KLIMOWICZ Mieczysław

Urodzony 14 grudnia 1919 w Sokalu; syn Kornela Klimowicza, pracownika poczty, i Katarzyny z Pępiaków. Uczęszczał do klasycznego Państwowego Gimnazjum im. A. Malczewskiego w Sokalu; w 1938 zdał maturę. Następnie odbywał służbę wojskową w Łucku i w Kowlu. Podczas kampanii wrześniowej 1939 walczył w 50. Pułku Podchorążych Piechoty 27. Dywizji Wołyńskiej. Dostał się do niewoli radzieckiej i przebywał w łagrze w Talicach pod miastem Gorki. W czasie transportu jeńców na tereny polskie udało mu się zbiec, po czym ukrywał się w okolicach Sokala. W lutym 1940 przedostał się na teren Generalnej Guberni i przebywał początkowo w Bełżcu, pracując w 1940-41 jako czeladnik młynarski, a następnie w Warszawie (1942-43), zatrudniony w różnych firmach budowlanych. Od 1942 był żołnierzem Armii Krajowej (AK); w 1943 wstąpił do oddziału partyzanckiego, tzw. kompanii warszawskiej AK i walczył na Lubelszczyźnie oraz w powiecie Rawa Ruska. W 1943 aresztowany przez policję ukraińską i odwieziony do gestapo w Rawie Ruskiej, przez miesiąc przebywał w więzieniu. W czerwcu 1944 brał udział w walkach partyzanckich w Puszczy Solskiej. Był członkiem organizacji Wolność i Niezawisłość i do 1947 pełnił funkcję dowódcy kompanii, a następnie komendanta w Tyszowcach i okolicy, na Zamojszczyźnie. Ujawnił się w kwietniu 1947. W tym roku ożenił się z Ireną Sawic. W lipcu tegoż roku wyjechał do Wrocławia i podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Wrocławskim (UWr.); w 1951 uzyskał magisterium. Równocześnie pracował w Bibliotece Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, początkowo jako stypendysta, a później pracownik etatowy. Debiutował w 1950 artykułem pt. Wystawa „Mickiewicz – Puszkin” na Dolnym Śląsku, opublikowanym na łamach „Zeszytów Wrocławskich” (nr 3/4). W 1952 rozpoczął pracę w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk (IBL PAN); w 1953-61 był kierownikiem wrocławskiej Pracowni Oświecenia. W 1958 podjął też działalność dydaktyczną na UWr. W 1960 doktoryzował się na podstawie rozprawy pt. Początki romansu listownego w literaturze polskiej czasów saskich (promotor prof. Tadeusz Mikulski, a po jego śmierci prof. Kazimierz Wyka). W tym samym roku został członkiem zespołu redakcyjnego „Pamiętnika Literackiego”; w piśmie tym publikował liczne studia i recenzje literackie. Od września 1960 do września 1961 przebywał na stypendium PAN w Paryżu, gdzie współpracował z prof. Jean Fabrem i gromadził materiały do dziejów teatru w XVIII w. W 1964 habilitował się na podstawie rozprawy pt. Początki teatru stanisławowskiego 1765-1773. W 1964-65 był prodziekanem Wydziału Filologicznego UWr. W 1965 otrzymał nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego za osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych (ponownie w 1966 – nagroda II stopnia). Od 1969 wchodził w skład Rady Naukowej IBL PAN (do 1995). W 1969-72 był dziekanem Wydziału Filologicznego UWr. W 1972-75 pełnił funkcję prorektora UWr. do spraw nauki. W 1972 został posłem na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. W 1973 otrzymał nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki I stopnia (ponownie w 1976 – nagroda II stopnia). W 1974 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1975-80 był członkiem zarządu Association Internationale de Littérature Comparée z siedzibą w Paryżu i w Nowym Jorku. Od maja 1975 do grudnia 1981 pełnił funkcję dyrektora IBL PAN. W 1975-83 był członkiem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej do Spraw Kadr Naukowych. W 1976-81 był przewodniczącym Komitetu Głównego Olimpiady Literatury i Języka Polskiego. W 1977 został wybrany na członka krajowego PAN w dziedzinie nauk społecznych. W 1978 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W tym roku otrzymał nagrodę Wojewody Wrocławskiego. W 1978-80 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN. W 1979 został jednym z redaktorów naukowych serii wydawniczej Biblioteka Narodowa; wraz z całym zespołem redakcyjnym serii otrzymał zespołową nagrodę Prezesa Rady Ministrów. W 1985 objął funkcję prezesa Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. W 1986 został wybrany na członka honorowego Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza. W 1986-90 był członkiem rady redakcyjnej serii wydawniczej IBL Literary Studies in Poland. W 1987-90 był rektorem UWr. oraz został wybrany na przewodniczącego Kolegium Rektorów Wyższych Uczelni Wrocławia. W 1989 otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Charlesa de Gaulle'a w Lille. W grudniu 1990 przeszedł na emeryturę. W 1990-91 był członkiem zespołu redakcyjnego, a następnie rady redakcyjnej miesięcznika „Odra”. Był członkiem Komitetu Nagród Państwowych (przez dwie kadencje). Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim (1974) i Krzyżem Oficerskim (1984) Orderu Odrodzenia Polski oraz francuskimi odznaczeniami Chevalier des Palmes Académiques (1978) i Officier dans l'Ordre des Palmes Académiques. Zmarł 26 sierpnia 2008 we Wrocławiu.