BIO
Urodzona 28 czerwca 1930 w Czarnochowicach pod Krakowem; córka Stefana Sanoka, urzędnika kolejowego, i Marii z Szydłaków. Do szkoły podstawowej i średniej uczęszczała w Wieliczce. Po zdaniu matury w 1949 studiowała początkowo filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (do 1952), a następnie bibliotekoznawstwo na Uniwersytecie Łódzkim (UŁ); w 1954 uzyskała magisterium. W tymże roku debiutowała artykułem napisanym wspólnie z Michałem Kuną i Wandą Polakowską pt. W obronie katedry bibliotekoznawstwa Uniwersytetu Łódzkiego, opublikowanym w „Przeglądzie Bibliotecznym” (nr 1; podpisana: H. Sanok). W 1954 wyszła za mąż za Władysława Lecha Karwackiego, historyka. Od tegoż roku pracowała w Instytucie Filologii Polskiej UŁ kolejno na stanowisku asystenta i starszego asystenta. W 1957 uzyskała na UŁ magisterium z zakresu filologii polskiej; ogłosiła w „Pracach Polonistycznych” (seria 13) pierwsze studium historycznoliterackie pt. Łódzkie wydanie «Pana Tadeusza» w 1906 roku. W 1962 otrzymała doktorat na podstawie pracy pt. Jerzy Żuławski. Studium monograficzne (promotor profesor Stefan Kawyn), a w 1963 objęła stanowisko adiunkta na UŁ. Habilitowała się w 1968 na podstawie pracy pt. Działalność Witolda Wandurskiego w kontekście reformy teatralnej. W 1971-73 pełniła funkcję prodziekana Wydziału Filologii Polskiej UŁ, w 1974-79 kierownika Zakładu Literatury Polskiej XX wieku. W 1971-79 była przewodniczącą Olimpiady Literatury i Języka Polskiego okręgu łódzkiego. W 1976 została członkiem Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. W 1977 otrzymała stanowisko profesora nadzwyczajnego. W 1979 została służbowo przeniesiona do Warszawy na Uniwersytet Warszawski (UW). W 1980 rozpoczęła pracę w Instytucie Filologii Polskiej UW w Białymstoku i od 1981 pełniła funkcję dyrektora (do 1993). Równocześnie w 1982-93 pracowała w filii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Białymstoku. Wykłady z historii dramatu i na temat Kultura literacka a media prowadziła również w Wyższej Szkole Komunikowania i Mediów Społecznych im. J. Giedroycia w Warszawie. W 1983-90 była przewodniczącą Olimpiady Literatury i Języka Polskiego okręgu białostockiego. Współredagowała „Zeszyty Naukowe” Filii UW w Białymstoku, w 1991 była twórcą a następnie redaktorem serii Białostocka Biblioteka Polonistyczna. W 1989 wzięła udział w cyklu wykładów inaugurujących działalność Katedry Filologii Polskiej na Uniwersytecie im. J. Kupały w Grodnie. Prowadziła też cykle wykładów w ośrodkach akademickich Wilna i Kazania. Od 1990 wchodziła w skład Rady Naukowej Instytutu Filologii Słowiańskich. W 1995 została profesorem zwyczajnym. Dwukrotnie otrzymała nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego: w 1963 za pracę dydaktyczno-wychowawczą i w 1976 – III stopnia. Wyróżniona Honorową Odznaką Miasta Łodzi (1972), Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974) oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1979). Zmarła 22 stycznia 2017; pochowana w Wieliczce.
Twórczość
1. Jerzy Żuławski. [Szkic do monografii o pisarzu]. Powst. 1962.
2. Witold Wandurski. [Monografia]. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie 1968, 403 s.
3. Ballady z miasta Łodzi. Scenariusze telewizyjne. [Współautor:] T. Karwacki. Telewizja Polska 1969-1970.
4. To są momenta, co się pamięta. [Utwór dramatyczny]. [Współautor: T. Karwacki]. Prapremiera: Łódź, Teatr Powszechny 1974.
5. Artur Glisczyński pieśniarz fabrycznej Łodzi. [Monografia]. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie 1975, 349 s.
6. Warszawski Kabaret Artystyczno-Literacki „Momus”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1982, 187 s.
Artykuły w czasopismach i książkach zbiorowych, m.in.
Prace redakcyjne
[T. 2.] Od Fredry do Bałuckiego. Wybór tekstów: J. Saloni. Red.: T. Chróścielewski. Przypisy: H. Karwacka. 1961, 382 s.
[T. 3.] Od Asnyka do Zapolskiej. Wybór tekstów i red.: T. Chróścielewski. Konsultacja red.: H. Karwacka, K. Poklewska. 1965, 472 s.
[T. 4.] Od Kasprowicza do Tuwima. Wybór tekstów: T. Chróścielewski, H. Karwacka, E. Kozikowski. Red.: T. Chróścielewski. Przypisy: T. Chróścielewski, Z. Spieralski. Wybór ilustracji ze starych czasopism: J. Dunin. 1968 [właśc. 1969], 702 s.