KAZIMIERCZYK Barbara

Urodzona 30 sierpnia 1939 w Warszawie; córka Kazimierza Kazimierczyka, krawca, i Eugenii z Galińskich. Uczęszczała do Liceum Ogólnokształcącego im. M. Skłodowskiej-Curie. Po zdaniu matury w 1957 studiowała filologię romańską na Uniwersytecie Warszawskim; w 1963 uzyskała magisterium. Równolegle od 1961 studiowała na UW historię sztuki. W 1958 wyszła za mąż za Stanisława Majchszaka, inżyniera elektryka (rozwód w 1965). Debiutowała w 1965 recenzją tomu opowiadań Z. Chądzyńskiej pt. Ryby na piasku, ogłoszoną w „Kierunkach” (nr 30); z tygodnikiem tym współpracowała następnie do 1990 jako autorka recenzji, artykułów literackich i teatralnych oraz wywiadów. W 1966 została członkiem Stowarzyszenia „Pax”. Od 1967 należała do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP), uczestnicząc aktywnie w pracach Klubu Krytyki Teatralnej SDP. W 1969 otrzymała Nagrodę Literacką Młodych im. W. Pietrzaka. Rozwijając twórczość literacką, publikowała artykuły literackie i teatralne, wiersze oraz przekłady poezji m.in. w „Słowie Powszechnym” (1967-79, 1983), „Życiu Literackim” (1967-73, 1983), „Życiu i Myśli” (1969-70, 1972, 1977-78), „Le Théâtre en Pologne (1969-74), Teatrze” (1972-78), „Poezji” (1973-75, 1983), „Nowych Książkach” (1974-75, 1985, 1988-89), „Miesięczniku Literackim (1975, 1980, 1983-85, 1989), Literaturze” (1978-80), „Odrodzeniu (1983-89) i Kulturze” (1987-89) oraz w miesięczniku „Kultura”, „Oświata”, „Nauka” (1983-89). W 1977 została członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP; do rozwiązania Związku w 1983), a w 1984 – nowego ZLP. Mieszka w Warszawie.