BIO
Urodzony 8 lutego 1935 we wsi Tomaszów (Lubelskie); syn Jana Karasia, robotnika, i Bronisławy z domu Diupero. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. Księcia Adama Czartoryskiego w Puławach, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Pierwsze reportaże publikował już w wieku szesnastu lat (1951) w prasie lubelskiej. Debiutował w 1956 artykułem pt. „Kurier Lubelski” Jana Czyńskiego, opublikowanym w dzienniku „Życie Lubelskie” (nr 243). W 1957 uzyskał magisterium i rozpoczął pracę dziennikarską w „Sztandarze Ludu” (1958-63); w dodatku do tego dziennika pt. „Kultura i Życie” zamieszczał m.in. reportaże. W latach pięćdziesiątych na łamach „Sztandaru Ludu” drukował reportaże też pod pseudonimami: Beryl i Ryszard Karłowski. Od 1960 należał do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP) (do 1982). W 1961 zawarł związek małżeński z Wandą Maj. W 1963 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od tegoż roku pracował w „Kurierze Lubelskim”, po czym w 1967 powrócił do „Sztandaru Ludu”. Otrzymał nagrodę im. J. Bruna dla młodych dziennikarzy przyznaną przez SDP (1963), nagrodę im. T. Nocznickiego (1965), nagrodę literacką Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie (1967). W 1970 zamieszkał w Warszawie; pracował jako dziennikarz w tygodnikach „Zarzewie” (1970-72), „Walka Młodych” (1972-76), „Tygodnik Kulturalny” (1976-77), „Literatura” (1977-81; tu cykl pt. Chleb nasz powszedni), „Przegląd Tygodniowy” (1982-83; tu m.in. cykl felietonów pt. Widziane z Brackiej (podpisywał też: KAR). Współpracował również ze „Związkowcem” (1985-86; tu m.in. cykl pt. Okiem reportera). Równocześnie pracował w dziale reportaży Telewizji Polskiej, pisał także scenariusze do filmów i programów telewizyjnych. Współpracował z Polskim Radiem jako autor słuchowisk. W 1973 został członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP). Był laureatem wielu konkursów prozatorskich. W 1982-83 pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego „Przeglądu Tygodniowego”. W 1986 został wiceprezesem, a w 1989 prezesem Oddziału Warszawskiego nowego ZLP i członkiem jego Zarządu Głównego. W 1988-90 był redaktorem serii Białe Plamy w wydawnictwie „Rój”, a następnie redaktorem serii poetyckiej Biblioteczka Wileńska w Oficynie Literatów i Dziennikarzy „Pod wiatr”; od 2000 pełni także funkcję szefa i wydawcy tej Oficyny. W 1995 zainicjował powołanie nagrody im. W. Hulewicza dla twórców i działaczy kultury związanych głównie z Wileńszczyzną. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1970) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976). Mieszka w Warszawie.
Twórczość
1. Widok z bramy optymizmu. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie 1965, 195 s.
2. Puławy, rozdział drugi. [Reportaże]. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie 1967, 303 s.
3. Kumys na deser. [Reportaże z Kazachstanu]. Warszawa: Iskry 1969, 321 s.
4. Tropem anonimu. [Reportaże]. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie 1972, 225 s.
5. Szukam raju. [Reportaże z Armenii]. Warszawa: Iskry 1975, 368 s. Wyd. nast. zmienione Warszawa: Książka i Wiedza 1979, 269 s.
Przekłady
węgierski
6. Blizna. Scenariusz filmowy. [Współautor:] K. Kieślowski. Ekranizacja 1976.
7. Himalajska tragedia. Warszawa: Czytelnik 1976, 127 s.
Nagrody
8. Nazywam się Pekosiński. [Reportaże dot. losów dzieci uratowanych z obozów koncentracyjnych]. Warszawa: Czytelnik 1977, 155 s.
9. Tajemnice prowincji. [Reportaże ]. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza 1979, 253 s.
11. Podeptany chleb. Reportaże interwencyjne. Warszawa: Czytelnik 1981, 287 s.
12. Strzały na Mazowieckiej. [Opowieść reportażowa]. „Związkowiec” 1984 nr 0, 1-7, 1985 nr 2-20.
13. Dom nad Marychą. [Reportaże]. Warszawa: Czytelnik 1986, 167 s.
14. Ostatni odruch. [Powieść reportażowa]. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1986, 301 s.
Nagrody
15. Bezimienny. [Utwór dramatyczny]. Prapremiera: Warszawa, Teatr Literacki (przy Oddziale Warszawskim Związku Literatów Polskich) 1987.
16. Próba prawdy. [Utwór dramatyczny]. Współwyd. z M. Suponin: Straszydło. Warszawa: Wydawnictwo Inspiracje; Zarząd Główny Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej; Robotnicza Spółdzielnia Wydawnicza „Prasa Książka Ruch” 1989, 21-30 s.
17. Inny. Życie Witolda Hulewicza. [Scenariusz filmu dokumentalnego; współautorzy:] A. Karaś, K. von Westerman. Telewizja Polska 2001.
18. Nicość i światło. [Utwór dramatyczny]. Polskie Radio 2004. Druk w: Nie jesteś wyspą w morzu ludzi. Warszawa: Wydawnictwo Księży Marianów 2004 s. 123-151.
Nagrody
Słuchowiska radiowe, m.in.
Prace redakcyjne
Nagrody
T. 1. Litwa – Korona. Pod red. R. Karasia. Konsultacja poetycka: Z. Jerzyna. 1996, 348 s.
T. 2. Rzeczpospolita trzech narodów. Pod red. R. Karasia. 1997, 424 s.
T. 3. Na rubieżach. Po red. R. Karasia i E. Habowskiego. 2000, 774 s.
T. 4. Zmierzch. Pod red. R. Karasia i E. Habowskiego. 2001, 759 s.
Omówienia i recenzje
• Ankiety dla IBL PAN 1995; 2005.
