KAMODZIŃSKI Bogdan

Urodzony 22 maja 1912 w Żytomierzu w rodzinie ziemiańskiej; syn Antoniego Grzymały Kamodzińskiego, adwokata (zmarł 1926), i Heleny z Proszkowskich. W 1917-23 mieszkał w majątku rodzinnym Mokreńszczyzna pod Żytomierzem. Następnie po przyjeździe do Polski uczył się kolejno w gimnazjum w Łucku, w Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Wilnie i w Gimnazjum im. Księcia A. Czartoryskiego w Puławach. Debiutował w 1930 wierszem Powstanie Listopadowe, opublikowanym w „Dzienniku Wileńskim” (nr 277). Od 1930 służył w 1. Pułku Strzelców Konnych w Garwolinie; w 1932 został zwolniony z powodu złego stanu zdrowia. Kontynuował naukę w Wilnie, w 1933 uzyskał maturę. W tymże roku ogłosił w „Gazecie Polskiej” (nr 173) wiersz Nocny lot, który uważał za właściwy debiut poetycki, oraz debiutował jako prozaik nowelą pt. Wdzięczność, ogłoszoną w warszawskim dzienniku „Dzień Dobry” (nr 253; autor podpisany Jacek Korycic ). Wiersze i opowiadania publikował następnie m.in. w „Gazecie Polskiej” (1933, 1935-39), „Kuźni Młodych” (1935-36, pod pseudonimem Jacek Korycic), „Na szerokim świecie” (1936-38), „Kurierze Literacko-Naukowym” (1936-38) i „Okolicy Poetów” (1936-38). Studiował dziennikarstwo oraz prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1937 należał do Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związek Literatów Polskich; ZLP). W 1938 otrzymywał stypendium z Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, w 1939 z Funduszu Kultury Narodowej. Po wybuchu II wojny światowej dołączył do macierzystego pułku i brał udział w kampanii wrześniowej. W październiku 1939 powrócił do Warszawy. W czasie okupacji niemieckiej pracował początkowo w Radzie Głównej Opiekuńczej oraz w Stołecznym Komitecie Samopomocy Społecznej, następnie dorywczo jako robotnik. W 1941 ożenił się z Aleksandrą Słauta, urzędniczką. Na początku sierpnia 1944 został aresztowany przez Niemców z powodu uczestnictwa w grupach powstańczych na Pradze, osadzony w obozie przejściowym przy ulicy 11 Listopada, a następnie wywieziony przez obóz w Pruszkowie na roboty przymusowe do Niemiec (Liebusch, Brusy, Sophienwalde). Po zakończeniu wojny powrócił w maju 1945 do Warszawy. Od lipca tegoż roku był kierownikiem literackim tygodnika „Rzeczpospolita” i do 1949 pracował w Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”. Wiersze, prozę, recenzje i reportaże publikował na łamach „Pobudki” (1945-46), „Robotnika” (1945-46), „Rzeczypospolitej” (1945-50; tu m.in. recenzje teatralne), „Zdroju” (1945-46), „Warszawy” (1946-50), „Nowin Literackich” (1947-48). W 1954 został skreślony z listy członków ZLP, jako nie przejawiający bieżącej aktywności pisarskiej. Kontynuował twórczość literacką publikując w „Szpilkach” (zwłaszcza w 1962-63), „Materiałach Repertuarowych” (1960, 1964-67) oraz pisząc teksty piosenek i utwory prozą. Od 1970 ciężko chorował. Zmarł 20 lutego 1982 w Warszawie.