strajku szkolnym w 1905. W 1908 ukończył polskie Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego. Następnie studiował filologię polską i romanistykę na uniwersytetach we Lwowie (1908/09) i w Krakowie (1909/10). W tym czasie rozpoczął twórczość poetycką; debiutował w 1909 cyklem wierszy Na dawniejszą nutę, opublikowanym w „Lamusie” (jesień z. 4). Od 1910 kontynuował studia w zakresie filologii francuskiej w Paryżu i w 1914 uzyskał dyplom ukończenia Sorbony na podstawie rozprawy o poetce Louise Labé. Studiował też bibliotekarstwo w École Nationale des Chartes w Paryżu. W czasie I wojny światowej przebywał w Szepietówce na Wołyniu i pracował w biurze ojca, prowadzącego budowę kolei podolskiej. W 1917 katalogował bibliotekę Jaroszyńskich w Kunie na Podolu. Od 1918 mieszkał w Warszawie i był nauczycielem języka francuskiego i łaciny w gimnazjach (1918/19), a następnie pracował w Głównym Urzędzie Likwidacyjnym przy inwentaryzacji archiwów poniemieckich. Od grudnia 1920 do końca 1930 przebywał w Paryżu zatrudniony jako bibliotekarz, a od 1927 kustosz w Bibliotece Polskiej. Rozwijał w tym czasie także działalność naukową i propagandowo-kulturalną, wygłaszał odczyty, urządzał wystawy, brał czynny udział w działalności kulturalnej Polonii paryskiej, m.in. jako współzałożyciel i prezes Polskiego Towarzystwa Przyjaciół Książki (1924-30) oraz Stowarzyszenia Studentów Polskich, prowadzącego akcję odczytową. Był członkiem wielu towarzystw zagranicznych, m.in. Association des Bibliothécaires Français, Gutenberg Gesellschaft, Musée du Livre (Bruksela). Publikował w języku francuskim artykuły historycznoliterackie i spisy bibliograficzne poświęcone francuskim przekładom literatury polskiej, m.in. w „La Pologne Politique, Économique, Littéraire et Artistique” (1923, 1927), „Répertoire d'Art et d'Archéologie” (1925-30), „Revue des Études Historiques” (1927). Od stycznia 1931 pracował w Bibliotece Narodowej w Warszawie na stanowisku kierownika Biura Międzynarodowej Wymiany Wydawnictw, prowadząc jednocześnie referat poloników zagranicznych, a od kwietnia 1939 jako kustosz Działu Rękopisów Nowszych. Kontynuował działalność bibliofilską; był prezesem Towarzystwa Bibliofilów Polskich i członkiem Rady Bibliofilskiej w Warszawie oraz członkiem Towarzystwa Miłośników Książki w Krakowie. Należał do Związku Bibliotekarzy Polskich i Polskiego PEN Clubu. Artykuły i spisy bibliograficzne ogłaszał m.in. w „Przeglądzie Historycznym” (1933), „Arkadach” (1936-38), „Życiu Sztuki” (1937-39). Współpracował z Polskim słownikiem biograficznym (od 1935). Opracowywał w „Roczniku Literackim” dział Literatura polska w przekładach (1937-38). Wraz z Tadeuszem Cieślewskim (synem) i Marianem Drabczyńskim redagował w 1938-39 „Miesięcznik Graficzny”. W czasie okupacji niemieckiej przebywał nadal w Warszawie i prowadził Dział Uzupełniania Zbiorów w Bibliotece Narodowej. Po upadku powstania warszawskiego brał udział w akcjach ratowania zbiorów bibliotecznych (jego własny księgozbiór liczący około 12 000 cennych druków spłonął w powstaniu). Po wojnie pracował nadal w Bibliotece Narodowej jako kierownik Działu Uzupełniania a w 1950-54 jako kierownik Działu Planowania Nabytków. Został wybrany ponownie na prezesa Towarzystwa Bibliofilów Polskich w Warszawie oraz mianowany członkiem honorowym Towarzystwa Przyjaciół Książki w Paryżu. W 1950 zapadł na ciężką chorobę oczu, która doprowadziła go do niemal całkowitej utraty wzroku. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1955). Zmarł nagle 30 listopada 1958 w Kielcach, w drodze powrotnej z Krakowa, gdzie uczestniczył w sesji naukowej poświęconej Karolowi Estreicherowi; pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.