KOBRZYŃSKI Bolesław

Urodzony 27 grudnia 1914 w Osterfeld w Westfalii; syn Bergmanna Władysława Kobrzyńskiego, zatrudnionego w Westfalii jako górnik, i Wiktorii z Wolniewiczów. W 1918 po zakończeniu I wojny światowej rodzina powróciła do Trzemeszna, gdzie ojciec pracował jako robotnik rolny. Uczęszczał do seminarium nauczycielskiego w Wągrowcu; pisywał do szkolnego miesięcznika „Nasze Życie.” W 1935-36 odbywał służbę wojskową w szkole podchorążych 4. Dywizji Piechoty w Brodnicy nad Drwęcą. W 1936-39 pracował jako nauczyciel we wsi Zawieluwie na Polesiu. Debiutował w 1938 wierszami pt. Zimą i Przedwiośnie, ogłoszonymi w „Okolicy Poetów” (nr 6). Brał udział w kampanii wrześniowej 1939, przydzielony do komendy garnizonu w Rzeszowie. Internowany na Węgrzech, uciekł z obozu w maju 1940 i dotarł do Jugosławii, skąd polskim statkiem Warszawa dopłynął do Libanu. Następnie przedostał się do Syrii, gdzie wstąpił do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich (SBSK) i walczył w Libii. Jako żołnierz 2. Korpusu brał udział w walkach pod Tobrukiem, Ankoną i Monte Cassino (w czasie bitwy został ciężko ranny w głowę). Za waleczność awansował na porucznika. W 1941 otrzymał nagrodę w Konkursie Sekcji Oświatowo-Kulturalnej SBSK. Od czerwca 1944 pracował w Referacie Kultury i Prasy 3. Dywizji Strzelców Karpackich. Wiersze, prozę i artykuły literackie oraz tłumaczenia poezji włoskiej i angielskiej publikował m.in. w czasopismach „Ku wolnej Polsce” (Palestyna, Egipt, 1940-44), „W drodze” (Jerozolima, 1943-44), „Dziennik Żołnierza Armii Polskiej Na Wschodzie” (Tel-Awiw, Kair, Włochy, 1943-45), „Goniec Karpacki” (Irak, Palestyna, Włochy, 1943-45), „Orzeł Biały” (Palestyna, Włochy, 1943-45). W 1946 zamieszkał w Londynie. Został członkiem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie. Wiersze, artykuły literackie i przekłady poezji niemieckiej publikował w wielu czasopismach emigracyjnych, m.in. w londyńskich: „Życiu” (1950-51), „Kontynentach – Nowym Merkuriuszu” (1963, 1965-66), „Wiadomościach” (1965-66, 1968-76, 1979), „Oficynie Poetów” (1966-67), „Tygodniu Polskim (1969, 1972-73, 1975), „Gońcu Karpackim” (1971-72, 1974, 1977) oraz w paryskich: „Kulturze” (1951-76, z przerwami) i „Horyzontach” (1968-69). Od 1958 przebywał w szpitalu dla nieuleczalnie chorych w Banstead pod Londynem. W 1976 otrzymał nagrodę Fundacji im. Kościelskich w Genewie. Zmarł 29 grudnia 1986 w Horton (Wielka Brytania).