KIRCHNER Hanna

Urodzona 21 stycznia 1930 w Warszawie; córka Włodzimierza Kirchnera, artysty malarza i fotografa, i Stanisławy z Pieczyńskich, fotografki. Uczęszczała do szkoły Eweliny Rontalerowej, a w okresie okupacji niemieckiej, mieszkając nadal w Warszawie, do szkoły Zofii Alchimowicz. W czasie powstania warszawskiego przebywała w Klarysewie pod Warszawą, potem u ciotki w Pruszkowie, gdzie po wyzwoleniu uczyła się w Gimnazjum im. T. Zana. Następnie kontynuowała naukę w Gimnazjum im. Królowej Wandy w Krakowie (1945/46) i Liceum im. W. Górskiego w Warszawie. Po zdaniu matury w 1948, studiowała polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim (UW). W tym czasie była członkinią Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej. Debiutowała w 1950 recenzją powieści Jerzego Żuławskiego Skrzydło Dedala pt. Pogadanka z przeźroczami, opublikowaną w tygodniku „Wieś” (nr 22); z pismem tym współpracowała jako krytyczka literacka do 1953 (w 1953 prowadziła też wspólnie z Heleną Zaworską dział krytyki). W 1951 zaczęła pracować jako młodszy asystent, później asystent, w Instytucie Badań Literackich (IBL; do 1955). W 1952 wyszła za mąż za Teodora Ładykę, historyka (rozwód 1957). W 1953 uzyskała magisterium. W 1955-82 należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1955-63 była starszym asystentem, potem wykładowczynią na polonistyce UW. Prowadziła także zajęcia z historii literatury polskiej na studium zaocznym pedagogiki przy Wydziale Pedagogiki i Psychologii. Od 1962 zajmowała się badaniem życia i twórczości Janusza Korczaka, poświęcając temu pisarzowi wiele tekstów, wykładów, odczytów i audycji radiowych. W 1963-67 była doktorantką w IBL. Równocześnie kontynuowała twórczość krytycznoliteracką, publikując artykuły i szkice o prozie współczesnej oraz recenzje, m.in. w „Nowej Kulturze” (zwłaszcza w 1958-60), „Nowych Książkach” (1955, 1960-61), „Współczesności” (1960-66; tu m.in. cykl Nowy poczet pisarzy), „Ty i Ja” (1966-71). Od 1965 uprawiała też krytykę artystyczną, pisząc o twórczości Władysława Hasiora, m.in. w piśmie „Projekt” (1971-74) oraz w katalogach wystaw krajowych i zagranicznych. Współpracowała też od 1965 z Polskim Radiem jako autorka audycji o literaturze współczesnej. W 1967 uzyskała doktorat na podstawie pracy Twórczość Zofii Nałkowskiej w latach 1909-1926 (promotor prof. Stefan Żółkiewski); w tymże roku została adiunktem w Pracowni Literatury Współczesnej IBL, w której m.in. zajęła się opracowywaniem edycji krytycznej Dzienników Zofii Nałkowskiej oraz weszła w skład zespołu przygotowującego syntezę Literatura polska 1918-1975. Od 1967 była członkinią Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983). W 1970 nawiązała kontakty literackie i naukowe z Jugosławią i zajęła się przekładami z języka serbsko-chorwackiego. Od 1977 była konsultantką naukową Muzeum Literatury w Warszawie w wieloletnich zabiegach o utworzenie Muzeum Zofii i Wacława Nałkowskich w Wołominie. W 1978 została członkinią Polskiego Towarzystwa Korczakowskiego oraz Komisji Naukowej Międzynarodowego Stowarzyszenia im. J. Korczaka. Od 1982 uczestniczyła w pracach nad szesnastotomową edycją Dzieł J. Korczaka (od 1983 jako członkini komitetu redakcyjnego oraz redaktorka naukowa sześciu tomów). W 1986-91 należała do Stowarzyszenia Autorów Dzieł Naukowych. W 1988 za edycję naukową Dzienników Z. Nałkowskiej (t. 1-4), z uwzględnieniem całego dorobku naukowego, uzyskała habilitację w IBL (zatwierdzona przez Centralną Komisję do Spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych w 1992). W 1989 jako członkini założycielka Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, weszła w skład zarządu Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia i Komisji Językowej (do 1993 przewodnicząca). W 1989 należała do założycieli Towarzystwa Polska-Izrael. W październiku 1992 przeszła na emeryturę; kontynuowała twórczość historycznoliteracką i krytycznoliteracką oraz pracę edytorską, m.in. nad edycjami Dzienników Z. Nałkowskiej oraz Dzieł J. Korczaka. W 1994 została członkinią Rady Naukowej Ośrodka Dokumentacji i Badań Korczakianum. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1988). Mieszka w Warszawie.